Το καλοκαίρι του 1988, βρέθηκα για 20 μέρες μόνος στο σπίτι της γιαγιάς μου στο νησί. Από τα πρώτα πράγματα που ζήτησα ήταν 2 κάρτες μελών για τη δανειστική βιβλιοθήκη του δήμου, για να μην ξεφύγω από τις "Αθηναϊκές" μου ρουτίνες. Η χαρά μου, στην πρώτη επίσκεψή μου, ήταν τεράστια, καθώς η υπεύθυνη εκεί με αντιμετώπιζε ως έναν νεαρό αναγνώστη και όχι σαν ένα παιδί. Το πρώτο βιβλίο που μου […]
Από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, έως τις σημερινές γυναικοκτονίες, κάτι αιώνες δρόμος… Μέσω της παράστασης «Ένας βράχος είναι καλύτερος από έναν θρόνο», που ουσιαστικά αποτελεί μια σκηνική σύνθεση για φωνή και σώμα, το Διεθνές Κέντρο Χορού & Θεάτρου της Μήλου, αναζητά τις, μέσα στους αιώνες, καθοριστικές εκείνες στιγμές της γυναικείας χειραφέτησης. Με έρευνα σε ιστορικές πηγές, από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, έως και το «Χαρά και εργασία» της Κικής Δημουλά, […]
Ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο κύριος Λιν, σε κάποιο μικρό χωριό της Ανατολής, περιμένει τους δικούς του να γυρίσουν από το χωράφι της οικογένειας. Είναι επικίνδυνα εκεί έξω, καθώς για ακόμη μια φορά, στη χώρα τους μαίνεται ένας νέος πόλεμος και όλοι βρίσκονται σε κίνδυνο. Όταν ο χρόνος περνάει πέραν του φυσιολογικού, αποφασίζει να τους αναζητήσει. Φτάνοντας στο χωράφι, βρίσκει νεκρούς τον γιο του και τη γυναίκα του και μόνη ζωντανή […]
Το βαρύ βελούδο της αυλαίας, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σηκώνεται και αποκαλύπτονται περισσότερα από δέκα τροχήλατα νοσοκομειακά κρεβάτια. Πάνω στα κρεβάτια κοιμούνται έφηβοι, νέοι και ενήλικες. Ντυμένη μέσα στα άσπρα νυχτικά της, η κοινωνία και το σύνολο των υπνοβατών της, σε μια προσπάθεια να επανασυνδεθούν με το υποσυνείδητό τους, βλέπουν όνειρα. Όνειρα γλυκά, τρυφερά, αλλόκοτα, περίεργα κι ακαταλαβίστικα ή και κάποιες φορές εφιαλτικά. Μέχρι που έρχεται η στιγμή και κάποιο […]
Η συγγραφέας και αρθρογράφος Κατερίνα Βαϊμάκη, αγαπά να γράφει ιστορίες παράδοξες, μυστήριες, με τέλος απρόσμενο. Έτσι και φέτος, και μετά από την επιτυχία του «Σαρλότ Μοτέλ», πηγαίνει την πένα της μέχρι το Μεξικό, του 1930, όπου και θα αναζητήσει έναν δολοφόνο στο Lotus Canion. ∞ Μεξικό, 1930 (όπως ήδη αναφέρθηκε). Ένας σκηνοθέτης (τριτοτέταρτου επιπέδου), ευελπιστεί ότι θα γυρίσει μια ταινία (τεταρτοπέμτης διαλογής) κι ένα διαφημιστικούλι για το ποτό Lotulicion. Στο […]
Η πρώτη φορά που με απασχόλησε η φράση "Πόθεν Έσχες" ήταν το μακρινό 1999, όταν αποφάσισα να πάρω καινούργιο αυτοκίνητο. Τα χρήματα τα είχα από μια πολύ καλή επένδυση, οπότε είχα τη δυνατότητα να επιλέξω όχι ένα μεταχειρισμένο, αλλά κάποιο από τα καλύτερα μοντέλα της αγοράς. Ο Νικόλας (οικογενειακός φίλος και λογιστής), μου εξήγησε για ποιον λόγο θα έπρεπε να γίνει στο τέλος του έτους η αγορά και τη διαδικασία […]
Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» και ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου, προκειμένου «να ζήσουνε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα», αποφασίζουν να αναζητήσουν τον καλύτερο κατεργάρη, το μεγαλύτερο λαμόγιο, τον καλύτερο Αρχικάλπη, μιας και αυτό αποτελεί για τους ίδιους, θέμα τιμής και αξιοπρέπειας. Έτσι, με όχημα το έργο του Στρατή Μυριβήλη «Οι Κάλπηδες», φέρνουν στη σκηνή του Θεάτρου Μπέλλος, το κωμικό διήγημα, που αν και δημοσιεύτηκε το 1928 (στη συλλογή διηγημάτων «Διηγήματα» σε […]
Όταν πριν 20 χρόνια δούλευα με τον Βασίλη, στη βραδινή βάρδια - τελειώναμε 6 το πρωί, το καλό σενάριο, και 7, το κακό - συνήθιζα, έχοντας, από τότε, δικό μου αυτοκίνητο, να τον γυρίζω σπίτι, για να μην περιμένει πότε θα ερχόταν το βολικό λεωφορείο. Στη γειτονιά του, καθόμασταν σε έναν καφενέ και κερνούσε, οπότε πίναμε κάτι που θα μας αποφόρτιζε από την υπερένταση της δουλειάς, για να μην γυρίσουμε […]
Μια σκηνή γεμάτη καπνούς, ένα τοπίο μέσα στο ημίφως με λυγαριές περιμετρικά του και πίσω από ένα ημιδιαφανές ριντό, υπό τους ήχους μουσικής, παρουσιάζονται τέσσερις ξυπόλητοι νέοι. Που μοιάζουν με έρωτες. Ο ένας κρατά σαξόφωνο. Τα δύο κορίτσια, ντυμένα με γαλάζια δαντέλα, και τα δυο αγόρια με φορεσιές που θυμίζουν αλωνάρηδες ή και ψαράδες. Η σκηνοθεσία και η δραματουργία της Βαρβάρας Ντελιάνη επιδιώκει να παρουσιάσει την ιστορία του Ορφέα και […]
