Είδαμε την παράσταση ‘Mr. Kolpert’ στο Vault

Μπορεί η βία να είναι διασκεδαστική; Πώς το μυαλό μας διαχειρίζεται τη ρουτίνα και τη συναισθηματική μοναξιά; Ποια είναι τα πιο κρυφά μας ένστικτα; Και ποιος είναι τελικά ο Mr. Kolpert…;

Μετά το ‘Jack and Jill’ και το (αγαπημένο) ‘Nord-Ost, μέρες που ξεχάστηκαν’, ο Βαγγέλης Λάσκαρης καταπιάνεται με τη μαύρη κωμωδία του Γερμανού Νταβίντ Γκίζελμαν, με πρωταγωνιστή ένα.. μπαούλο. Το περιεχόμενό του είναι μακάβριο ή ανύπαρκτο; Τέσσερις χαρακτήρες μάς συστήνονται επί σκηνής, με ιδιαίτερες προσωπικότητες ο καθένας, αρκετά διακριτές στο θεατή. Δύο άνδρες και δύο γυναίκες-συνάδελφοι, με το δικό τους ψυχισμό, τόσο εκ φύσεως όσο και τροφοδοτημένο από τις κοινωνικές συμβάσεις. Και ανάμεσά τους ένας… πιτσαδόρος που βρίσκεται, άθελά του, μπλεγμένος στην ιστορία και της δίνει έναν κωμικό τόνο, με την άγνοιά του και την ατυχία του ταυτόχρονα.

Πανταχού παρόν στις συζητήσεις, ο Mr. Kolpert, ένας συμβατικός τύπος αφεντικού, που μας παρουσιάζεται μόνο μέσα από τους διαλόγους των ηρώων-υφισταμένων του, ανιαρός και πληκτικά καθημερινός, προκαλεί το μίσος τους και ξυπνά τα δολοφονικά τους ένστικτα. Παράλληλα, βλέπουμε τις σχέσεις των ζευγαριών, τη δυναμική τους και την υπόγεια διαμάχη της επικράτησης του ισχυρότερου, που μπορεί να εναλλάσσεται ανάλογα με την περίσταση. Όλοι οι χαρακτήρες, κάποιοι εξ αρχής και όλοι στη συνέχεια, επιθυμούν να ξεφύγουν από τα καθημερινά, να νιώσουν μια ιδιόμορφη ‘ελευθερία’ που δεν έρχεται με την απλή διασκέδαση μιας χαλαρής βραδιάς, με ποτό και κουτσομπολιό, εργασιακό και μη, αλλά ζητά… αίμα και θάνατο (ενδιαφέρουσα πινελια η επιλογή των κουστουμιών, που θύμισαν αγαπημένο ‘American Psycho’, βλ. σκηνή αδιάβροχου).

Μια κινηματογραφικής αισθητικής παράσταση, που θα σου θυμίσει ολίγον από Ταραντίνο, η οποία αμφισβητεί το δυτικό τρόπο ζωής και τον χλευάζει. Άκρως επίκαιρη στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, που τα συναισθήματα τείνουν να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα και η ανάγκη για επιβίωση για τους μη έχοντες ή για διατήρηση της ευμάρειας για τους κατέχοντες, με όποιο κόστος, υπερτερεί της ανθρωπιάς και της συναίσθησης. Η παράσταση λειτουργεί ως ψυχολογικό τεστ για τον θεατή, καθώς τα σημεία της με τα οποία γέλασες, χαμογέλασες ή διασκέδασες περισσότερο, είναι το δικό σου κρυφό απωθημένο – ίσως η δική σου βαθιά επιθυμία (;).

Περισσότερα εδώ.