Είδαμε την παράσταση ‘Lemon’ στο θέατρο Radar
Χθες το βράδυ ταξίδεψα! Έκανα κι εγώ σπίτι μου τον Ωκεανό και με το ατμόπλοιο «Virginian» αλωνίσαμε τον Ατλαντικό! Πέρα δώθε και πάλι πέρα, με τις ιστορίες να πηγαινοέρχονται κι αυτές μαζί με το πλοίο! Ναι, πήγα στην παράσταση «Lemon»!
Το «Lemon» είναι ένας μοντέρνος μύθος, μια ιστορία για έναν ξεχωριστό άνθρωπο που γεννιέται στη θάλασσα και περνάει ολόκληρη τη ζωή του πάνω στο πλοίο, χωρίς να κατέβει ποτέ από αυτό. Ούτε κι όταν αυτό, όταν γεράσει, το βυθίσουν με δυναμίτες.
Είναι η εποχή που το ατμόπλοιο «Virginian» ταξιδεύει στον Ωκεανό, μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής, μεταφέροντας μετανάστες, αστούς και πλούσιους επιβάτες. Είναι η εποχή που οι φτωχοί μετανάστες, όταν γεννούν κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κάποιες φορές, αφήνουν τα μωρά τους πάνω στην Α΄ θέση, με την ελπίδα κάποιος να τα πάρει κι έτσι να έχουν μια καλύτερη ζωή. Έτσι και το μωρό της δικιάς μας ιστορίας βρέθηκε πάνω στο πιάνο, μέσα σε ένα χαρτόκουτο της εταιρίας Τ.D. Lemons, όμως όχι από κάποιον επιβάτη, αλλά από τον μηχανικό, τον Danny Buddman, ο οποίος το όνομα που του έδωσε ήταν Danny Buddman Τ.D. Lemons και για να έχει περισσότερο κύρος πρόσθεσε και τη χρονολογία της γέννησης του, 1900. Και τελικά όλοι τον αποκαλούσανε Χίλιαεννιακόσια. Ο Χίλιαεννιακόσια μπορεί να μην είχε την τύχη να τον πάρει κάποιος πλούσιος επιβάτης, θαρρείς όμως ότι το πιάνο τον προίκισε με ένα ξεχωριστό ταλέντο στη μουσική. Έτσι, από την ηλικία των 8 ετών εμφανίζεται τα βράδια στα σαλόνια του πλοίου, παίζοντας μουσικές διαφορετικές, ελεύθερες, πέρα ακόμη κι από τα όρια της τζαζ. Αγγίζει τις ψυχές των επιβατών και γίνεται ο Μύθος του Ωκεανού, ο καλύτερος πιανίστας του Ωκεανού. Και όλη του τη ζωή την περνάει πάνω στο πλοίο, παίζοντας τις σπάνιες, θείες μουσικές του, ενώ η πρόσκαιρη επιθυμία του να κατέβει στη στεριά δεν πραγματοποιήθηκε. Έφτασε μέχρι το τρίτο σκαλί και επέστρεψε στον ασφαλή δικό του κόσμο.
Το «Lemon»**, είναι μια ιστορία εμβληματική που διαδραματίζεται μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων, η οποία μιλάει για την κοινωνική ανισότητα, την ανάγκη της μετανάστευσης, τα όρια της κατανόησης, τα όρια της αυτοέκφρασης, τους περιορισμούς, τη φιλία, τις παραμέτρους που επηρεάζουν, για την απεραντοσύνη και για τα όρια ενός οικείου κόσμου. Η μουσική είναι ο αγωγός μέσω του οποίου το θέμα διευρύνεται και η ιστορία ξετυλίγεται από έναν αφηγητή, ο οποίος όμως κι αυτός αποτελεί μέρος της.
Το κείμενο του Baricco και η απόδοση του από την ομάδα Experimento μοιάζουν να εξαντλούν τη διάκριση ανάμεσα στον θεατρικό μονόλογο και στην αφήγηση της πεζογραφίας. Το «Lemon» απαιτεί σκηνική υποκριτική επίδειξη από τους ερμηνευτές του, μιας και, ενώ διατηρεί ένα ισχυρό αφηγηματικό κέντρο, ταυτόχρονα μετακινείται από χαρακτήρα σε χαρακτήρα.
Μία παράσταση γεμάτη ενέργεια και μουσική, με εναλλαγή συναισθημάτων, με τον πιανίστα-ηθοποιό Μελαχρινό Βελέντζα και τον ηθοποιό Γιώργο Δρίβα, να μιλούν μέσα από μια διαχρονική φιλία. Σκηνικά, φωτισμοί και σκηνοθεσία σε κάνουν να νομίζεις ότι είσαι στο σαλόνι του πλοίου, στη γέφυρα, στη σκάλα ή στο αμπάρι. Ακόμη και τη Νέα Υόρκη και τη φασαρία στο λιμάνι της μπορείς να αισθανθείς.
Η παράσταση διαρκεί (δυστυχώς) μόνο 70 λεπτά και το θέατρο Radar γεμίζει από ταλέντο, από μουσικές, από συναίσθημα και από σεναριακή φρεσκάδα. Στη θεατρική ομάδα Experimento αξίζουν συγχαρητήρια για την επιλογή του σεναρίου, την διασκευή και την απόδοσή του.
Ταξίδεψα σ’ αυτήν την παράσταση! Αλλά και χόρεψα! Με πήραν μαζί τους ο Βελέντζας και ο Δρίβας και χόρεψα. Χόρεψα με την ψυχή μου, γιατί «όποιος χορεύει δεν μπορεί να πεθάνει»!
«Lemon»! Όχι ξινό ή στυφό, αλλά γεμάτο κερασμένα αρώματα και ευωδίες.
**Αρχικά ο Alessandro Baricco γράφει το 1994 το «Novecento. Un monologo», για το θέατρο και το 1998 προσαρμόζεται σε μια ταινία του Giuseppe Tornatore, «Ο θρύλος τους 1900» με τους Tim Roth, Pruitt Taylor Vince και Mélanie Thierry.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2018
