Είδαμε την παράσταση ‘H Γραμμή Σκιάς’ στο Rabbithole
Tα ταξίδια στη θάλασσα δεν ήταν πάντα έτσι όπως τα γνωρίζουμε τώρα.
Στην πορεία της εξέλιξης της ανθρωπότητας και η ναυσιπλοία πέρασε από διάφορα στάδια, ορισμένα μάλιστα ήταν, θα μπορούσαμε να πούμε αρκετά σκληρά, αφού στοίχισαν τη ζωή σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων που υπηρετούσαν ως πληρώματα.
Ένα τέτοιο ταξίδι, σε ακραίες συνθήκες, έχει, ως θεματική, η παράσταση ‘H Γραμμή Σκιάς’ .
Ένας νεαρός υποπλοίαρχος, που κουρασμένος από τις συνθήκες και τη ζωή στα πλοία, αλλά και για προσωπικούς λόγους, έχει δηλώσει στην εταιρεία που εργάζεται την παραίτησή του, δέχεται από τους εργοδότες του, μια προσφορά για ένα ακόμη ταξίδι, από τη θέση του κυβερνήτη αυτήν τη φορά.
Η νέα του θέση αφορά σε ένα καράβι, κάπου στην Ασία, που έχει ταλαιπωρηθεί ιδιαιτέρως από μια τροπική ασθένεια που προσέβαλε μεγάλο μέρος του κατώτερου πληρώματος και πλέον έχει μένει με ορφανή τη θέση του καπετάνιου, μετά τον θάνατο εκείνου που ξεκίνησε το ταξίδι. Εμπιστευόμενος το ένστικτό του, δέχεται τη νέα πρόκληση και, φτάνοντας στο πλοίο, θα αντικρίσει μια ομάδα ανθρώπων που αποτελούν το πλήρωμα, η οποία έχει εμφανώς σημάδια σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας. Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές συζητήσεις με τους λοιπούς αξιωματικούς, θα διαπιστώσει πως ο προηγούμενος καπετάνιος ήταν ένας ισχυρογνώμονας άνθρωπος, που δεν υπολόγιζε κανέναν και τίποτε, παρά μόνο τη σκέψη του, η οποία τελευταίως δεν θα έλεγε κανείς ότι ήταν απόλυτα ορθή.
Η “κατάρα” που ακολουθεί το πλοίο θα παρουσιαστεί ξανά, αφού θα ακινητοποιηθούν καταμεσής του ωκεανού, λόγω άπνοιας, και παράλληλα ο νέος πλοίαρχος θα διαπιστώσει το μέγεθος της παράνοιας του προκατόχου του, αφού προμήθειες και φαρμακευτικό υλικό είναι είδη εν ελλείψει… Σε αυτές τις ακραίες συνθήκες, θα συνταχθεί με το πλήρωμά του, αφουγκραζόμενος τις αγωνίες και τις ανάγκες τους, και ταυτόχρονα εμπνέοντάς τους, με τη στάση του, να συμπεριφερθούν ως ομάδα, με κύριο χαρακτηριστικό την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη, μέχρι οι καιρικές συνθήκες να τους επιτρέψουν να πιάσουν λιμάνι. Μέσα από αυτήν τη συνθήκη, οι ναυτικοί αυτού του πλοίου καταφέρνουν και σπάνε τη γραμμή σκιάς που υπήρχε μεταξύ τους, λόγω των προηγούμενων καταστάσεων, κερδίζοντας εμπειρίες που τους ωριμάζουν ως άτομα και γνώση που θα τους ακολουθεί για όλη τους τη ζωή.
Αν δεν έχεις επισκεφθεί το Rabbithole για να παρακολουθήσεις κάποια παράσταση, η αρχική σου αντίδραση θα είναι το ξάφνιασμα, καθώς δεν θα έχεις ξαναζήσει μια τέτοια εμπειρία. Κάθε δουλειά της ομάδας Νοσταλγία είναι μια ξεχωριστή αισθητική μοναδικότητα.
