Είδαμε την παράσταση ‘Το Μικρό Πόνι’ στο θέατρο Αλκμήνη
Η σκηνή Intermedia, του Θεάτρου ΑΛΚΜΗΝΗ, ανοίγει για το κοινό. Η μουσική είναι ήδη στη διαπασών και ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί, παίζει και χαίρεται ο ένας τη συντροφιά του άλλου. Είναι ο Χάιμε κι η Ιρένε.
Μόλις το σκηνικό μετακινείται, αλλάζει και η διάθεση της Ιρένε. Ο Χάιμε, λάτρης του διαστήματος και των αστροναυτών, και η Ιρένε με τα μουτράκια της και τα ναζάκια της, είναι της άποψης ότι η μαγεία, εφόσον πιστεύεις, υπάρχει. Μέσα στη ρευστή και όλο ελαφρότητα σχέση τους, γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι το ζευγάρι δεν μπορεί να διαχειριστεί το πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο 11χρονος γιος τους, Λουίσμι.
Μια διαφορετική σχολική τσάντα, την οποία επιμένει να κρατά στο σχολείο ο Λουίσμι, αποτελεί το σημείο διαφωνιών και καυγάδων, μιας και δεν υπάρχει μια από κοινού διαχείριση. Όμως, ούτε και το ίδιο το σχολείο μπορεί να αποδεχτεί και να αντιμετωπίσει την επιλογή του Λουίσμι, να κρατά μια σχολική τσάντα που φέρει την φωτογραφία ενός μικρού πόνι. Επικρατεί η γνώμη της πλειοψηφίας, η οποία επιμένει στην αλλαγή της σχολικής τσάντας. Κι έως αυτό να συμβεί, ο Λουίσμι απομακρύνεται από το σχολείο του.
Η Ιρένε αναλαμβάνει δράση και πετάει την τσάντα. Ο Λουίσμι κλεινεται στο δωμάτιό του και μιλάει μόνο μέσα από τις ζωγραφιές του, μέχρι που ο πατέρας του αγοράζει ξανά μια ίδια σάκα…
∞
Πώς είναι δυνατόν μια σχολική τσάντα να δημιουργήσει τόσο άγρια συναισθήματα σε 11χρονα παιδιά; Πώς είναι δυνατόν αυτά τα μικρά παιδιά να έχουν ήδη δημιουργήσει στερεότυπα για αγορίστικα ή κοριτσίστικα θέματα; Πώς είναι δυνατόν 11χρονα παιδιά να γίνονται τόσο βίαια, γιατί δεν μπορούν να αποδεχτούν κάτι διαφορετικό; Κάτι τόσο απλά διαφορετικό, όπως μια σάκα. Τόσο ακραίο bullying, από τόσο μικρά παιδιά; Και οι ανήμποροι, απαίδευτοι γονείς; Και οι δάσκαλοι; Πώς νιώθουν, όταν απομακρύνουν ένα παιδί, επειδή απλά κρατάει μια αλλιώτικη σάκα; Συνένοχοι κι όχι φωτεινά παραδείγματα.
Δεκάδες τα αναπάντητα ερωτήματα, σε μια ιστορία που στις ημέρες εξελίσσεται κι όχι με τρόπο θετικό…
∞
Το 2014, ο 11χρονος Μάικλ Μορόνες βρέθηκε κρεμασμένος στο δωμάτιό του, μιας και δεν άντεχε τους καθημερινούς χλευασμούς που δεχόταν από τους συμμαθητές του στο σχολείο, οι οποίοι τον αποκαλούσαν «μικρό μου πόνι» και «γκέι», γιατί απλά του άρεσε να παρακολουθεί την παιδική σειρά με τα πόνι. Την ίδια εποχή, ακόμη ένα αγόρι, ίδιας ηλικίας, ο Γκρέισον Μπρους, έπεφτε θύμα σχολικού εκφοβισμού (bullying) στο σχολείο του από συμμαθητές και συμμαθήτριές του, επειδή στη σχολική του τσάντα απεικονίζονταν ένα μικρό μου πόνι. Οι συμμαθητές του, στο αντίκρισμα της σάκας του, τον χτυπούσαν, τον κορόιδευαν και τον χλεύαζαν, ενώ εντύπωση προκαλεί ότι τα κορίτσια ήταν αυτά που του επιτίθεντο με σκληρότερο τρόπο, ισχυριζόμενα ότι το «μικρό μου πόνι» απευθύνεται μόνο σε κορίτσια κι όχι σε αγόρια.
Ο Ισπανός συγγραφέας, Paco Bezerra, συγκλονισμένος από τις δύο αυτές υποθέσεις γράφει το 2016 το θεατρικό έργο «Μικρό Πόνι», το οποίο αρχικά ανέβηκε στη σκηνή του Teatro Bellas Artes, στην Μαδρίτη. Έκτοτε ταξιδεύει στις σκηνές του κόσμου, σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού.
∞
Σήμερα η Μαρία Χατζηεμμανουήλ μεταφράζει το κείμενο κι ο σκηνοθέτης Αλέξανδρος Σωτηρίου (επιμελείται και το σκηνικό και τη μουσική), σκηνοθετεί με ευαισθησία, προσπαθώντας να αναδείξει τον «άτσαλο» τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος από τους γονείς του Λουίσμι, ενώ με περιγραφική προσέγγιση αναδεικνύουν την απαρχή και την εξέλιξη της ιστορίας. Βοηθός σκηνοθέτη η Σωτηρία Χρυσικοπούλου.
Η Ειρήνη Καζάκου και ο Παναγιώτης Τζαφέρης, στους ρόλους της Ιρένε και του Χάιμε, αντίστοιχα, ερμηνεύουν με πειστικό τρόπο, αναδεικνύοντας τον δισταγμό, την άγνοια, την αντίθεση και τον ενδόμυχο φόβο, στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Με την κίνηση των σκηνικών, άλλοτε μέσα στη βροχή κι άλλοτε μέσα στη μουσική του Bohemian Rhapsody των Queen, μέσα στο φως ή στο σκοτάδι (Νίκος Σωτηρόπουλος), κινούνται (Δημήτρης Ραφαήλος) ως ένα ζευγάρι που υπερισχύει το εγώ τους.
∞
Μια παράσταση, η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αφιερώνεται στον Μάικλ Μορόνες και στον Γκρέισον Μπρους και όλα τα αγόρια και τα κορίτσια που υπέστησαν προσβολές και επιθέσεις, χωρίς κανείς από το σχολικό ή το οικογενειακό περιβάλλον τους να κάνει το οτιδήποτε για να αλλάξει την κατάσταση. Μια παράσταση που μας κάνει γνωστό ότι «Το Μικρό Πόνι» αποτελεί πλέον το σύμβολο του αγώνα κατά του σχολικού εκφοβισμού, ενώ η σειρά κινουμένων σχεδίων «Μικρό μου Πόνι» αφιερώνει τα επεισόδιά της στη δύναμη και στη μαγεία της φιλίας, καθώς και στις αξίες της συντροφικότητας.
Μια παράσταση κραυγή για την αποδοχή της διαφορετικότητας, από τις παιδικές ηλικίες, τότε που οι χαρακτήρες και οι απόψεις διαπλάθονται.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Δεκέμβριος 2023
