Είδαμε την παράσταση ‘Ο Λόγος’ στην Α’ Ευαγγελική Εκκλησία Αθηνών

Ο Δανός θεατρικός συγγραφέας και Λουθηριανός πάστορας, Kaj Munk (1898–1944), γνωστός για την πολιτιστική του δράση, αλλά και το μαρτύριο που υπέστη κατά τη διάρκεια της Κατοχής της Δανίας, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σήμερα τιμάται από την Εκκλησία, ως μάρτυρας στο Ημερολόγιο των Λουθηρανών Αγίων.

Τα θεατρικά έργα του Munk παρουσιάστηκαν και δημοσιοποιήθηκαν ως επί το πλείστον κατά τη δεκαετία του 1930, αν και πολλά γράφτηκαν τη δεκαετία του 1920, ενώ ένα μεγάλο μέρος του έργου του αφορά στη «διαμάχη για τη φιλοσοφία επί της ζωής» (θρησκεία-μαρξισμός-δαρβινισμός). Ο Munk, επηρεασμένος από τα έργα των William Shakespeare, Henrik Ibsen και George Bernard Shaw, συχνά χρησιμοποιούσε για τις ιστορίες του ένα ιστορικό υπόβαθρο, ενώ ως θεατρικός συγγραφέας έγινε γνωστός για τους «δυνατούς» χαρακτήρες και τους ολοκληρωμένους ανθρώπους που αγωνίζονται ολόψυχα για τα ιδανικά τους. Το θεατρικό του Ordet (Ο Λόγος), του 1925, θεωρείται γενικά το καλύτερο έργο του και αποτελεί μια διερεύνηση των θαυμάτων, από τη μοναδική οπτική γωνία κάποιου που δεν είναι διατεθειμένος να τα απορρίψει.

Έτσι, μια οικογένεια αγροτών, με διαφορετικούς βαθμούς πίστης, βρίσκει τον εαυτό της και τελικά συμφιλιώνεται με τους γείτονές της, μέσω ενός θαύματος.

∞

Σήμερα, στην αίθουσα της Α΄ Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας Αθηνών, παρουσιάζεται το έργο του Kaj Munk, σε μετάφραση – διασκευή του Βαγγέλη Στρατηγάκου και Γρηγόρη Χατζάκη. Η σκηνοθεσία, η εικαστική επιμέλεια και ο σχεδιασμός του φωτισμού, δημιουργία του Γρηγόρη Χατζάκη, τα δεκάδες κοστούμια της Lila Nova και η μουσική, του Βύρωνα Κατρίτση, άλλοτε έντονη, άλλοτε μονότονη ή με επαναλαμβανόμενα μοτίβα, σείει την αίθουσα, ενώ οι ήχοι που ακούγονται, όπως τα πουλιά, το πέταγμα της μέλισσα ή το τρίξιμο της πόρτας, δημιουργούν ξεκάθαρες εικόνες.

Στην ερμηνεία όλων των ρόλων, ο εκφραστικότατος Βαγγέλης Στρατηγάκος, σε μια παράσταση που, εάν ο θεατής κλείσει τα μάτια του, μέσα από τις διαφορετικές φωνές, μπορεί να αντιληφθεί τον κάθε ρόλο, τόσο που θυμίζει το παλιακό, υπέροχο, ραδιοφωνικό θέατρο της Δευτέρας. Επιπρόσθετα, τοποθετημένοι ανάμεσα στους θεατές, πέντε χορωδοί (διδασκαλία χορωδίας: Σοφία Κετεντζιάν), οι οποίοι εμβόλιμα «ψάλουν» στα λατινικά και σιγομουρμουρίζουν το Day after day, ενισχύοντας έτσι τη μυστηριακή, γεμάτη φωτοσκιάσεις και καπνούς, ατμόσφαιρα.

∞

Μια παράσταση μέσα στην ατμόσφαιρα ενός θρησκευτικού χώρου, με πλήθος συμβολικά ευρήματα, περιγράφει την πνευματική ζωή της περιοχής, υπερασπίζεται τη διαφορετική πίστη και μιλάει για τα μικρά, αλλά τόσο σημαντικά θαύματα της καθημερινότητας, που γεφυρώνουν το, όποιο, χάσμα.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Μάιος 2025