Είδαμε την παρασταση ‘Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα’ στο θεατρο Ζίνα

Εγώ και η εκπαιδευόμενη Ρίτα έχουμε συναντηθεί και στο παρελθόν. Η πρώτη φορά ήταν καλοκαίρι του 1984, στο θερινό σινεμά της περιοχής, όταν η μητέρα μου με πήρε μαζί της για να δούμε παρέα την ταινία. Michael Caine & Julie Walters οι πρωταγωνιστές της, σε ένα φιλμ που συγκέντρωσε πολλά βραβεία και πολλές ακόμη υποψηφιότητες.

Δεύτερη φορά, πριν περίπου 6 χρόνια, στο θέατρο Άλμα, πρώτη φορά στο θέατρο και τρίτωσε πριν λίγο καιρό (δεύτερη φορά επί σκηνής) στο θέατρο Ζίνα.

Ο μύθος του Πυγμαλίωνα ξεδιπλώνεται αριστοτεχνικά μπροστά στα μάτια μας. Ο Φρανκ, ένας βαριεστημένος, σχεδόν αλκοολικός, καθηγητής, για να ξεφύγει από την πλήξη του, ξεκινάει να παραδίδει μαθήματα σε φοιτητές του Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Η πρώτη του μαθήτρια είναι μια κομμώτρια, που έχει κουραστεί από τα τραγούδια που συνοδεύουν τη ζωή της, η Ρίτα, ένα νεαρό κορίτσι που δεν έχει μάθει να βάζει σε κουτάκια αυτά που σκέφτεται και να συγκρατεί τον αυθορμητισμό της. Θα είναι και η μοναδική του μαθήτρια τελικά.

Ο καθηγητής θα τρομάξει αρχικά από την προσωπικότητα της νεαρής κοπέλας, αλλά σταδιακά θα ανακαλύψει κομμάτια δικά του στην άγουρη μαθήτριά του και θα την προσεγγίσει με μια διάθεση προστατευτική στην αρχή, όμως σταδιακά ο έρωτας για το ασχημόπαπο που γίνεται κύκνος μεγαλώνει.

Αντιστοίχως και η Ρίτα μαλακώνει τις αγκυλώσεις της, αντιλαμβάνεται τη γοητεία της διπλωματίας, που απαιτείται στους ακαδημαϊκούς κύκλους, μαθαίνει να διαβάζει πίσω από τις λέξεις των βιβλίων και των ανθρώπων, γίνεται αυτό που πολλοί ονειρευόμαστε – σπάει τα δεσμά που την κρατάνε πίσω και φεύγει δυναμικά μπροστά.

Το εξάμηνο αυτό της γνωριμίας τους θα λειτουργήσει ως καταλύτης εξελίξεων για τους δύο ήρωες. Αυτός θα φτιάξει στο μυαλό του μια εξιδανικευμένη και ίσως χειραγωγήσιμη Ρίτα και θα την ερωτευτεί, χωρίς παράλληλα να κάνει οτιδήποτε για να βελτιώσει τη δική του κατάσταση. Η Ρίτα θα ταξιδέψει στα θερινά τμήματα του Λονδίνου, θα γνωριστεί με ανθρώπους της ηλικίας της, θα αλλάξει δουλειά, ρούχα, συνήθειες, θα προσεγγίσει τους σκοπούς που είχε, περνώντας την πρώτη μέρα την πόρτα του γραφείου του Φρανκ.

Μοιραία, αυτός που θα συντριβεί σε αυτήν την ιστορία είναι ο μεσήλικας καθηγητής, που αποκωδικοποιεί, με τη βοήθεια του αλκοόλ, ό,τι του προκύπτει, με ολέθριες συνέπειες. Στο τέλος της παράστασης, σε μια κίνηση ύστατης προσπάθειας να μαζέψει τα κομμάτια του και με τη βοήθεια του Πανεπιστημίου, που αναγνωρίζει την πολυετή προσφορά του, φεύγει εκατοντάδες χιλιάδες χιλόμετρα μακριά, σε έναν νέο κόσμο, που δεν έχει γνώση της τωρινής του κατάστασης και μπορεί να τον βοηθήσει να ανανεωθεί και να γίνει δημιουργικός.

