Είδαμε την παράσταση ‘Roberto Zucco’ στο ΠΛΥΦΑ

Ο Γάλλος θεατρικός συγγραφέας, Bernard-Marie Koltès (1948-1989), ανακαλύπτει για πρώτη φορά τη μαγεία του θεάτρου στα 20 χρόνια του, παρακολουθώντας μια παράσταση της «Μήδεια» και από τη στιγμή εκείνη ξεκινά να ασχολείται συστηματικά με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Επικεντρωμένος στην επικοινωνία των ανθρώπων, γράφει και σκηνοθετεί, εστιάζοντας στο παράλογο της ύπαρξης, την περιθωριοποίηση, τη μοναξιά, τον ρατσισμό και την ομοφοβία.

Στο τελευταίο έργο του, με τίτλο «Roberto Zucco» (1988), εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του ψυχοπαθή και κατά συρροή δολοφόνου, Roberto Succo (ο Koltès αλλάζει το πρώτο γράμμα του επιθέτου του), περιγράφεται όλη η δυστοπία των νέων που επιτίθενται προς όλους και όλα, μιας και η έλλειψη προοπτικής της ζωής τους υφαίνει στο μυαλό και στην ψυχή τους μια, χωρίς ουσιαστική διέξοδο, επιθετικότητα.

∞

Ο 24χρόνος Roberto Zucco κινείται επάνω στη στέγη των φυλακών υψίστης ασφαλείας, όπου κρατείται, μιας και είχε σκοτώσει, στα 15 του χρόνια, τους γονείς του.
Δραπετεύει.
Αργότερα σκοτώνει έναν αστυνομικό.
Και στη συνέχεια βιάζει, κρατάει ομήρους και με τη βιαιότητα που τον χαρακτηρίζει, διαπράττει όλα τα εγκλήματα. Έτσι, χωρίς κάποιο κίνητρο.
Επικηρύσσεται και χαρακτηρίζεται ανήθικος.
Αν και στο ταραγμένο του μυαλό, ένα κορίτσι κυριαρχεί. Που όμως ούτε μπορεί να του αλλάξει τη ρότα ούτε να τον σώσει.
Και ο Zucco συνεχίζει, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του Άγγελου-εξολοθρευτή, μέχρι τελικά να σωριαστεί απ’ τα ίδια του τα χέρια..

∞

Με τη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη και τη σκηνοθεσία του Μιχάλη Σιώνα, νέα ταλαντούχα παιδιά (Δημήτρης Γαλανάκης, Μυρσίνη Καρματζόγλου, Γιάννης Μαυρόπουλος, Βικτώρια Παπαδοπούλου – Σισκοπούλου, Τάρικ Φλάιτι), εναλλάσσονται επιτυχώς, σε όλους τους απαιτητικούς ρόλους, διατηρώντας την «αρματωσιά του Zucco» και τα υποκοριστικά για το Κορίτσι, ως αναγνώριση. Η Νίκη Αγγελίδου δημιουργεί μια σκηνογραφία απλή, ενώ τα κοστούμια της, παρόλο που είναι όλα μαύρα, υποδηλώνουν τους χαρακτήρες. Ο μουσικός επί σκηνής, Δημήτρης Καπετάνιος, με το μπάσο, το σαξόφωνο και τα πεντάλ του, ακολουθεί τη μουσική των Θανάση Παναγιωτόπουλου και Μιχάλη Σιώνα, ενώ δημιουργεί διαπεραστικούς ήχους, που τονίζουν την ένταση.

∞

Παθογένειες ενός περιθωριακού κόσμου και ο εκτροχιασμός ενός πλάσματος, στην εποχή του απόλυτου σαρκασμού, της απελπισίας, του αδιανόητου. Έλλειψη συναισθημάτων, φόβος και επικράτηση μέσω του αίματος. Η καταστροφή της αθωότητας, η ασάφεια της ύπαρξης και η επιθυμία του Zucco να μείνει «αόρατος», σε μια παράσταση με πλήθος υπαινιγμών και γρήγορες εναλλαγές, ενώ η αδυναμία κατανόησης των πράξεων του ήρωα, αποτελεί και το κυρίαρχο ζητούμενο.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2024