Παρακολουθήσαμε το κονσέρτο της Imany, “Voodoo Cello”, στο Christmas Theatre
Η Imany και τα 8 Voodoo Cellos της.
Η Imany, που στα Σουαχίλι σημαίνει «Πίστη», ήρθε στην Αθήνα για μια μοναδική βραδιά, κονσέρτο – συναυλία ή για την ακρίβεια, για μια εξωτική performance. Η Αφρο-Γαλλίδα ερμηνεύτρια, αρχικά εμφανίστηκε τραγουδώντας a cappella, με καλυμμένο το πρόσωπό της, καθισμένη σε μια μεγάλη ψάθινη πολυθρόνα. Μαζί της, επί σκηνής, μόνο οκτώ τσελίστες (Rodolphe Liskowitch, Julien Grattard, Octavio Angarita, Lucie Cravero, Bohdana Horecka, Laure Magnien, Polina Streltsova, Leonore Vedie), σε μια παράσταση για φωνή και έγχορδα, που όμως, εάν κλείσεις τα μάτια σου, τα οκτώ αυτά έγχορδα παράγουν τη μουσική μιας πολυμελούς ορχήστρας. Πραγματικά εντυπωσιακό.
Οκτώ νέοι τσελίστες, αγόρια και κορίτσια, σε μια έξοχα χορογραφημένη παράσταση (Gladys Gambie και Thierry Thieû Niang) μαγνητίζουν το κοινό, ενόσω η Imany ερμηνεύει, σε νέες ενορχηστρώσεις, τραγούδια της Madonna, της Nina Simone, του Bob Marley, της Donna Summer και πολλών άλλων. Οι τσελίστες σπάνια κάθονται και μόνο εάν εξυπηρετεί τη σκηνική παρουσίαση του τραγουδιού, είναι όρθιοι, ακολουθούν τη χορογραφία, δημιουργούν σχηματισμούς, περιστοιχίζουν την Imany και κινούνται σαν ένα σώμα.
Τα οκτώ τσέλο, η μουσική τους, οι μαγικοί φωτισμοί (Jérémy Bargues) και οι βιντεοπροβολές, δημιουργούν μια άκρως μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ενώ συχνά το κόκκινο χρώμα επικρατεί και οι σκιές που δημιουργούνται είναι τεράστιες και σκοτεινές, όπως προστάζει και ο Voodoo τίτλος. Η Imany, με χρυσό κοστούμι και μεγάλα κοσμήματα στο χρώμα του χρυσού, μαζί με τα 8 τσέλο της και με τραγούδια, όπως τα “Total Eclipse of the Heart”, “Like a Prayer”, “Wonderful Life”, “Take Me To Church”, “Les Voleurs D’Eau”, “Believer”, “All The Things She Said”, “The A Team”, “Wild World”, “Don’t Be So Shy”, “If You Go Away”, “I’m Still Standing”, παίζει με τα φώτα, με μια μικρή λάμπα και τις σκιές, χορεύει και συνεπαίρνει το κατάμεστο Christmas Theater, που άλλοτε σιγοτραγουδάει κι άλλοτε ακολουθεί χειροκροτώντας.
Η συναυλία – κονσέρτο τελειώνει, οι μουσικοί αποχωρούν μέσα σε επευφημίες, όμως ο κόσμος ζητάει επιτακτικά την επιστροφή τους.
Η Imany εμφανίζεται μόνη της. Βαθιά συγκινημένη, ευχαριστεί την Ελλάδα, μιας και είναι η χώρα που έκανε διάσημο το τραγούδι της «You Will Never Know» και είναι η χώρα στην οποία πάντα θα επιστρέφει. Αρχίζει και διηγείται τη ζωή της. Κατάγεται από τα νησιά Κομόρες, γεννήθηκε στη Μασσαλία, το πραγματικό της όνομα είναι Nadia Mladjao και φυσικά οι γονείς της ήθελαν να τη δούνε δικηγόρο ή γιατρό, αλλά εκείνη ελκύονταν από τον χώρο της τέχνης, ενώ από τα 22 χρόνια της και για περίπου δέκα χρόνια, έζησε και εργάστηκε ως μοντέλο στη Νέα Υόρκη.
Η μουσική, όμως, ήταν στο είναι της. Και ήταν τέτοιο το πάθος της για τη μουσική που υπερνίκησε την όποια αναστολή της, την έλλειψη αυτοπεποίθησης και τους περιορισμούς που η ίδια έθετε στον εαυτό της. Με όπλο το θάρρος και την αυθεντικότητά της, κινήθηκε σε ρυθμούς ragga, pop και soul, μπαίνοντας δυναμικά στον χώρο της μουσικής.
Όσον αφορά στο 3ο της album και τη μουσικοθεατρική παράσταση, με τον ομώνυμο τίτλο «Voodoo Cello», μας λέει ότι η έμπνευση προήλθε από τις τελετουργίες της θρησκείας Voodoo. Μια παρεξηγημένη θρησκεία, η οποία στοχεύει στην ανάπτυξη του πνεύματος και γίνεται η αιτία η Imany να εξερευνήσει το σκοτάδι και τις σκιές του, μέχρι να ανακαλύψει το φως. Τα δε τσέλο τα αγαπάει, μιας κι έχουν ανθρώπινη μορφή και είναι γεμάτα καμπύλες, ενώ πιστεύει στο φως και στο καλό.
Η Imany στέλνει πολλά μηνύματα, για τη ζωή, την επιμονή, την προσπάθεια και την κατάκτηση των άπιαστων ονείρων. Αναφέρεται στην πρώτη της επαφή με τους τσελίστες και την πρότασή της να σηκωθούν από τις καρέκλες τους, ώστε να παίξουν όρθιοι και μάλιστα ακολουθώντας μια χορογραφία. Μια πρόταση που βρήκε αρχικά αντίσταση, κάμφθηκε στην πορεία, για να φτάσει στο επίπεδο που σήμερα θαυμάσαμε. Η προτροπή απλή: «Σηκωθείτε από τις καρέκλες σας».
Και η μουσική ξαναρχίζει. Οι οκτώ τσελίστες παίζουν μόνοι τους, ενώ, στη συνέχεια, το soul κομμάτι της, που μιλάει για τον έρωτα, το “You Will Never Know”, ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους. Πότε αργά και πότε πιο δυναμικά και ρυθμικά. Και εδώ η προτροπή, προς το κοινό, είναι απλή: «Stand up. Jump. Jump. Jump». Κι όπως οι τσελίστες, έτσι και οι θεατές ακολουθούν πιστά την προτροπή της και χορεύουν στον ρυθμό. Jump. Jump. Jump.
Imany, απλά εύχομαι, εις το επανιδείν.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Οκτώβριος 2023
