Είδαμε την παράσταση ‘Interview’ στο Θεάτρο Αλκμήνη

Στην είσοδο της αίθουσας Intermedia του Θεάτρου Αλκμήνη, λαμβάνουμε όλοι από ένα νούμερο. Περνάμε στην αίθουσα. Είναι μια αίθουσα αναμονής, όπου περιμένουμε να καλέσουν το νούμερό μας για μια πρώτη συνέντευξη για δουλειά. Τελικά καλούνε το Νούμερο 17, το 24, το 11 και το 14. Δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Γεμάτοι στρες και αγωνία, περιμένουν… όμως, κανείς δεν εισέρχεται στην αίθουσα της συνέντευξης, απλά ακούγεται μια γυναικεία φωνή. Ευγενική και γλυκύς, τους απευθύνει τις πρώτες ερωτήσεις. Το κλίμα είναι ιδιαίτερα φιλικό και ο στόχος οι συνεντευξιαζόμενοι να αισθανθούν άνετα και να «λυθούν».

Η πρόθυμη κοπέλα, με το Νούμερο 17, όλο τσαχπινιά προσπαθεί να κερδίσει τις εντυπώσεις, αν και υπερβάλει με τους τίτλους σπουδών που υποτίθεται ότι κατέχει. Η άλλη κοπέλα, με το Νούμερο 24, είναι σφιγμένη, αρκετά αγχωμένη, δηλώνει ηθοποιός, αν και η φωνή επιμένει ότι είναι ζυθοποιός. Ο αδέξιος κύριος με το Νούμερο 14 είναι επιστήμονας, ενώ ο κύριος με το Νούμερο 11 είναι οικοδόμος, μέντιουμ και κατέχει μια μοναδική τεχνική για να φτιάχνει τσιμέντο.

Τέσσερις υποψήφιοι, από διαφορετικές κοινωνικές ομάδες, σε αναζήτηση εργασίας, ενώ η φωνή θέτει τους όρους της: Όσοι επιθυμούν να εργαστούν, πρέπει να υπακούσουν και να ακολουθήσουν αδιαμαρτύρητα τις οδηγίες της. Οι ερωτήσεις που τους απευθύνει ενίοτε είναι ρατσιστικές ή ομοφοβικές και πολύ προσωπικές, ενώ, προκειμένου να τους «χαλαρώσει», σε τακτά διαστήματα τους καλεί σε party… Και οι συνεντευξιαζόμενοι απλά χορεύουν στον ρυθμό της… Η φωνή γνωρίζει, επίσης, πολλά από το παρελθόν τους, προκαλεί μικροκαυγάδες μεταξύ τους, μέχρι να τους κάνει πειθήνια όργανά της, κάτι το οποίο τσεκάρει διαρκώς… ενώ η όλη κατάσταση σταδιακά γίνεται grand guignol…

∞

Ο Χρήστος Θάνος σκηνοθετεί απλά και λιτά κι έτσι μπορεί να διαφανεί επακριβώς η συνθήκη του άκρατου ανταγωνισμού και της χειραγώγησης. Τα σκηνικά της Νεκταρίας Ηλιάκη απρόσωπα, ως όφειλαν, όπως και τα κοστούμια της Πελαγίας Βουτζουλίδου, τα οποία ουσιαστικά περιγράφουν τον κάθε τύπο και την κοινωνική του ομάδα, ενώ καταλυτικό ρόλο παίζουν και οι φωτισμοί του Κώστα Μπεθάνη και η μουσική των Marva Von Theo.

Η Βασιλική Κούλη, ως «φωνή της εξουσίας», είναι γλυκιά και ταυτόχρονα απαιτητική, αυταρχική, ειρωνική και καταδυναστευτική. Η Ναταλία Αθανασιάδη (Νούμερο 17), η Κατερίνα Μίχου (Νούμερο 24), ο Νάσος Φρίγγης (Νούμερο 11) και ο Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης (Νούμερο 14), αποδίδουν τους ρόλους τους με ενσυναίσθηση, ενώ γνωρίζουν καλά τον απόηχο που προκαλούν. Στην είσοδο μάς υποδέχεται η Βιργινία Μιχαήλ, η οποία, ως άλλη αεροσυνοδός, δίνει τις απαιτούμενες οδηγίες.

Και το πείραμα ξεκινάει. Ένα πείραμα, όπου διερευνώνται τα όρια και οι αντοχές.

∞

Κι όμως. Αυτή η βραβευμένη κοινωνικοπολιτική μαύρη κωμωδία, «Interview», της ομάδας «Εμείς», μπορεί, έστω και στην υπερβολή της, να παρουσιάζει την αλήθεια, η οποία επικρατεί σήμερα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου όλοι θεωρούνται απλά αναλώσιμοι.

Χειραγώγηση, εξευτελισμός, εξαναγκασμός, απάνθρωπες συμπεριφορές, απόγνωση, ανταγωνισμός, παραλογισμός και τυφλή υποταγή. Απλά για μια θέση στον ήλιο; Για μια θέση εργασίας, όπου οι εργοδότες θα απαιτήσουν την εξάντληση και το ξεπέρασμα των ορίων σου; Η ανέχεια, η ανεργία και η ανάγκη επιβίωσης μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην αποδοχή αυτής της ωμότητας;

Όσο κι αν με υπερβολή είναι δοσμένα κάποια πράγματα στην παράσταση, γεγονός αποτελεί ότι το ανελέητο mobbing (η ηθική παρενόχληση εργαζομένων ή αλλιώς το εργασιακό bulling), είναι εδώ. Αλλά είναι στο χέρι μας αυτό να αλλάξει (;)

«Interview», ένα mind game για δυνατούς παίκτες και δυνατούς λύτες.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Μάρτιος 2024