Είδαμε την παράσταση ‘Football – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας’ στο Θέατρο Olvio
Ο Θεσσαλονικιός νομικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας και ποιητής, Θανάσης Τριαρίδης (1970), ακτιβιστής του δικτύου DROM και υπεύθυνος σεμιναρίων για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, έχει εκδώσει περισσότερα από 60 βιβλία με αφηγήσεις, θεατρικά έργα, μυθιστορήματα και δοκίμια. Στόχος της γραφής του «αιρετικού», σύμφωνα με πολλούς, συγγραφέα, η καταγραφή μιας παγκόσμιας ιστορίας απανθρωπιάς, για να θυμίζει στους αναγνώστες όσα στερήθηκαν οι άγνωστοι σφαγιασμένοι.
Το θεατρικό του έργο «Football – Το παιχνίδι της ανθρωπότητας», ξεκινά να διηγείται την ιστορία της ανθρωπότητας, μέσω του ποδοσφαίρου, από το 1550 μ.Χ., και αναφέρεται στο αρχαίο ένστικτο του ανθρώπου να «κλωτσάει», φτάνοντας την ιστορία στους σύγχρονους θεούς της μπάλας, τον Μέσι, τον Ζιντάν, τον Ρονάλντο, τον Πελέ… αλλά και στον χουλιγκανισμό, που δεν είναι τίποτα άλλο από τα κατάλοιπα της παλιάς ψυχής και του αρχαίου εκείνου ενστίκτου…
∞
Για την ψυχή του ποδοσφαίρου θα μιλήσουμε…
Για τη δικαιοσύνη και για τις ματωμένες λάσπες που κυλίστηκε η ανθρωπότητα…
Θα μιλήσουμε και για το Μεξικό, όταν, το 1519, ο Ισπανός Κορτέζ κατέκτησε του Ασδέκους…
Εγώ θα σουτάρω επάνω σας… με μια μπάλα. Δεν είναι κάτι σημαντικό… μιας και κάποτε, κάποιοι σούταραν με το κεφάλι μιας βασίλισσας ή με το έμβρυο μιας εγκυμονούσας, στα ποδόσφαιρα του Αντόνιο Χοσέ Ποδέθες …
Ποιοι ορίζουν το παιχνίδι και ποια είναι η μπάλα;
Τα τύμπανα ηχούν. Η μουσική υποβλητική και ξεσηκωτική. We are the champions…
Εξάλλου η ιστορία πάει μπροστά λουσμένη στο αίμα κι ο πολιτισμός θεμελιώνεται με τα όπλα…
∞
Ο ύμνος του Champions League ακούγεται δυνατά (μουσική Γιώργος Οικονόμου και στη μουσική διασκευή The Skelters). Στη σκηνή πολλές μπάλες, κερκίδες, ένα τύμπανο, δίχτυα, πάγκος, κορίνες και ο Σήφης Πολυζωίδης, που σκηνοθετείται υποδειγματικά από τον Τριαντάφυλλο Δελή. Την κινησιολογία του Πολυζωίδη αναλαμβάνει η Πασχαλιά Ακριτίδου κι εκείνος, σε έναν απαιτητικό μονόλογο, εκτελεί σουτ, ανεβαίνει στις κερκίδες, παίζει το τύμπανο, αλλάζει κοστούμια και προσωπικότητες και μιλάει για το δίκιο εκείνου του εμβρύου, δίνοντας ρεσιτάλ ερμηνείας, άξιο για βράβευση, φανερώνοντας το εύρος της υποκριτικής του δεινότητας.
∞
Ο Θανάσης Τριαρίδης έχει μια συνήθεια. Όλα του τα έργα τα ξεκινάει απαλά. Πολύ απαλά. Και με πολύ χιούμορ, κάνοντας τον θεατή να χαλαρώσει και να υποθέσει ότι θα δει κάτι ευχάριστο, κάτι εύπεπτο. Και πάνω που ο θεατής έχει αφεθεί, τότε το κείμενο του μπήγει το μαχαίρι. Και το στομάχι σφίγγεται. Και το μυαλό δουλεύει σαν τρελό. Θεέ μου, τι έχουμε διαπράξει ως ανθρωπότητα; Γιατί έπρεπε η εξέλιξη του είδους μας να γίνει μ’ αυτόν τον τρόπο;
Το κείμενο του Τριαρίδη απλά σε μαρκάρει, όπως κάνει μια πυρωμένη στάμπα σε δέρμα ζώου. Δύσκολα θα ξεχάσεις την αίσθηση που σου άφησε μια παράστασή του. Άσχετα εάν σου άρεσε ή όχι…
Για τον Τριαρίδη αυτό είναι το θέατρο. Ένα θέατρο αφύπνισης κι όπως γράφει, από την Καππαδοκία που βρίσκεται σήμερα, στο profile του στο facebook, «Ό,τι κι αν γράφω, όπου κι αν ξεναγώ, μιλάω επίμονα, σχεδόν εμμονικά, για το ίδιο πράγμα. Για τους άγνωστους σφαγμένους της μεγάλης Ιστορίας, για τους πνιγμένους, τους ξεκοιλιασμένους, τους εκτελεσμένους, τους βιασμένους, τους ταπεινωμένος. Τους συντριμμένους ανθρώπους από τις κτηνώδεις εξουσίες, από την ολέθρια ανθρώπινη απληστία. Εν τέλει γράφω και μιλάω για ένα παιδί που οι δολοφόνοι ξεκοίλιασαν την μάνα του, το πήρανε έμβρυο και το κάνανε μπάλα ποδοσφαίρου».
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Απρίλιος 2025
