play_arrow

keyboard_arrow_right

Listeners:

Top listeners:

skip_previous skip_next
00:00 00:00
chevron_left
volume_up
  • play_arrow

    Sin Radio Listen, don't just hear!

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΗ

Είδαμε την παράσταση ‘Καλιφόρνια Ντρίμιν, 20 χρόνια μετά’ στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά – Σκηνή Ωμέγα

today29 Δεκεμβρίου, 2024

Φόντο

Ο Βασίλης Κατσικονούρης, απόφοιτος της Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση, γράφει το 1990 το μετέπειτα βραβευμένο θεατρικό έργο του “Εντελώς Αναξιοπρεπές”, ενώ την ίδια χρονιά παρουσιάζεται το επίσης βραβευμένο έργο του “Καλιφόρνια ντρίμιν” (Α΄ Κρατικό Βραβείο θεατρικού έργου 2002), στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Έκτοτε, ο Κατσικονούρης γράφει θεατρικά έργα, που συνήθως βραβεύονται, με κάποια να παρουσιάζονται και σε φεστιβάλ του εξωτερικού, σκηνοθετεί, συνθέτει μουσική, γράφει στίχους και κατά καιρούς συνεργάζεται με το περιοδικό “Μανδραγόρας”.

Το έργο του “Καλιφόρνια ντρίμιν” αναφέρεται στις τραγελαφικές περιπέτειες της παρέας των εικοσάρηδων Ντίνου, Άρη, Βουβούς και Κικής και στην απόφαση των δύο νεαρών, οι οποίοι προκειμένου να μην καταταγούνε στον στρατό θέλουν να ταξιδέψουν στην Καλιφόρνια των Η.Π.Α., όπου θα μείνουν σε ένα κοινόβιο new age…

Είκοσι χρόνια μετά, ο Βασίλης Κατσικονούρης νοσταλγεί τη συγκεκριμένη παρέα και επειδή θεωρεί ότι υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες, αποφασίζει και πιάνει ξανά το νήμα στις ζωές των ηρώων του, δημιουργώντας ένα sequel. Και έτσι το «Καλιφόρνια Ντρίμιν, 20 χρόνια μετά», είναι εδώ.

Ο Ντίνος, ολημερίς χωμένος μέσα στο laptop του και στα social media, σε μια προσπάθεια να αναβιώσει το παλιό του αίσθημα με την Κικίτσα, η οποία είναι η μόνη από την παρέα που τελικά τα κατάφερε κι έφυγε στην Καλιφόρνια. Α ρε Κικίτσα… Ο κολλητός του φίλος, ο Άρης, σήμερα εργάζεται ως pizza delivery boy και ακόμη είναι ζευγάρι με την καλάγαθη Βουβού, η οποία εργάζεται σε κομμωτήριο και μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, η αγάπη τους ενώνει και τους θρέφει, ενώ υποφέρουν μόνο γιατί έχουν επιθυμίες.

Όλοι τους έχουν μια κοινή επιθυμία. Να πάνε μπροστά. Να πετύχουν. Να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Παρόλο που όλοι τους, με κάποιον τρόπο, στέκονται στο ίδιο σημείο, εδώ και 20 χρόνια.

Τον τελευταίο καιρό, όμως, η Κικίτσα προσκαλεί τον Ντίνο να πάει να τη βρει στην Καλιφόρνια, αλλά ο Ντίνος δεν έχει μια. Βλέπεις, δεν θέλει να γίνει ένα ακόμη γρανάζι του συστήματος κι έτσι πολύ συχνά είναι άνεργος. Παρόλα αυτά έχει όνειρα και μεγαλεπήβολα σχέδια.

Μέσα στη γενικότερη βαβούρα, ο Ντίνος (ο οποίος έχει και IQ 73) αποφασίζει να ταξιδέψει όλη η παρέα μαζί για την Καλιφόρνια, αν και ο μόνος τρόπος για να βρούνε χρήματα για τα εισιτήρια είναι ένας: να κλέψουν από το μεσαίο δάχτυλο του μεγάλου δασκάλου, του Τσου, το δαχτυλίδι με το ρουμπίνι της Τανζανίας.

Και…

Και μέσα σε ανείπωτες κωμικές καταστάσεις η ιστορία εξελίσσεται, ενώ στο τέλος ανατρέπονται και πάλι τα πάντα.

Στη σκηνή Ωμέγα, του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ο Σταύρος Καραγιάννης σκηνοθετεί την παράσταση, με πολύ κέφι και σπιρτάδα, όπως επίσης και ερμηνεύει, με τον ίδιο τρόπο, τον ρόλο του Άρη, με τις εκφράσεις του να απογειώνουν τον χαρακτήρα του. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης, ως Ντίνος, ανήκει στους ηθοποιούς που δεν έχουν μανιέρα και μπορούν να ερμηνεύσουν ρόλους πολλούς και διαφορετικούς, δραματικούς, κωμικούς ή μιούζικαλ, πάντοτε με συνέπεια και τρόπο μοναδικό. Έτσι, και σε αυτήν την παράσταση ο ίδιος και η περούκα του κλέβουν τις εντυπώσεις. Η Λένα Δροσάκη, ως Βουβού, με το πηγαίο ταλέντο της, ερμηνεύει το χαριτωμένο λαϊκό κορίτσι, που αλλάζοντας περούκες πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τη ζωή της, ενώ η Σίλια Μουστάκη, ως Κική, αν και εμφανίζεται πολύ λίγο, κάνει την παρουσία της αισθητή.

Τα ιδιαίτερα σκηνικά, δημιουργίες του Ντέιβιντ Νεγρίν, αποτυπώνουν όλα όσα απαιτούνται για τον τροχό των επιθυμιών, όπως και τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου και οι φωτισμοί του Απόστολου Κουτσιανικούλη.

Οι αγαπημένοι 20σάρηδες του 1990, σημερινοί 40άρηδες, σε μια σπαρακτική, ενδοσκοπική κωμωδία για την παρατεταμένη εφηβεία, τη «χαμένη» ενηλικίωση και τα όνειρα που αποσύρθηκαν και που ξαναεμφανίστηκαν. Όνειρα ή απωθημένα; Ρέμπελοι, 40άρηδες; Ή απλά εγκλωβισμένοι 40άρηδες, μέσα σε όνειρα ουτοπικά, που όμως ποτέ δεν έκαναν κάτι για να τα πραγματοποιήσουν;

Κι εμείς; Τα δικά μας όνειρα;

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Δεκέμβριος 2024

Written by: Sin Radio

Sin Radio