Είδαμε την παράσταση ‘Η Συνάντηση’ στο Θέατρο Μουσούρη

Ο Stephen Belber, από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της σύγχρονης αμερικανικής δραματουργίας, γνωρίζει καλά πώς να χτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις με λεπτότητα και ειρωνεία, ενώ κινείται με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και στο υπαρξιακό βάθος. Στο έργο του «Match» (2004), που στην ελληνική σκηνή παρουσιάζεται με τον τίτλο «Η Συνάντηση», ο Belber ξεκινά από μια απλή αφορμή, όπως είναι μια συνέντευξη ενός παλαίμαχου χορευτή, για να ξεδιπλώσει μια ευαίσθητη ιστορία γύρω από τη μνήμη, την πατρότητα και το ανεκπλήρωτο. Το Match, που γνώρισε επιτυχία στο Broadway και αργότερα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο, αποτελεί ένα ευαίσθητο τρίπτυχο για τη σχέση του παρελθόντος με το παρόν, της τέχνης με τη ζωή και της ανάγκης για σύνδεση με τη συνειδητοποίηση της απώλειας.

∞

Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκεται ο Tobi Powell, πρώην χορευτής, χορογράφος και νυν καθηγητής χορού, που ζει μόνος του στο Manhattan, περιτριγυρισμένος από αναμνήσεις και ρυθμούς που κάποτε όριζαν τη ζωή του. Μια απρόσμενη επίσκεψη ενός νεαρού ζευγαριού, της Lisa και του Mike, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ενδιαφέρονται για μια συνέντευξη σχετικά με τη ζωή του ως χορευτή και δασκάλου, γίνεται η αφορμή για να ξυπνήσει ένα παρελθόν γεμάτο αμφιβολίες για το τι έχει συμβεί και άλυτα συναισθήματα και ερωτήματα σχετικά με το ποια είναι η αλήθεια και ποιο το τίμημα των επιλογών που έχει κάνει ο καθένας, μέχρι που η συνάντηση αυτή θα μετατραπεί σταδιακά σε αναμέτρηση με το ίδιο το νόημα της σχέσης και της ευθύνης.

∞

Ο Γιώργος Κιμούλης, που υπογράφει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία, αντιμετωπίζει το έργο με στοχασμό, λεπτότητα και καθαρότητα, μεταφέροντας στο ελληνικό κοινό μια παράσταση βαθιά ανθρώπινη, χωρίς περιττές δραματοποιήσεις. Η σκηνοθεσία του Κιμούλη λεπτοδουλεμένη, σχεδόν μουσική, ενώ ο ρυθμός της παράστασης θυμίζει χορευτική παρτιτούρα, με τις παύσεις, τις επαναλήψεις και τις αλλαγές έντασης, ενόσω ο χώρος γίνεται προέκταση της μοναξιάς του Tobi, ένα καταφύγιο δηλαδή που σταδιακά μετατρέπεται σε καθρέφτη αυτογνωσίας.

Ο Γιώργος Κιμούλης, με την ωριμότητα ενός ηθοποιού που γνωρίζει πότε να αφήσει τον λόγο να αναπνεύσει και πότε να τον συγκρατήσει, στον ρόλο του Tobi, αποδίδει τον ήρωα με ευγένεια, αυτοσαρκασμό και υποδόρια συγκίνηση, ενώ δεν υποδύεται έναν «σπουδαίο καλλιτέχνη», αλλά έναν άνθρωπο που μαθαίνει να ζει με τις ελλείψεις του, σε μια ερμηνεία γεμάτη λεπτές αποχρώσεις με αυτοσαρκασμό, ευγένεια και αποδοχή, σε μια σπάνια ισορροπία ανάμεσα στη διαύγεια και στη συγκίνηση. Η Κατερίνα Θεοχάρη, ως η γυναίκα του νεαρού, προσφέρει μια ευαίσθητη και μεστή ερμηνεία, ισορροπώντας ανάμεσα στη συμπάθεια και στην αποστασιοποίηση και ο Βασίλης Γιακουμάρος ενσαρκώνει τον νεαρό άνδρα με ειλικρίνεια και νεύρο, αποδίδοντας τον συναισθηματικό του κόσμο γεμάτο με σύγχυση και επιθυμία, για μια ταυτότητα με αλήθεια και απλότητα.

Το σκηνικό (Κατερίνα Σβορώνου), λειτουργικό και ρεαλιστικό, θυμίζει χώρο-εργαστήριο μνήμης, όπου το παρόν μπλέκεται με τα ίχνη του παρελθόντος, οι φωτισμοί, διακριτικοί αλλά δραματουργικά εύστοχοι, όπως και τα κοστούμια (Σοφία Νικολαίδη) που συνοδεύουν την αφήγηση.

∞

Στη «Συνάντηση», ο χρόνος δεν λειτουργεί μόνο ως αφηγηματικό πλαίσιο αλλά ως ζωντανή παρουσία, όπου το παρελθόν, το παρόν και το ανείπωτο συνυπάρχουν, ενόσω ο Belber μας θυμίζει ότι καμιά ανθρώπινη σχέση δεν ολοκληρώνεται πραγματικά, απλώς συνεχίζει να μεταμορφώνεται μέσα στη μνήμη.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Οκτώβριος 2025