Είδαμε την παράσταση ‘Ένας βράχος είναι καλύτερος από έναν θρόνο’ στο ΠΛΥΦΑ

Από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, έως τις σημερινές γυναικοκτονίες, κάτι αιώνες δρόμος…

Μέσω της παράστασης «Ένας βράχος είναι καλύτερος από έναν θρόνο», που ουσιαστικά αποτελεί μια σκηνική σύνθεση για φωνή και σώμα, το Διεθνές Κέντρο Χορού & Θεάτρου της Μήλου, αναζητά τις, μέσα στους αιώνες, καθοριστικές εκείνες στιγμές της γυναικείας χειραφέτησης.

Με έρευνα σε ιστορικές πηγές, από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, έως και το «Χαρά και εργασία» της Κικής Δημουλά, ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας και η ερμηνεύτρια Φιλιώ Λούβαρη, προωθούν τον διάλογο για τη θέση της γυναίκας στις ημέρες μας, φιλοδοξώντας να αποδομήσουν τον στερεοτυπικό έμφυλο ρόλο της.

∞

Ο Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας ερευνά, συγγράφει, αναλαμβάνει τη δραματουργία και σκηνοθετεί με ευρηματικό τρόπο, τη συνοδοιπόρο του σ’ αυτήν την περπατησιά, τη δυναμική και συνάμα ευαίσθητη χορογραφική ερμηνεία της Φιλιώς Λούβαρη, υπό την πρωτότυπη και ιδιαίτερη μουσική σύνθεση της Μαριέλλας Παπαγεωργίου και τους φωτισμούς του Αλέκου Αναστασίου, που αναδεικνύουν και παιχνιδίζουν την αφήγηση.

Κι έτσι, μέσα από ένα καταιγιστικό κείμενο και λέξη προς λέξη, η Φιλιώ Λούβαρη παρασέρνει την ψυχή του κοινού, με την εκρηκτική της ερμηνεία. Στριφογυρίζει, ανοίγει, σαν φτερά, τα χέρια της και σε παίρνει μαζί της, από την κουζίνα της, όταν καθάριζε πατάτες, μέχρι τον βράχο της, ως κυρά της Ρω.

Ένα σχοινί με απλωμένα ρούχα. Ρούχα που θα ενδυθούν και θα αφηγηθούν γυναίκες που στιγμάτισαν την ιστορία. Γυναίκες από την εποχή που οι πενήντα κόρες του Δαναού, οι Ικέτιδες, συνοδευόμενες από τον πατέρα τους, καταφεύγουν στην πόλη του Άργους, προκειμένου να ικετεύσουν ώστε να αποφύγουν τον αιμομικτικό γάμο τους με τους ξαδέρφους τους, γιους του Αιγύπτου, έως τις γυναίκες που ανάθρεψαν παιδιά, τις γυναίκες που άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία, έως τις γυναίκες που απλά καθαρίζουν πατάτες, κι ας παχαίνουν.

Από την κυρά της Ρω, στην Ειρήνη Παπά, στη Δόμνα Σαμίου, στη Μελίνα Μερκούρη, στην Αμαλία Φλέμινγκ και από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, στη Μαρία Χορς και στην για πρώτη φορά χρήση του όρου «γυναικοκτονία», για την Ελένη Τοπαλούδη. Ένα Κωσταλέξι, ένας Γράμμος, μια Μαρία Κάλλας, έως τις γυναίκες που κρατούν κλαδιά (σημάδι ικεσίας), όπλα, έστω κι αν αυτή είναι μια σφουγγαρίστρα. Ο καθείς με τα όπλα του, εξάλλου…

Γυναίκες πρότυπα, γυναίκες που απλώνουν μπουγάδα, που θίγονται από στερεοτυπικά ανέκδοτα, γυναίκες εμβληματικές και καθημερινές, γυναίκες σκεπτόμενες, τρομοκρατημένες γυναίκες, γυναίκες που κάποιοι τις θεωρούν κτήμα τους και τους αφαιρούν τη ζωή.

Γυναίκες που καθημερινά σκαρφαλώνουν τους βράχους τους…

∞

Μια παράσταση ύμνος στη δημοκρατία και μια απέραντη αγκαλιά στην αξιοπρέπεια των γυναικών.

Μια παράσταση-σκηνική σύνθεση μνήμης, όπου διατρανώνεται ότι ο βράχος της Ρω, είναι πιο θρόνος από έναν θρόνο…

Έλενα Χατζοπούλου, Ιούνιος 2024