Είδαμε την παράσταση ‘Φθινοπωρινή ιστορία’ στο Θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης

Ο συγγραφέας, Αλεξέι Νικολάγιεβιτς Αρμπούζωφ (1908-1986), γεννηθείς στη Μόσχα, από Ρώσο πατέρα και μητέρα με ελληνικές ρίζες, έγραψε έργα για το θέατρο και τον κινηματογράφο, με οικουμενικό και διαχρονικό χαρακτήρα, τα οποία εκδόθηκαν και σκηνοθετήθηκαν σε όλες σχεδόν τις χώρες. Το 1975 κάνει πρεμιέρα στη Σοβιετική Ένωση και στην Πολωνία, το έργο «Φθινοπωρινή Ιστορία» (ή «Κωμωδία παλαιάς κοπής») και την επόμενη χρονιά ανεβαίνει στο Λονδίνο, ενώ το 1977 πρωτοπαίζεται στο Παρίσι και στην Αθήνα. Το έργο, γραμμένο για δύο πρόσωπα, διηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα γιατρού και της συνομήλικης ασθενούς του, κατά τη διάρκεια του φθινοπωρινού τους ειδυλλίου.

∞

Ο αυστηρός και βλοσυρός γιατρός, Ροντιόν Νικολάγιεβιτς, καλεί στο γραφείο του τη φιλοξενούμενη στο θεραπευτήριό τους, την απείθαρχη στους κανονισμούς, Λύντια Βασίλιεβνα, προκειμένου να της κάνει κάποιες παρατηρήσεις.

Εκείνος τυπικός, ευέξαπτος, μοναχικός, κλεισμένος στον δικό του κόσμο, από τότε που πέθανε η γυναίκα του, περιμένει διαρκώς την επίσκεψη της κόρης του.

Εκείνη εξωστρεφής, χαριτωμένη, τρυφερή και ευρηματική, παρ’ όλες τις απώλειες που έχει βιώσει, χαίρεται τη ζωή της, παραβιάζοντας τους κανόνες και πηδάει τους φράχτες του θεραπευτηρίου, είτε για να δει την ανατολή είτε για να απολαύσει το φεγγάρι.

Η σύγκρουση των δυο τους αναπόφευκτη.

Επειδή όμως τα ετερώνυμα έλκονται, ανάμεσά τους, σταδιακά, θα ανθήσει μια πολύ τρυφερή κι όλο νοιάξιμο σχέση.

∞

Με ένα πολύ λεπτό χιούμορ και με έξυπνους διαλόγους, ο Αλεξέι Αρμπούζωφ προσεγγίζει τις δύο αυτές ψυχές που επιθυμούν διακαώς, αν και δεν το αντιλαμβάνονται, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, έστω και τώρα, στη δύση της ζωής τους. Ο Ερρίκος Μπελιές μεταφράζει και αποδίδει το κείμενο με ευαισθησία, ενώ η Βάνα Πεφάνη σκηνοθετεί με τον δικό της ξεχωριστό και ανεπιτήδευτο τρόπο, τοποθετώντας επάνω στη σκηνή, τον τρομπετίστα Στέφανο Δαφνή, ο οποίος ερμηνεύει τις εξαιρετικές πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις του Μάνου Αντωνιάδη. Ο Σταύρος Ζαλμάς και η Πέμη Ζούνη μοιάζουν διάφανοι μπρος στα μάτια του κοινού, ενόσω οι σκηνές ρέουν αβίαστα και οι ήρωες απογυμνώνονται. Η δε χημεία μεταξύ τους αισθαντική, ενδυναμώνεται με τις χορογραφίες του Κυριάκου Κοσμίδη, κάτω από τους φωτισμούς του Βασίλη Κλωτσοτήρα. Και ο Γιώργος Λυντζέρης δημιουργεί ένα αφαιρετικό σκηνικό και ντύνει τους ήρωες με μαύρα ρούχα, ενόσω εκείνοι κάτω από μια ομπρέλα, θα προσπαθήσουν να προφυλαχτούν από την βροχή ή πιο σωστά, να προφυλαχτούν από έναν έρωτα που βιάζεται να προλάβει τον χρόνο και καλπάζει προς αυτούς.

Μια παράσταση γεμάτη τρυφερότητα, ενσυναίσθηση, κωμική σπιρτάδα και διάχυτη ευγνωμοσύνη στις ευκαιρίες της ζωής, όταν η μοναξιά και η έλλειψη συντροφικότητας, παύουν να υπάρχουν κι όταν η ευκαιρία για αγάπη και μοίρασμα κάνουν την εμφάνιση τους, έστω και στο φθινόπωρο της ζωής. Μια παράσταση με πρωταγωνιστές δύο ηθοποιούς που την κοσμούν με τις ερμηνείες τους και την απογειώνουν.

∞

Διεκδικώντας τη ζωή, μέχρι τέλους.

Η αγάπη και η συντροφικότητα, απέναντι στην αμείλικτη πορεία του χρόνου.

Μια φθινοπωρινή ιστορία δύο ανθρώπων, λίγο πριν τον δικό τους χειμώνα.

Γιατί ο έρωτας μπορεί να σε προστατεύει από τα γεράματα.

Περισσότερα εδώ.

Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2024