Είδαμε την παράσταση ‘Λαμπρά Παράσιτα’ στο ΠΛΥΦΑ
Ο πολυσχιδής Άγγλος, Philip Ridley, αρχικά σπουδάζει ζωγραφική, στο Saint Martin’s School of Art, ενώ στη συνέχεια γράφει μυθιστορήματα, τόσο για ενήλικες όσο και για παιδιά, σενάρια για τον κινηματογράφο, δημιουργεί τραγούδια για τις ταινίες και τα θεατρικά του έργα, είναι επίσης ποιητής, φωτογράφος και καλλιτέχνης performance και γράφει θεατρικά έργα ακόμη και για το ραδιόφωνο. Ο Ridley, γνωστός για την τολμηρή και προκλητική του γραφή, παραδίδει με το «Radiant Vermin» (Τα Λαμπρά Παράσιτα), μια φαρσική, μαύρη κωμωδία που συνδυάζει το γκροτέσκο με την κοινωνική σάτιρα. Το έργο, γραμμένο το 2015, δεν είναι απλώς ένα καυστικό σχόλιο για τη στεγαστική κρίση και τον καταναλωτισμό, αλλά μια ευφυώς δομημένη αφήγηση, για την ηθική αποσύνθεση και την επιθυμία για κοινωνική ανέλιξη.
∞
– Είμαι η Jill.
– Κι εγώ ο Ollie.
– Και από εδώ ο αγέννητος γιος μας, ο Benjy.
– Θα σας διηγηθούμε πως, μέσω της Miss Dee, αποκτήσαμε δωρεάν το σπίτι μας…
– Όμως, να θυμάστε… είμαστε καλοί άνθρωποι…
Για την οικογένεια Swift, είναι της ζωής τους η ευκαιρία, να αποκτήσουν το σπίτι των ονείρων τους. Έτσι αναπάντεχα και χωρίς δεσμεύσεις. Μόνο που χρήζει ανακαίνισης, την οποία πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι. Και είναι ο μόνος όρος της Περιφέρειας που τους επέλεξε για να τους χαρίσει το σπίτι… Ένας, όπως αποδεικνύεται, φρικιαστικός όρος, μιας και για να το επισκευάσουν, διακοσμήσουν ή να το επεκτείνουν, πρέπει οι άστεγοι της γειτονιάς τους να…
∞
Η υπόθεση στηρίζεται σε ένα εξωφρενικό εύρημα, το οποίο λειτουργεί σαν ένα παραμορφωτικό κάτοπτρο: όσα βλέπουμε είναι παράλογα, αλλά μοιάζουν επικίνδυνα γνώριμα, ενώ στον πυρήνα του έργου βρίσκεται η στεγαστική κρίση και η ανάγκη για σταθερότητα και για το κοινωνικό status, το οποίο ωθεί τους πρωταγωνιστές να διαβούν τα όρια που σε άλλες συνθήκες θα θεωρούσαν αδιανόητα.
Η γλώσσα του Ridley είναι ευρηματική, ειρωνική και ερμητικά πλούσια σε υποδηλώσεις. Οι διάλογοι ξεχειλίζουν από χιούμορ, αλλά και από μια υποβόσκουσα απειλή, που μεταφράζεται και επεξεργάζεται δραματουργικά από τον Μιχάλη Σιώνα και τον Θανάση Ραφτόπουλο. Το λιτό σκηνικό, της Μαρίνας Κωνσταντινίδου, εντείνει την αίσθηση του σουρεαλισμού και της ηθικής θολότητας, η μουσική του Φώτη Σιώτα εντείνει το σουρεάλ, στοιχείο, όπως και τα κοστούμια της Τατιάνας Νικολαϊδου και οι φωτισμοί της Γεωργίας Τσελεπή.
Το έργο ξετυλίγεται με αφηγηματική τεχνική, που θυμίζει θεατρική mise en abyme, όπου οι χαρακτήρες απευθύνονται στο κοινό εξηγώντας τις πράξεις τους, σε μια αέναη απολογία, που αποκτά διαστάσεις κωμικές και ταυτόχρονα τρομακτικές. Η δε δράση εξελίσσεται με ταχύτητα, με τους ηθοποιούς να μεταμορφώνονται στους ρόλους. Έτσι, η σκηνοθεσία του Θανάση Ραφτόπουλου βασίζεται στη σωματικότητα και στον γρήγορο ρυθμό, μετατρέποντας την αφήγηση σε θεατρικό μαραθώνιο, όπου αναδεικνύεται το πηγαίο ταλέντο της Ζηνοβίας Ανανιάδου- Κόκκοτα, του Ιωάννη Μυστακίδη και της Θεοδώρας Γεωργακοπούλου.
∞
Τα Λαμπρά Παράσιτα είναι η παράσταση που προκαλεί αμηχανία, ενώ το γέλιο που γεννάει είναι τραχύ και συχνά ενοχλητικό, γιατί προέρχεται από μια αναγνώριση: σε έναν κόσμο που αποθεώνει την κατανάλωση και τον ατομισμό, η ηθική τίθεται υπό διαπραγμάτευση, ενώ ό,τι γίνεται μία φορά μπορεί να επαναλαμβάνεται εθιστικά, χωρίς τύψεις ή μεταμέλεια… Μια θεατρική αλληγορία, γεμάτη φωτοπλημμύρες, που δεν προσφέρει λύσεις, αλλά διαβρώνει μεθοδικά τις βεβαιότητες μας.
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Μάιος 2025