Με την είσοδό του, ο θεατής, στην αίθουσα, και να μην έχει γνώση το τι πραγματεύεται το έργο, το διαπιστώνει αμέσως, καθώς βλέπει τμήματα ενός πλοίου επί σκηνής και στο δάπεδο μια ναυτική πυξίδα. Σκηνοθετικά, ο Γιώργος Σίμωνας αποφάσισε να παρουσιάσει ένα κλασικό λογοτεχνικό κείμενο, με μια διαφορετική συνθήκη, χρησιμοποιώντας στοιχεία σωματικού θεάτρου και τεχνικά μέσα, και έτσι δημιούργησε ένα κινηματογραφικό “κλίμα” που παραπέμπει σε φιλμ βωβού κινηματογράφου.
Πριν ξεκινήσει η παράσταση, μαζί με τη σχετική ενημέρωση για τα κινητά, μας είπαν ότι μπορούμε, αν θέλουμε, να βλέπουμε και την κρεμαστή οθόνη στα δεξιά της σκηνής, καθώς εκεί θα προβάλλονταν χρήσιμες πληροφορίες. Με την έναρξη της παράστασης, εμφανίστηκε η επιγραφή ‘Κεφάλαιο πρώτο’ και μετέπειτα κάποια λόγια που θα έλεγαν οι ήρωες, καθώς οι 6 ηθοποιοί θα μας αφηγούνταν την ιστορία, με ελάχιστο λόγο, όπως θα διαπιστώναμε, και συχνά θα ακούγαμε σε ηχογράφηση τις σκέψεις του καπετάνιου για όσα πρωτόγνωρα συναντούσε στη διάρκεια του ταξιδιού τους. Όλο αυτό, σε συνδυασμό με τη μουσική επένδυση από την Τώνια Ράλλη και τους φωτισμούς των Γιώργου Βλαχονικολού & Ελεάννας Γιασεμή, δημιουργούσαν μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα επί σκηνής, που μεταδιδόταν και στους θεατές, που “προσευχόμασταν” όλα αυτά τα βάσανα και οι δοκιμασίες αυτών των ανθρώπων, πάνω στο καράβι, να είχαν ευτυχή κατάληξη και τις μικρότερες δυνατόν απώλειες.
Ο Γιάννης Λεάκος, στον ρόλο του καπετάνιου, είναι άψογος, καθώς μας πέρασε όλα τα συναισθήματα του ήρωα από το πρώτο λεπτό και επίσης ξεχωρίσαμε και τον Γιώργο Τζαβάρα, που ενσάρκωνει τον μάγειρα, και είναι ο πρώτος που δίνει το παράδειγμα, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του συνόλου, και όχι με τα καθήκοντά του αποκλειστικά. Ο Δημήτρης Ντάσκας, ο Μιχάλης Ζαχαρίας, η Γεωργία Σωτηριανάκου και η Ιωάννα Σίσκου ερμηνεύουν τα λοιπά μέλη του υγιούς πληρώματος και, μαζί με τον μάγειρα, η κίνησή τους και η σκηνική τους συμπεριφορά μας θύμισαν χορό αρχαίας τραγωδίας και ήταν επίσης όλοι τους πάρα πολύ καλοί και μεταδοτικοί.
Αν κάποιος με ρωτήσει τι συμβαίνει στο τέλος, θα του δώσω διάφορες απαντήσεις, γιατί ακόμη μέσα μου δεν έχω καταλήξει σε αυτή που μου αρέσει περισσότερο – και ευχάριστες και λιγότερο καλές. Αυτό που με ασφάλεια, όμως, μπορώ να πω είναι ότι το μήνυμα του κειμένου, για την αλληλεγγύη και την αλληλοϋποστήριξη των ανθρώπων, ακούγεται δυνατά και εύηχα, και χτυπάει σαν καμπανάκι προειδοποίησης για την εποχή που έχει χαρακτηριστικά την αποξένωση και την περιχαράκωση, με την ψευδαίσθηση της “ασφάλειας” ως δικαιολογία, καθώς, αν κρίνουμε από το παράδειγμα του πρώτου καπετάνιου, τέτοια συμπτώματα συνήθως δεν έχουν καλή έκβαση.
‘H Γραμμή Σκιάς’ προστίθεται στις σπουδαίες παραστάσεις που κατά καιρούς έχουμε παρακολουθήσει στο Rabbithole και προτείνεται σε όσους ψάχνουν κάτι ξεχωριστό από τα τετριμμένα.
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Μάρτιος 2025
