Είδαμε την παράσταση ‘Μέρες ολόκληρες στα δένδρα’ στο Εκστάν Θέατρο-Πολυχώρος
Η γεννημένη στην Ινδοκίνα, βραβευμένη Γαλλίδα συγγραφέας και σκηνοθέτις, Μαργκερίτ Ντυράς (1914-1996), το 1954, χρονιά όπου η κυριαρχία της Γαλλίας στην Ινδοκίνα λήγει κι έτσι σημειώνονται ιστορικές γεωπολιτικές αλλαγές, γράφει τη νουβέλα «Μέρες ολόκληρες στα δένδρα», αναδεικνύοντας, άμεσα τις ενδοοικογενειακές σχέσεις και έμμεσα, τις αλλαγές που έλαβαν χώρα στην αποικιοκρατούμενη χώρα. Η νουβέλα προσαρμόζεται, το 1965, σε θεατρικό έργο και σήμερα, η σημαντική Ελένη Παπαχρηστοπούλου το μεταφράζει και ο Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης, με πανευρωπαϊκή καριέρα, Ζαν-Πωλ Ντενιζόν, αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει την ομότιτλη παράσταση, στο θέατρο Εκστάν στα Πατήσια.
∞
Ο Ζακ και η φίλη του Μαρσέλ υποδέχονται, στο φτωχικό τους σαλόνι, τη μητέρα του, άρτι αφιχθείσα από τη μακρινή αποικία, στην οποία ζει με την κόρη της, Μιμή. Πέντε χρόνια είχαν να ιδωθούν…
Η μητέρα έχει έρθει, προκειμένου να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να πείσει τον Ζακ να μετακομίσει στην αποικία και να αναλάβει μαζί με την αδελφή του το εργοστάσιό τους… Ο Ζακ για ακόμη μια φορά αρνείται, παρόλο που εκεί το χρήμα ρέει κι αυτός ζει μέσα στη φτώχεια. Όμως, η τεμπελιά του, αλλά και ο εθισμός του με τον τζόγο δεν του επιτρέπουν να δει πέρα από το μπαρ στο οποίο «δουλεύει», προσφέροντας τη συντροφιά του σε πελάτισσες.
Η μητέρα προσπαθεί να τον φέρει στον «σωστό» δρόμο, εκείνος όμως αντιλαμβάνεται την προσπάθεια αυτή ως καταπίεση. Η μητέρα τον θέλει εξαρτημένο από αυτήν κι εκείνος θέλει να παραμείνει δραπέτης από τις επιθυμίες της. Η μητέρα βλέπει τον Ζακ ως «πετυχημένο», εκείνος νοιώθει παγιδευμένος και μόνο ο αυτοπροσδιορισμός του τον ικανοποιεί.
Μια υπερβολική και εν τέλει καταστροφική αγάπη μάνας προς τον γιο. Κι ένας γιος που περνάει, ακόμη και ως ενήλικας, μέρες ολόκληρες πάνω στα δένδρα.
∞
Στον ρόλο της ανώνυμης μητέρας, η Ελένη Παπαχρηστοπούλου, ικανή να παραβλέψει ακόμη και τον εθισμό του γιου της, δίνοντάς του, έμμεσα, ότι απαιτείται για να τζογάρει, σε μια ακόμη προσπάθεια να του υπενθυμίσει πόσο απαραίτητη του είναι. Ως γιος, ο Πέτρος Αποστολόπουλος, ερμηνεύει τον μποέμ τύπο, που αποτελεί την προβολή – δημιουργία του αρνητικού εαυτού της μητέρας του. Στο ρόλο της άβουλης, ήσυχης και «κουτής» Μαρσέλ, η Λουκία Λαγού, που, αν και αθόρυβη, τολμάει στο τέλος και να σχολιάσει δεικτικά τη μητέρα και να θέσει τέλος στην άσκοπη σχέση της. Και στον ρόλο του ιδιοκτήτη του μπαρ, Ντέντε, ο Λουκάς Τζιάννης, ως μια παρουσία θορυβώδης, που με τις δικές του αρχές κουμαντάρει το μπαρ και τους πελάτες του.
Τα λειτουργικά σκηνικά του Μιχάλη Αθανασιάδη, τα κοστούμια της Χρυσάνθης Τζανέτου και οι φωτισμοί του Παναγιώτη Πατέλη, ολοκληρώνουν όλα όσα η συγγραφέας και ο σκηνοθέτης λένε χωρίς λόγια.
∞
Μια παράσταση για τις συμπλεγματικές ενδοοικογενειακές σχέσεις.
Αλληλεπίδραση, εξαρτήσεις, καθρέφτισμα, καταπίεση, απορρίψεις, ασυνείδητες συμπεριφορές και στρεβλή αγάπη.
Ένα έργο πολυεπίπεδο, με πολλούς υπαινιγμούς, καθώς τα σημαντικά τίθενται έμμεσα και συμβολικά.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Μάρτιος 2025
