Είδαμε την παράσταση ‘Πες της’ στο Θέατρο 104

Ο μονόλογος «Πες της», βασισμένος στο ομώνυμο διήγημα του Χρήστου Οικονόμου (εκδ. Πόλις, 2023), επιστρέφει στο Θέατρο 104, ως μια μικρής κλίμακας, αλλά υψηλής δραματουργικής πυκνότητας εμπειρία, που επιβεβαιώνει τη δύναμη του σύγχρονου ελληνικού διηγήματος, όταν αυτό συναντά μια ευαίσθητη και ουσιαστική σκηνική μετάφραση. Έτσι, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Αλέξη Βιδαλάκη και με ερμηνεύτρια τη Νικολίτσα Ντρίζη, η παράσταση διαμορφώνει έναν εσωτερικό χώρο μνήμης, απώλειας και ανεκπλήρωτου λόγου.

Η δραματουργία του Οικονόμου, με τον χαρακτηριστικό υπαινικτικό ρεαλισμό και τη χαμηλόφωνη κοινωνική μελαγχολία που διατρέχει συνολικά το έργο του, βρίσκει εδώ μια απολύτως ταιριαστή σκηνική μορφή. Το κείμενο, χωρίς περιττές εξάρσεις και χωρίς ηθικολογικό βάρος, μετασχηματίζεται σε έναν μονόλογο εξομολογητικό, σχεδόν εξαγνιστικό, που λειτουργεί ως καταγραφή ενός ανείπωτου βιώματος. Η δραματική ένταση δεν γεννιέται από εξωτερική δράση, αλλά από τη ρωγμή της ανάμνησης και την αγωνία της επικοινωνίας με μια «απούσα» άλλη.

∞

Η σκηνοθεσία του Αλέξη Βιδαλάκη κινείται με απόλυτο σεβασμό προς το κείμενο και την ερμηνεία, επιλέγοντας μια αισθητική που αναδεικνύει το συναισθηματικό φορτίο της αφήγησης. Δεν επιβάλλεται, αλλά συνοδεύει, λειτουργώντας περισσότερο ως εσωτερικός ρυθμιστής της αφήγησης και μέσα από ποικίλα σκηνοθετικά ευρήματα, ο θεατής οδηγείται σταδιακά στην ψυχολογική επικράτεια της ηρωίδας, χωρίς υπερβολές ή εντυπωσιασμούς.

Η Νικολίτσα Ντρίζη παραδίδει μια εξαιρετικά λεπτοδουλεμένη ερμηνεία, βασισμένη σε εσωτερικούς παλμούς και μικροκινήσεις του σώματος και της φωνής. Η σκηνική της παρουσία δεν επιδιώκει το επιφανειακό συγκινησιακό αποτέλεσμα, αλλά λειτουργεί μέσα από ρυθμικές διακυμάνσεις, στιγμές σιωπής και παύσεις που φορτίζονται δραματουργικά. Το βλέμμα, το ελεγχόμενο τρέμουλο της φωνής, το σχεδόν ανεπαίσθητο βάρος στις χειρονομίες συγκροτούν μια υποκριτική γραφή υψηλής ακρίβειας, όπου το ανείπωτο γίνεται πιο ηχηρό από τον λόγο.

Η μουσική της Άννας Παπαϊωάννου (Anna VS June), λειτουργεί ως υπόγειο δραματουργικό ρεύμα. Δεν «ντύνει» απλώς τη σκηνική δράση, αλλά συνομιλεί με αυτήν, δημιουργώντας ένα ηχητικό τοπίο που εντείνει τη νοσταλγία και την εσωτερικότητα της παράστασης. Αντίστοιχα, οι φωτισμοί της Νατάσας Πετροπούλου αποτυπώνουν με ακρίβεια τις μεταβάσεις ανάμεσα στο παρόν και την ανάμνηση, στο εδώ και στο «αλλού», υπογραμμίζοντας τη ρευστότητα του χρόνου και της μνήμης, ενώ το ημίφως και οι σταδιακές μεταβολές της έντασης συνθέτουν μια εικαστική ατμόσφαιρα που λειτουργεί ως σκηνικό υποσυνείδητο της ηρωίδας.

∞

Σημειολογικά, η παράσταση εγγράφεται ως μια παράδοση σύγχρονου ελληνικού μονολόγου, που διερευνά τη συνθήκη της μοναξιάς και της απουσίας, όχι ως ατομικό δράμα, αλλά ως κοινωνικοπολιτισμική συνθήκη. Η γυναίκα-αφηγήτρια δεν είναι απλώς ένα πρόσωπο, αλλά μια φιγούρα-φορέας συλλογικής μνήμης και ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Με όρους δραματουργικής θεωρίας, το υποκείμενο εδώ συγκροτείται μέσα από το τραύμα του λόγου, καθώς, αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ, επιστρέφει παραμορφωμένο, πιο βαρύ και πιο οδυνηρό. Το «Πες της» στο Θέατρο 104 δεν αποτελεί απλώς μια επιστροφή μιας επιτυχημένης παράστασης, αλλά μια βαθιά καταβύθιση στο πεδίο του υπαρξιακού θεάτρου, όπου η απλότητα γίνεται δύναμη και ο ψίθυρος γίνεται κραυγή. Μια παράσταση που δε διεκδικεί το χειροκρότημα μέσω της έντασης, αλλά το κερδίζει μέσα από τη σιωπή της.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2025