Είδαμε την παράσταση ‘Es Kocht’ στο Θέατρο 104
Μια παράσταση για μια γυναίκα που φτάνει στο “Es Kocht” της. Δηλαδή στο «σημείο βρασμού» της.
Όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σύνδρομο του βραστού βατράχου, στην ιστορία του Olivier Clerc. Μια ιστορία, η οποία είναι εμπνευσμένη από τη βιολογία και περιγράφει τις συνεχείς προσαρμογές του βατράχου στην σταδιακή αύξηση θερμοκρασίας του νερού, μέσα στην κατσαρόλα που ζει. Ο βάτραχος, όταν η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει, έχει τη δυνατότητα να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα. Αντ’ αυτού, εκείνος προσαρμόζεται και προσαρμόζεται και προσαρμόζεται… Μέχρι που το νερό φτάνει στο σημείο βρασμού. Πλέον ο βάτραχος δεν μπορεί να προσαρμοστεί, δεν μπορεί όμως και να πηδήξει έξω από την κατσαρόλα, μιας κι έχει εξαντλήσει ήδη όλη του την ενέργεια, στην προσπάθεια της διαρκούς του προσαρμογής. Τελικά ο βάτραχος θα βράσει μέσα στο νερό…
Και τι είναι αυτό που σκότωσε τον βάτραχο; Το βραστό νερό ή η επιλογή του να μη φύγει μακριά, αλλά να προσαρμοστεί;
∞
Η ηρωίδα της ιστορίας μας εμφανίζεται στη σκηνή, τραγουδώντας το «Θέλω να βγω, απ’ τ’ αδιέξοδο αυτό θέλω να βγω, μα τους ανθρώπους τους φοβάμαι κι είναι αλήθεια… την εγκατάλειψη τη γνώρισα, τη ζω, τη μοναξιά μου τη ζωγράφισα στα στήθια…» (Στίχοι – Μουσική: Βασίλης Καρράς).
Τη ζωή της την προσομοιάζει με τα εγκλωβισμένα ψάρια του ενυδρείου, που είχε στο πατρικό της σπίτι. Εγκλωβισμένες σχέσεις με τη μητέρα της, με τους εκάστοτε συντρόφους της, ακόμη και με τις φίλες της, που όλο την αναζητούν και αγωνιούν για εκείνη. Εγκλωβισμένη μέσα στο άγχος της να γίνει αρεστή, περνάει η ζωή της, χωρίς ποτέ να το καταφέρει. Τα αδιέξοδα και η αναβλητικότητα για να αλλάξει όσα την ταλαιπωρούν, την οδηγούν στο βούλιαγμα και στην βαθιά κατάθλιψη. Ταμπού, απαγορευμένη ή καταπιεσμένη γυναικεία απόλαυση, συναισθήματα μη διαχειρίσιμα, που κοχλάζουν και την πνίγουν και την καθιστούν ανήμπορη πια να μείνει στην επιφάνεια… Υπόγειος θυμός, σκέψεις σκοτεινές, φαντάσματα του παρελθόντος και η ανάγκη να ξεφύγει. Αλλά είναι πια αργά.
Ο δρόμος της πλέον είναι μονόδρομος…
«Συγνώμη μαμά…».
∞
Η συναισθηματική και ψυχική κόπωση, που προκαλείται από την εξαντλητική προσπάθεια προσαρμογής, είναι αποτέλεσμα μη αντίδρασης σε όσα επιδεινώνουν επικίνδυνα τη ζωή μας. Όταν οι αλλαγές συμβαίνουν ξαφνικά, τότε η αντίδραση είναι η άμεση λύση, όπως όταν ο βάτραχος πεταχτεί μέσα σε ένα νερό που κοχλάζει. Τότε άμεσα θα πηδήξει έξω. Έτσι και ο άνθρωπος. Εάν όμως οι αλλαγές γίνονται σιγά-σιγά, τότε δεν γίνονται άμεσα αντιληπτές και άρα δεν υπάρχει αντίδραση, αλλά προσαρμογή… και μάλιστα πολλές φορές η αλλαγή είναι και απόλυτα αρεστή ή αποδεκτή… Στην εργασία, με τις παραπάνω ευθύνες, στις προσωπικές σχέσεις με τις παραπάνω απαιτήσεις ή τους περισσότερους περιορισμούς ή στην κοινωνία με τις, όλων των μορφών, κρίσεις και τις δυσμενείς συνθήκες. Η ψυχική και σωματική υγεία προστατεύεται από την τοξικότητα· μόνο ένα «φτάνει» κι έναν πήδο έξω απ’ την κατσαρόλα.
Ποιος ξέρει, πόσοι εκεί έξω, ακόμη και από τους δικούς μας ανθρώπους, βρίσκονται κοντά στο σημείο βρασμού τους; Το δυστύχημα είναι ότι δεν το γνωρίζουμε πάντοτε αυτό…
∞
Ο Μιχάλης Δαρνάκης και η Μαρία Λαφτσίδου γράφουν το “Es Kocht” και το μεταφέρουν στη σκηνή, ενώ ως Art Mates Theater Group συμμετέχουν στο φεστιβάλ Adapt και φτάνουν στον τελικό του στη Θεσσαλονίκη.
Στη σκηνή, και υπό την επιστημονική καθοδήγηση της Ναταλίας Κοντού, η Μαρία Λαφτσίδου σκηνοθετεί την Ιωάννα Γεωργαντά, η οποία με μια αφοπλιστική εσωτερικότητα αποδίδει τον ρόλο της, μέσα στις μουσικές επιλογές του Πάνου Γκίνη κι ένα σκηνικό κρεμασμένων αλυσίδων, εν είδει βρόγχων, που κάποια στιγμή θα ενωθούν κάτω από ένα φωτεινό στεφάνι.
∞
Σε καιρούς όπου η πατριαρχία δεν αποτελεί οριστικά παρελθόν, ένα απόλυτα ωμό, φεμινιστικό κείμενο, αναφέρεται στη γυναίκα που φτάνει στο “Es Kocht” της. Ένας σύγχρονος, γυναικείος μονόλογος, μιας γυναίκας εγκλωβισμένης στη μοναξιά της ζωής και των στρεβλών σκέψεων της…
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Νοέμβριος 2023