Η αλλαγμένη Ρίτα θα κλείσει το παράθυρο αυτής της σχέσης, βλέποντάς τον να φεύγει, μέσα από τον χώρο που πρωτοσυναντήθηκαν, με την απορία για τα όσα αισθάνεται, πέραν της ευγνωμοσύνης απέναντί του. Δεν θα κάνει το λάθος να τα πετάξει όλα για κάποιον τρίτο, γιατί η “εκπαίδευσή” της την έχει κάνει να μην λειτουργεί πλεον με άξονα το συναίσθημα.

Μια πολύ όμορφη παράσταση, με στρωτή σκηνοθεσία, χωρίς εξάρσεις ή περιττές κορώνες, από τον Δανη Κατρανίδη, που κρατάει και τον ανδρικό ρόλο. Ο μεσήλικας καθηγητής του είναι πνευματώδης και γοητευτικότατος και σε κάνει να τον περιβάλλεις με πολύ συμπάθεια, παρότι γίνεσαι μάρτυρας της κατρακύλας του και της χαμένης του σπίθας. Στις σκηνές, ειδικά, της ζηλοτυπίας προς τη νεαρή Ρίτα είναι απολαυστικός.

Η Παναγιώτα Βλαντή έχει την ευτυχία να γίνεται αυτό που πολλοί ονειρευόμαστε – αυτός ο άνθρωπος που βάζει σκοπό να σταθεί απέναντι σε όσα του φταίνε, να επιμερίσει τις ευθύνες, μην αποφεύγοντας να αναλάβει τις δικές της και χωρίς να καταφύγει σε ψυχολόγους και λοιπούς επιστήμονες ή coaches, να τολμήσει να παλέψει για όσα θέλει, παρακινούμενη από μια εσωτερική δύναμη και ανάγκη. 

Είναι δροσερή και εκφραστικότατα αφελής και ειλικρινής, σε εγκληματικό βαθμό, στην αρχή του έργου και όσο περνάνε οι σκηνές, με μικρές παρεμβάσεις, κάθε φορά, ολοκληρώνει τη μεταμόρφωσή της, γεμίζοντας με ένα μεγάλο αίσθημα χαράς το κοινό. Θα τη θέλαμε με περισσότερες αλλαγές ρούχων στο δεύτερο μισό της παράστασης, που έχει επέλθει η μεταλλαξη, γιατί έτσι βγάζει μια εικόνας πριγκίπισσας με μόνο ένα παλτό και ένα ζευγάρι παπούτσια!

Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση για την παράσταση, που φιλοξενείται σε έναν πολύ όμορφο χώρο. Το σκηνικό της παράστασης, το γραφείο του καθηγητή, είναι απο τα αρτιότερα  που έχω δει εδώ και καιρό, με φροντίδα σε λεπτομέρειες που πάει το μάτι και εκτιμάς δεόντως. Πολύ ωραία τα φώτα και οι ήχοι της παράστασης, δένουν με τη συνολική αισθητική της σκηνοθεσίας του Δάνη Κατρανίδη.

Επειδή σε όλους αρέσουν τα παραμύθια, ακόμη κι εκείνα που δεν τελειώνουν με γελια και χαρές, να πάτε να δείτε αυτό το παραμύθι για όσο ακόμη παίζεται στο θέατρο Ζίνα. Θα βγείτε προφανώς συγκινημένοι και ανανεωμένοι και μπορεί να πάρετε και κάποιο κίνητρο, να κάνετε κι εσείς κάτι για τον εαυτό σας πλέον…

Περισσότερα εδώ.

Τheodore a.k.a. Evil Chef, Φεβρουάριος 2019