Είδαμε την παράσταση ‘Έγκλημα στο Lotus Canyon’ στο Θέατρο 104
Η συγγραφέας και αρθρογράφος Κατερίνα Βαϊμάκη, αγαπά να γράφει ιστορίες παράδοξες, μυστήριες, με τέλος απρόσμενο. Έτσι και φέτος, και μετά από την επιτυχία του «Σαρλότ Μοτέλ», πηγαίνει την πένα της μέχρι το Μεξικό, του 1930, όπου και θα αναζητήσει έναν δολοφόνο στο Lotus Canion.
∞
Μεξικό, 1930 (όπως ήδη αναφέρθηκε).
Ένας σκηνοθέτης (τριτοτέταρτου επιπέδου), ευελπιστεί ότι θα γυρίσει μια ταινία (τεταρτοπέμτης διαλογής) κι ένα διαφημιστικούλι για το ποτό Lotulicion.
Στο Lotus Canion βρίσκονται μόνο αυτός και το συνεργείο του. Και ξαφνικά τον βρίσκουν να πλέει στην πισίνα. Μπρούμητα. Δολοφονία, είπαν…
Τι συνέβη μες τη νύχτα;
Ποιος είναι ο δολοφόνος;
Και τι σχέση μπορεί να υπάρχει με την παλιά κατάρα; Και με τους μικρούς εξερευνητές, που, ενώ έτρωγαν λωτούς, μετά από παραισθήσεις, χάθηκαν στο φαράγγι; Ή με τη μεξικανή ντίβα του βωβού κινηματογράφου, Κατρίνα, η οποία δολοφονήθηκε στο ίδιο μέρος, πριν 20 χρόνια;
Ο ινσπεκτόρ Φελίς Ναβιδάδ (απ’ το «συμβολικό» όνομα του και μόνο μπορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται), αναλαμβάνει να διαλευκάνει το μυστήριο.
Έχει λοιπόν να αντιμετωπίσει την παρωδία ενός ψεύτικου μοιρολογιού και να ανακρίνει τον παραγωγό της ταινίας και ηθοποιό, Μαξ Χάριγκτον, λάτρη των πουλιών και του γερμανικού εξπρεσιονισμού, τον Τσέλο Κομποσκίνο, ηθοποιό και υπεύθυνο catering, την ηθοποιό και μακιγιέζ Σεραφείνα, η οποία φτιάχνει κρέμες και καλλυντικά και το ελιξίριο της ομορφιάς που σταματάει τον χρόνο μια και καλή και την διδα Μία, με τα βότανα.
Και η παράνοια της ανάκρισης ξεκινάει…
Ντάντα μπα ντούμπα…
∞
Ο Βασίλης Τζιώκας σκηνοθετεί με γρήγορους ρυθμούς, αναδεικνύοντας το υπαινισσόμενο χιούμορ στο κείμενο της Κατερίνας Βαϊμάκη, ενώ, οδηγώντας σε υπερβολική ερμηνεία τους ηθοποιούς του, τρολλάρει τις μεξικάνικες τηλενοβέλες. Το σκηνικό (που λατρέψαμε), άλλοτε νεκροταφείο με τα καντηλάκια αναμμένα, άλλοτε κουζίνα, κήπος, βιβλιοθήκη ή γραφείο του σκηνοθέτη, αποτελούν έμπνευση και δημιουργία της Ανδρονίκης Αβδελιώτη, όπως και τα μοναδικά κοστούμια, ενώ η πρωτότυπη μουσική της Σοφiας Γιαννίτσιου – Παπευαγγέλου, οι φωτισμοί της Μάιρα Ξύδη και οι χορογραφίες της Ντέπυ Γοργογιάννη, υποστηρίζουν το κείμενο και τη σκηνοθεσία και έχουν λόγο στο άρτιο αποτέλεσμα.
Η Ανδρονίκη Αβδελιώτη (ως Σεραφείνα), ο Θάνος Κρομμύδας (ως Τσέλο Κομποσκίνο), ο Χρήστος Νικολάου (ως ινσπεκτόρ Φελίς Ναβιδάδ), η Ιωάννα Παυλίδου (ως διδα Μια) και ο Κωνσταντίνος Ρόδης (ως παραγωγός της ταινίας), ερμηνεύουν, χορεύουν, τραγουδούν και απολαμβάνουν τους ρόλους τους, ενώ το ερμηνευτικό ύφος, όλων ανεξαιρέτως και η χημεία μεταξύ τους, αποτελεί και το κλειδί της επιτυχίας αυτής της παράστασης.
∞
Μία παράσταση η οποία κινείται στη δίνη των παραισθήσεων, αναζητώντας την πραγματικότητα. Μια παράσταση προσομοίωσης ή μετουσίωσης, παραισθήσεων ή ψευδαισθήσεων. Ή απλά μια παράσταση οφθαλμαπάτη μυστηρίου;
«Μια στιγμή και ο χρόνος σταματά. Μια στιγμή και η μαγεία ξεκινά».
«Αχ, κάντε λίγο ησυχία για να συγκεντρωθώ…».
Στην τοποθεσία «Dia de los Muertos»…
Περισσότερα εδώ.
Έλενα Χατζοπούλου, Μάιος 2024
