Είδαμε την stand up – επιθεώρηση ‘Όλα Μόνοι μας’ στο Θέατρο 104
Η stand up – επιθεώρηση «Όλα Μόνοι Μας» των Ευθύμη Κάλφα και Βασίλη Καλφάκη, αποτελεί μια σύγχρονη σύζευξη δύο παραδοσιακά συγγενών, αλλά σήμερα συχνά απομακρυσμένων, θεατρικών ειδών, της επιθεώρησης και του stand-up comedy. Με τον χαρακτηρισμό «stand-up – επιθεώρηση» να συμπυκνώνει την υβριδική τους πρόταση, οι δημιουργοί παρουσιάζουν ένα ολοδικό τους, ευρηματικό και βαθιά προσωπικό θέαμα, όπου η σάτιρα, η μουσική, ακόμη και ο αυτοσαρκασμός, συνδιαλέγονται με την ελληνική πραγματικότητα της καθημερινής κόπωσης.
Σε μια εποχή που το «όλα μόνοι μας» ακούγεται συχνά ως σύνθημα αυτοεξάντλησης, οι Καλφάς – Καλφάκης το μετατρέπουν σε θεατρικό εργαλείο, μιας και παίζουν, γράφουν, σκηνοθετούν, επιμελούνται τις κινήσεις τους, τα σκηνικά, τα κοστούμια και τους φωτισμούς και τελικά αυτή η ολοκληρωτική αυτοδιαχείριση καθορίζει την αισθητική της παράστασης. Μιας παράστασης φτιαγμένης στο χέρι, με αμεσότητα, ειλικρίνεια και μια αξιοζήλευτη δόση σκηνικής θρασύτητας.
∞
Σε δραματουργικό επίπεδο, οι Κάλφας – Καλφάκης αξιοποιούν υλικό που αντλείται από την ελληνική πραγματικότητα με τις μικρο-κοινωνικές αγκυλώσεις, τις προσωπικές εξομολογήσεις, τις αμήχανες αλήθειες και τις συμπεριφορές που αγγίζουν τα όρια του οικείου παραλόγου. Κι έτσι αυτό το υλικό διαρθρώνεται σαν μια σειρά από επιθεωρησιακά νούμερα, εναλλασσόμενα με stand-up μονολόγους, αλλά διατηρώντας πάντα έναν κεντρικό άξονα, την ελληνική εμπειρία του «όλα μόνος μου», σε μια παράσταση που κοιτά κατάματα αυτή τη συλλογική κόπωση, όχι με μοιρολατρία, αλλά με χορταστική σάτιρα, θυμίζοντας ότι το γέλιο στη χώρα αυτή, αποτελεί μορφή μια αυτοπροστασίας.
∞
Η σκηνοθεσία (επίσης των δύο δημιουργών) αξιοποιεί τη λογική του bare stage, με τα ελάχιστα σκηνικά, την άμεση επικοινωνία με το κοινό και μια θεατρική γλώσσα, όπου εναλλάσσεται το σκηνικό παιχνίδι με την πρόζα, με τη ζωντανή μουσική να λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στις δύο, ενώ το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι η διαρκής συνομιλία παρελθόντος – παρόντος, της επιθεώρησης με τα τραγούδια και της ωμής εξομολόγησης του stand-up.
Οι Κάλφας και Καλφάκης έχουν μια σπάνια σκηνική χημεία, καθώς ο ένας λειτουργεί ως διογκωτικός καθρέφτης του άλλου, ενώ το χιούμορ τους δεν στηρίζεται μόνο στην ατάκα, αλλά και στη σωματικότητα, τη μουσικότητα του λόγου, την αμηχανία και την υπερβολή. Σε κάθε δε «νούμερο» υπάρχει μια ευρηματική κλιμάκωση, που κορυφώνεται σε ξέσπασμα γέλιου, συχνά δίχως να θυσιάζει την υποκείμενη ειρωνεία, ενώ η έκθεση της αυτοβιογραφικής κόπωσης, «και τα φώτα μόνοι διορθώσαμε, και τις καρέκλες μόνοι κουβαλήσαμε», λειτουργεί ως θεατρική μετα-συνθήκη, αποδομώντας και ταυτόχρονα θεμελιώνοντας το ίδιο το θέαμα.
Σημαντική και η συμβολή της Δήμητρας Κοκκινοπούλου στο πιάνο, της οποίας η ζωντανή παρουσία ενισχύει την αίσθηση ότι η παράσταση κινείται στο μεταίχμιο θεάτρου, μουσικής και αυτοσχεδιαστικής επιθεώρησης.
∞
Η παράσταση διατηρεί την ουσία της επιθεώρησης, τον κοινωνικό σχολιασμό, την παρωδία, τις παρεμβολές και τον διάλογο με το κοινό, αλλά και παρουσιάζει ως εργαλείο επιβίωσης το stand-up. Έτσι διαπιστώνουμε ότι οι Κάλφας – Καλφάκης καταφέρνουν να ενώσουν με επιτυχία δύο είδη με κοινό DNA, δημιουργώντας ένα έργο που αναγνωρίζει το παρελθόν της ελληνικής επιθεώρησης, συνομιλεί με το παρόν της stand-up σκηνής και προσφέρει μια εμπειρία που ακροβατεί ανάμεσα στο «γέλασα» και στο «με άγγιξε», ενόσω το κοινό γίνεται ο τρίτος συμπαίκτης, επιβεβαιώνοντας ότι η συλλογική εμπειρία της σάτιρας παραμένει μια από τις πιο ζωντανές μορφές θεατρικής επικοινωνίας.
Και τελικά, όπως διαπιστώνουν και οι ίδιοι: «Ναι, Όλα Μόνοι Μας. Αλλά ευτυχώς στο τέλος δεν είμαστε μόνοι. Είστε κι εσείς».
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2025
