Είδαμε την παράσταση ‘Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα’ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Ο συγγραφέας και μεταφραστής, Στέφανος-Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923), εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής, με τα μυθιστορήματά του αγγίζει τα ουσιαστικά κοινωνικά θέματα της εποχής του, ενώ εκφράζεται χρωματίζοντας τη γλώσσα του με το κερκυραϊκό ιδίωμα. Τα δε ηθογραφικά του μυθιστορήματα, όπως το έργο του «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα», που γράφεται το 1920, αποτελούν στοχαστικά μυθιστορήματα, όπου με μαεστρία διεισδύουν και στο κοινωνικό περιβάλλον, αλλά και στον ψυχισμό των ηρώων του.

∞

– Ψηλά στου χωριού τη γειτονιά…
Ένας περασμένης ηλικίας άνδρας, ο Θωμάς Καψάλης, γνωστός στον τόπο του ως Θωμάς Καραβέλας, θα μείνει χήρος. Και τότε θα φουντώσει το ερωτικό του πάθος για μια κατά πολύ νεότερη του παντρεμένη γυναίκα.
Εκείνος θα βιώσει τον απόλυτο εξευτελισμό.
Εκείνη θα υπακούσει στα χαμηλότερά της ένστικτα.
Η δε κοινωνία συνήγορος της απληστίας.

∞

Τη δραματοποίηση της νουβέλας Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα, αναλαμβάνει ο Σπύρος Αναστασίνης και τη σκηνοθετεί ο Αντρέας Ψύλλιας, με τρόπο άκρως ρεαλιστικό. Ο Θεοτόκης περιγράφει την τραγικότητα της ζωής ωμά και ο Ψύλλιας δημιουργεί ένα ανάλογο περιβάλλον, όπου τα ανθρώπινα ένστικτα έρπουν μέσα στη λαγνεία τους, σκάβοντας όλο και πιο βαθιά στη γη, τον λάκκο τους… Είναι η ματιά στον άνθρωπο δε, τόσο διεισδυτική που ξεσκεπάζει το μέγεθος της σαπίλας μιας κλειστής κοινωνίας.

Τα σώματα πάλλονται, σε αψεγάδιαστες χορογραφίες, της Αφροδίτης Καλαφάτη, ενώ οι στίχοι, οι φωνές και η μουσική με τους μουσικούς επί σκηνής, Ελένη Αληφραγκή και Βαγγέλη Σταθόπουλο, άλλοτε «μαλακώνουν» τα συναισθήματα κι άλλοτε εντείνουν την ένταση. Με τους φωτισμούς του Γιάννη Καραλιά, αναδεικνύονται και τα περίτεχνα «γυμνά» κοστούμια της Αλεξάνδρας Μπαρή, ενώ το χώμα επί σκηνής δημιουργεί μοναδικές σκηνές, που απλά δεν μπορούν να περιγράφουνε.

Η θεατρική ομάδα «Αυτή κι Αυτοί», με τους Τερέζα Καζιτόρη, Σπύρο Αναστασίνη, Αλέξανδρο Παυλίδη, Ηρώ Κόκκινου και Γεωργία Σωτηριανάκου, αφηγούνται την ιστορία με το σώμα και την ψυχή τους, μοιάζοντας άλλοτε με τους ζοφερούς «Μαύρους Πίνακες» του Francisco Goya κι άλλοτε με το έργο «The Scream» του Edvard Munch. Όσον αφορά τον Πάνο Μαλικούρτη, που ενσαρκώνει τον κεντρικό ήρωα, απλά ο θεατής δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του από επάνω του.

∞

Μια παράσταση όπου έννοιες, όπως απληστία, ματαιοδοξία, λαγνεία και πάθος, συναλλαγή, χυδαιότητα, εξευτελισμός και ηθική κατάπτωση, αντιφάσεις και διαρκείς συγκρούσεις, συμπλέκονται με αποκρουστικό τρόπο, σε ένα βδελυρό περιβάλλον, όμοιο με τις παθογένειες της μικρής κοινωνίας.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2024