Είδαμε την παράσταση ‘Στου Μποχώρη’ στο Άλσος Νέας Σμύρνης

Η αυλή με τα τραπέζια, τις ελιές και τα φωτάκια, σε υποδέχονται και σε προϊδεάζουν για τη γλύκα αυτής της παράστασης. Νοσταλγείς μόνο που βλέπεις το σκηνικό. Κι όσο το αεράκι θροΐζει τα φύλλα, περιμένεις να μεταφερθείς σε χρόνια παλιά, τότε που οι καρδιές χτυπούσαν με άλλον ρυθμό.

∞

Αρχές του 1924. Ο Αναστάσης (Κώστας Αρζόγλου) καταφέρνει και στήνει το μικρό του μουσικό ταβερνάκι στον Πειραιά, μετά την καταστροφή της Σμύρνης και το δύσκολο ταξίδι του για την Ελλάδα. «Στου Μποχώρη» το ονοματίζει και φιλοδοξεί να γίνει γνωστό στα πέρατα. Μαζί του, ήρθε και η κόρη του Ρηνιώ (Πέμη Ζούνη), πολύ μορφωμένη και καλή τραγουδίστρια, που όμως αρνείται να τραγουδήσει, μιας και έχασε τον άντρα της κάτω από δυσχερείς συνθήκες. Ο παιδικός της φίλος από τη Σμύρνη, Φώτης (Βασίλης Ευταξόπουλος), πάντα στο πλευρό τους, βοηθά και ονειρεύεται μαζί τους το καλύτερο αύριο.

Μέσα από τραγούδια και θύμησες, που πηγαινοέρχονται, μια αναπολώντας τις ευτυχισμένες ημέρες στη Σμύρνη, μια στις τραγικές ημέρες της καταστροφής και μια στη νέα τους ζωή στον Πειραιά, ο Αναστάσης, η Ρηνιώ, ο Φώτης και οι τρεις μουσικοί, διηγούνται ιστορίες γλυκόπικρες. Ιστορίες που συνοδεύονται από μουσικές και τραγούδια της Σμύρνης… Είναι 6 από το 1.500.000 προσφύγων στην Ελλάδα, είναι «τουρκόσποροι» και βιώνουν από τα αδέλφια τους, στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, την έχθρα και την περιφρόνηση.

Μέσα από τις διηγήσεις τους, λοιπόν, περνούν από μπροστά μας όλα τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία και τους ανθρώπους που την έζησαν, καθώς και η καθημερινή ζωή των Ελλήνων της Σμύρνης, από το 1890 και έως το 1924, που ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας, μέσα από τις συνήθειες τους, την τέχνη και τον πολιτισμό τους, την κουζίνα τους και τις μυρωδιές της.

Σκληρές μνήμες, μαζί με ανθρωπιά, τρυφερότητα, αγάπη, νοιάξιμο… Μα αυτό που υπερτερεί είναι η δίψα για ζωή και το όνειρο να σταθούν και πάλι με αξιοπρέπεια στα πόδια τους, στον νέο αυτόν τόπο τους.

∞

«Τι σε μέλει εσένανε από που είμαι εγώ..», «Κρασοπίνω», «Από τα πολλά που μου ‘χεις καμωμένα», «Γέλα προσφυγοπούλα, ξέχνα τη συμφορά», «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία», είναι λίγα από τα τραγούδια που ακούγονται, ενώ η σκηνή σείεται από τους απτάλικους χορούς.

Η παράσταση «Στου Μποχώρη» ανεβαίνει με την υποστήριξη της Περιφέρειας Αττικής, ως ενθύμηση στην επέτειο των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική καταστροφή.

Η έμπνευση, βασισμένη σε αληθινές μαρτυρίες, ανήκει στον δημοσιογράφο και συγγραφέα, Μηνά Βιντιάδη και, με τη σκηνοθετική προσέγγιση της Βάνας Πεφάνη, οδηγούν τους Κώστα Αρζόγλου, Πέμη Ζούνη και Βασίλη Ευταξόπουλο, σε ένα ταξίδι στον χρόνο.

Κανείς τους δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Με την υποκριτική τους δεινότητα κερδίζουν τον θεατή, ο οποίος αισθάνεται σαν να ακούει τους παππούδες του. Μαζί τους, επί σκηνής, στην αυλή της ταβερνούλας του Μποχώρη, οι εξαιρετικοί μουσικοί Ζιγκερίδης Βασίλης (κανονάκι), Ζιγκερίδης Κωνσταντίνος (ακορντεόν, μπαντονεόν) και Παπαγεωργίου Γιάννης (κιθάρα, φωνή).

Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη, θυμίζουν τις αυλές που μύριζαν γιασεμί, ενώ με τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα, αλλάζει η χρονική στιγμή της αναπόλησης.

∞

Για να νοσταλγήσουμε, να θυμηθούμε, να μάθουμε, να τραγουδήσουμε, αλλά και για να κλέψουμε τις συνταγές για το ιμάμ και τα σουτζουκάκια του Αναστάση, δεν έχουμε παρά να πάμε στη συγκινητική αυτή θεατρική παράσταση, η οποία, αυτό το καλοκαίρι, περιοδεύει σε όλη την Αττική και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

«…Άιντε του καημένου του Μποχώρη, του τη σκάσαν στο βαπόρι
Άιντε και του πήραν πεντακόσια
Άντε όλο λίρες κι όλο γρόσια…»

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Ιούλιος 2022