Είδαμε την παράσταση ‘Δώρο Γενεθλίων’ στη Θερινή Σκηνή Γιώργου Λεμπέση – Θέατρο Λαμπέτη
Από τα πλέον αγαπημένα θέματα συζητήσεων με συναδέλφους, όταν οι καταστάσεις στη δουλεια άγγιζαν και ίσως ξεπερνούσαν τα όρια του παραλόγου και μεταξύ “καντηλιών” και “ανάθεμα την ανάγκη μου, που με αναγκάζει και σας ανέχομαι, ρε γίδια” που ακουγόταν στη διαπασών από αρκετούς εξ ημών, ήταν το σενάριο “βρίσκεις, στο άκυρο, μια βαλίτσα με ένα 1.000.000 ευρώ, λεφτά που δεν είναι από τράπεζα και σίγουρα όχι καθαρά, τι κάνεις; Ειδοποιεις τους ηλίθιους εδώ μέσα ότι φεύγεις ή τους αφήνεις να σε ψάχνουν;”. Η πλειοψηφία, όπως εύκολα αντιλαμβάνεσαι, δεν είχε καν σκοπό να ενημερώσει, πολλοί λέγαμε ότι θα αλλάζαμε και πόλη ή χώρα και θα φτιάχναμε μια νέα ζωή. Κάποιοι ελάχιστοι “τίμιοι” ψέλιζαν κάτι για παράδοση στις αρχές, με τον αστερίσκο ότι αυτό το λένε γιατί δεν πιστεύουν ότι ποτέ θα βρουν τόσα λεφτά πεταμένα…
Ο Χένρυ, ένας λογιστής μιας εταιρείας στο Λονδίνο, επιστρέφοντας σπίτι με το μετρό, όπως κάθε μέρα, διαπιστώνει πως στην προηγούμενη στάση κάποιος του πήρε καταλάθος τον χαρτοφύλακά του, που είχε μέσα όλη τη δουλειά για το σπίτι, συν την πολύτιμη ατζέντα του και κάποια άλλα προσωπικά αντικείμενα, και του έχει αφήσει έναν πανομοιότυπο, σαν τον δικό του. Όταν αποβιβάζεται από το τρένο, κάθεται σε μια άκρη για να βρει κάτι για τον άγνωστο που του πήρε την τσάντα και διαπιστώνει ότι έχει στα χέρια του 1.735.000 λίρες, σε μεταχειρισμένα χαρτονομίσματα των 50 λιρών. Πώς ξέρει το ακριβές ποσό; Όταν άνοιξε τη βαλίτσα και είδε το πακέτο με τα λεφτά, χώθηκε σε ένα gay bar για να πιει ένα ποτό, ώστε να συνειδητοποιήσει πως δεν του κάνει πλάκα ο Θεός και πήγε 4 φορές στην τουαλέτα, για να καταμετρήσει το περιεχόμενο – το συγκεκριμένο μαγαζί βρέθηκε τυχαία στον δρόμο του και έκρινε ότι ήταν αρκετά πιο ασφαλές από κάποιο άλλο bar.
Γυρνώντας σπίτι, ανακοινώνει στη γυναίκα του, Τζιν, ότι φεύγουν για Ισπανία και της διηγείται την παραπάνω ιστορία. Είναι ανάγκη να φύγουν άμεσα, καθώς αυτός που έχει την τσάντα του θα βρει πού μένει και θα έρθει να ζητήσει τα λεφτά. Η Τζιν, σε μια έκρηξη παραλογισμού, επικαλείται τα γενέθλια του Χένρυ, που είναι σήμερα, και το γεγονός ότι έχουν τραπέζι στους κολλητούς τους και δεν επιθυμεί να πάει πουθενά! Ο Χένρυ, απτόητος, κάνει προετοιμασίες για την αναχώρησή τους, μέχρι που ένας αστυνόμος χτυπάει την πόρτα του… και φυσικά δεν τον θέλει για την υπόθεση του χαρτοφύλακα, αλλά για μια εντελώς κουλή! Στο μεταξύ, έχουν έρθει και οι καλεσμένοι τους και η Τζιν που δεν την πολυπαλεύει με το αλκοόλ, αλλά το βρίσκει ως μια καλή λύση για να διαχειριστεί τα γεγονότα, καταλήγει εντελώς μεθυσμένη, έχοντας αποκαλύψει τα πάντα στο δεύτερο ζευγάρι. Ο Χένρυ δωροδοκεί τον αστυνόμο για να τον ξεφορτωθεί, δίνει κι άλλα λεφτά στους φίλους του, για να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό, όμως ο ταξιτζής που έχει καλέσει για να τους πάει στο αεροδρόμιο και ένας αστυνόμος, που έρχεται σπίτι για να τους ανακοινώσει ότι ο Χένρυ δολοφονήθηκε και πετάχτηκε στον Τάμεση, περιπλέκουν την κατάσταση και αναγκάζουν το ζευγάρι να επινοήσουν μια σειρά από φανταστικούς συγγενείς, που ετοιμάζονται για ταξίδι στην Αυστραλία και όσο προσπαθούν να “μπαλώσουν” την κατάσταση τόσο μπερδεύονται τα πράγματα και χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
Στο τέλος, ο κακόμοιρος ο Χένρυ, μην αντέχοντας άλλο αυτήν τη θεότρελη κατάσταση, ομολογεί στον αστυνόμο όλη την αλήθεια και βάζει τα πράγματα στη σειρά, αποδεχόμενος τα συγχαρητήρια του επιθεωρητή για την τιμιότητά του. Όμως, οι καινούργιοι φίλοι που έκανε, μέσα από όλο το μπλέξιμο, έχουν φροντίσει να χαμογελάει ο φίλος μας, στο εξής, συνεχώς!
