Είδαμε την παράσταση ‘Το Τελευταίο Παιχνίδι’ στο Θέατρο Έαρ Βικτώρια
Θα προτιμούσα απλά να έγραφα «σας παρακαλώ πηγαίνετε να δείτε αυτήν την παράσταση…». Νιώθω αδέξια στο να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματά μου, ειδικά όταν αυτά είναι πολύ έντονα και προέρχονται από μια θεατρική παράσταση….
Στο θέατρο Έαρ Βικτώρια συντελείται μια ευτυχής συγκυρία, μιας και εναρμονίζονται το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες. Το κείμενο της Αναστασίας Βούλγαρη είναι άκρως ρεαλιστικό, εμβαθύνει στους χαρακτήρες, ενώ τοποθετεί στο κάδρο όλες τις οπτικές των πρωταγωνιστών. Η σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου, εμπνευσμένη, με έντονα και ευδιάκριτα σκηνοθετικά ευρήματα. Το παρελθόν επεμβαίνει, σκηνοθετικά, στο παρόν και άλλοτε ταράζει, άλλοτε φέρνει δάκρυα στα μάτια και άλλοτε αναπολεί με χαμόγελο… Οι δε ηθοποιοί καταθέτουν την ψυχή τους και απογειώνουν με τις ερμηνείες τους το κείμενο, ενώ η μουσική επένδυση με το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «Να μ’ αγαπάς» συγκινεί.
Μια οικογένεια στη σύγχρονη Ελληνική επαρχία. Ο βίαιος και τυραννικός πατέρας. Η γεμάτη αγάπη και κατανόηση μητέρα που υπομένει τα δεινά του κόσμου της. Οι δυο γιοί. Διαφορετικοί απ’ τους άλλους του χωριού, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Και η υποκρισία, η δειλία, η εκκωφαντική σιωπή απέναντι στο μίσος, στη βία και στην ασχήμια. Πώς μπορεί στ’ αλήθεια ν’ αλλάξει αυτή η κοινωνία; Μέσα από ποια τραγωδία μπορεί αυτός ο κόσμος να αφεθεί στην αγάπη, μακριά από τον φόβο και τα στερεότυπα;
Ένας πατέρας θύτης και θύμα, μεγαλωμένος χωρίς αγάπη. Δεν την ξέρει, δεν την έχει νιώσει και φυσικά δεν μπορεί να την δώσει. Ξέρει ότι είναι τύραννος, όμως δεν έχει τον τρόπο να αισθανθεί αλλιώς, ούτε τον τρόπο να αντιδράσει και να το αλλάξει… Και συνεχίζει να υποφέρει «γιατί έτσι κάνουν οι άντρες»…. Οι άντρες που δεν πρέπει να αγαπούν, να συγκινούνται, να χαίρονται, να επικροτούν… Μπορούν μόνο να επικρίνουν, να βρίζουν, να κτυπούν και να σπέρνουν τον φόβο γύρο τους… Μέχρι πότε όμως;
Και η μάνα που υποφέρει, αλλά που υπομένει γιατί φοβάται, αλλά και γιατί ξέρει ν’ αγαπά και να ελπίζει. Αποδέχεται με μεγαλείο ψυχής το διαφορετικό, το κανακεύει, το μαλώνει, αλλά και προσπαθεί να το καταλάβει… Δεν μοιάζει να συγκρούεται με την τυραννία, αλλά είναι ικανή να αναλάβει μια ευθύνη αλλουνού…
Τα δύο παιδιά. Διαφορετικά από τα υπόλοιπα συνομήλικά τους, ακολουθούν τον δικό τους μοναχικό δρόμο και τις δικές τους προσωπικές επιλογές. Οργίζονται, συγκρούονται, υπομένουν, αγαπιούνται, φοβούνται, ελπίζουν, ονειρεύονται, παίζουν και προσπαθούν να βγούνε έξω από τα όρια που τους επιβάλλει η κοινωνία τους, με τον δικό τους διαφορετικό τρόπο… Μέχρι που θα έρθει η ώρα για το τελευταίο τους παιχνίδι…
Και μέσα σε αυτήν την βαριά ατμόσφαιρα, ξεπροβάλλει δειλά η ομορφιά, η τρυφερότητα και η δικαιοσύνη, έστω και στο τέλος, έστω κι αν προέρχεται από κει που δεν το περιμένεις… Η δε αγάπη καιροφυλαχτεί διαρκώς και κάθε φορά που μπορεί τρυπώνει… Βλέπεις, για ακόμη μια φορά η αγάπη είναι το ζητούμενο! Πάντα είναι τελικά! Και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να τρυπώσει, έστω και αν νομίζουμε ότι είναι πολύ αργά…
«Και μέχρι ο έρωτας να πάει στον παράδεισο
πρέπει να περάσει μέσα από την κόλαση…»
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Ιανουάριος 2018
