Είδαμε την παράσταση ‘Δύο Σκύλοι’ στο Θέατρο Αλκμήνη

Γουφ!
Τί δεν καταλαβαίνεις;
Γουφ και ξανά γουφ και ξαναματαγουφ.
Και λίγα λέω.

Κι αν δεν με πιστεύεις, ρώτα τον Κιχώτη, καλά, ίσως όχι τον Κιχώτη καθ’ όσον δεν τον λες και πολυλογά, αλλά έστω ρώτα τον Οδυσσέα, δηλαδή Μήτσο, δηλαδή Μπέικον, δηλαδή Ζορό, δηλαδή Πασά, ουφ, όπως τέλος πάντων τον λένε.

Αυτοί θα σου πουν.

Μωρέ παιδάκι μου κι αν έχει δει το μάτι τους. Κι ένα μυαλό, ξουράφι, κι ας λένε οι ανθρωπάδες πως δεν καταλαβαίνουν. Αν δεν καταλαβαίνουν αυτοί, δεν καταλαβαίνει κανείς.

Γουφ! Γουφ!

Η ζωή και ο θάνατος, η πίστη και η αγάπη, η αδιαφορία και η εγκατάλειψη, η φιλοσοφία και η θυμοσοφία, η απλότητα στην πιο περίπλοκη μορφή της, έλα να σου μάθουν πώς περνάει ο θυμός σε μια στιγμή και πώς γίνεται παιχνίδι και φιλία γερή σα σίδερο, ακούς μωρέ;

Τα είπε ο Θερβάντες, από το 1613 τα λέει, αλλά πού να ακούσουμε οι ανθρωπάδες… Να τη ζεις τη ζωή σα να χωράει όλη σε μια μέρα κι αν έχει κι άλλη, να την ξαναζήσεις και πάλι έτσι! Κι άμα σου κάνει νάζια, να της γρυλίσεις αλλά να κουνάς και ουρίτσα, μη και φοβηθεί!

Η Κωνσταντίνα Νικολαΐδη σκηνοθετεί, απλά, λιτά και ολόμεστα ό,τι – και ευτυχώς – στα ανθρώπινα μέτρα δε χωράει. Σαν μια νύχτα κοινή σαν όλες τις άλλες, έξω από τα επείγοντα ενός νοσοκομείο, σύνορο, πες, ανάμεσα σε ζωή και θάνατο. Εκεί δηλαδή όπου συναντιόμαστε όλα τα πλάσματα του κόσμου.

Οι Ιβάν Σβιτάιλο και Πίτερ Ράντλ ενσαρκώνουν τους δύο αυτούς απίθανους τύπους, άμεσα και ανάλαφρα, καταγγέλοντας την ίδια στιγμή τον άνθρωπο και τις κοινωνικές δομές του, χωρίς βαρύγδουπες μανιέρες και κορώνες δραματικότητας. Ανάλαφρα, όπως η πραγματική ζωή. Και γι’ αυτό, αληθινά.

Περισσότερα εδώ.

Χάρις Παρασκευοπούλου, Νοέμβριος 2024