Είδαμε την παράσταση ‘Κασέτα’ στο θέατρο Σταθμός

Θα μπορούσε να έχει γραφτεί σήμερα. Θα μπορούσε να γραφτεί αύριο το πρωί. Γράφτηκε όμως στα 1982 από το χεράκι της μεγάλης Λούλας Αναγνωστάκη.
Ο λόγος για την «Κασέτα».

Εκεί που γελάς, εκεί κλαις, εκεί ερωτεύεσαι, εκεί πεθαίνεις από ζήλια. Εκεί φωνάζεις, εκεί διεκδικείς, εκεί σιωπάς, εκεί συν-καλύπτεις, εκεί φοβάσαι.

Εκεί φοβάσαι.

Ζωή το λένε. Η κασέτα τα κατά-γράφει όλα. Βουβός (;) μάρτυρας των στιγμών μας, μέσα από τις κλειστές πόρτες του νου, στους αυλόγυρους της ψυχής, γύρω από τα τραπέζια των στιγμών που ζωγραφίζουν το πέρασμά μας από τον κόσμο.

Το μικρό που υποδεικνύει το μεγάλο, το απλό που εξηγεί το σύνθετο, το ελαφρύ που κάνει το αβάσταχτο υποφερτό. Και στη μέση το Όνειρο, ίδιο σεβαστιανό, απέναντι στην ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα.

Το πρώτο ανέβασμα του έργου έλαβε χώρα 40 χρόνια πριν, υπό τον Κάρολο Κουν και η τελευταία φορά που παίχτηκε στην Αθήνα ήταν πριν 20 χρόνια. Από εκεί πήρε τη σκυτάλη ο Μάνος Καρατζογιάννης που, με μελέτη και σεβασμό στο κείμενο απέδωσε τη γραφή της Αναγνωστάκη στο πλαίσιο της διδακτορικής του διατριβής με τίτλο «Η πνευματική παρακαταθήκη της Λούλας Αναγνωστάκη».

Η ομάδα των ηθοποιών, παλιά και καινούρια πρόσωπα, γνωστά και λιγότερο – ακόμα – γνωστά. Όμως όλες και όλοι απόλυτα παρόντες, πλαστικοί, εύπλαστοι, ιδιαίτεροι μέσα σε μια κοινοτυπία που θυμίζει πολύ την αλήθεια. Και ένα, το πρόσωπο που κρατάει την κασέτα, απόμακρο και χαμένο, σαν να είναι το μόνο που ξέρει, το μόνο που κρατάει τις αλυσίδες συνειδητά, και με τα δυο του χέρια…

Τα πρόσωπα είμαστε εμείς. Αφύλακτοι, αθώοι και ένοχοι, θύτες και θύματα της ίδιας μας της ιστορίας, που δεν τη μελετήσαμε και δεν τη μάθαμε και γι’ αυτό εκείνη επιστρέφει, αμείλικτη και αυστηρή.

Σαν το έργο να γράφτηκε σήμερα. Ή σαν να είναι να γραφτεί αύριο το πρωί.

Περισσότερα εδώ.

Χάρις Παρασκευοπούλου, Νοέμβριος 2024