Ο Βασίλης Θωμόπουλος σκηνοθετεί υποδειγματικά την ομάδα των ηθοποιών που επέλεξε και φτιάχνει μια άκρως άκρως διασκεδαστική και σπιρτόζικη παράσταση! Με πολύ καλό ρυθμό, που είναι απαιτούμενος, καθώς οι αναποδιές και τα ευτράπελα διαδέχονται το ένα το άλλο και οι ήρωες πρέπει διαρκώς να στήνουν νεες ιστορίες, για να μπολιαστούν με τα προειπωμένα ψέματα, οπότε αυτό θέλει, πέραν από ταχύτητα, και καλή υποκριτική ώστε να βγει το προσδοκώμενο, δηλαδή να γελάσει το κοινό. Αυτό είναι σιγουράκι με το καταπληκτικό κείμενο του Ray Cooney και η απόδοση του ίδιου του σκηνοθέτη απογειώνει το τελικό αποτέλεσμα.
Εξαιρετικός ο Γεράσιμος Γεννατάς, ως Χένρυ, με συνοδοιπόρο τη Μαριάννα Τουμασάτου, στον ρόλο της Τζιν (γελάσαμε μέχρι δακρύων στις σκηνές που είναι μεθυσμένη). Πολύ καλός στον ρόλο του αφελή φίλου τους, ο Μαριος Αθανασίου, με την Μαριλένα Ράδου να υπηρετεί με συνέπεια τον ρόλο της, όχι και τόσο πιστής, συζύγου του! Ο Βίκτωρας Πέτσας, στον ρόλο του διεφθαρμένου αστυνομικού, ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς και ο Περικλής Αλμπάνης πάντα σε πολύ καλή ερμηνεία, χωρίς υπερβολές και μανιέρες. Ο αεικίνητος Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου έδωσε ρέστα σαν ταξιτζής Μπιλ, που πρωταγωνιστεί σε όλα τα απίθανα του κόσμου και ο Όμηρος Χισμό πρόσθεσε πολύ γέλιο στο μικρό πέρασμά του ως κουτσός αλλοδαπός δολοφόνος! Ωραία τα σκηνικά που επιμελήθηκαν οι Αντώνης Χαλκιάς και Ντέιβιντ Νεγκρίν, καλόγουστα και ταιριαστά με τους ήρωες τα κοστούμια της Νικόλ Παναγιώτου.
Στο Θερινό Θέατρο Λαμπέτη απολαύσαμε μια πολύ καλή κωμωδία, γελάσαμε πολύ (κάτι που το έχουμε ανάγκη τελευταίως) με ένα πανέξυπνο κείμενο και καταστάσεις που δεν διαφέρουν πολύ από την καθημερινότητα, σε μια εξαιρετική απόδοση από τον θίασο, που έχει αναλάβει να παρουσιάσει το έργο. Είναι πραγματικά ένα δώρο, ασχέτως αν έχετε γενέθλια ή όχι, η παρακολούθηση αυτής της παράστασης και είναι παράδειγμα για το πώς μπορούν να γίνουν πολύ όμορφες δουλειές στο θέατρο, όταν στήνονται καλές ομάδες και υπάρχει ένας μερακλής και δουλευταράς σκηνοθέτης να τους καθοδηγεί!
Υ.Γ. Μετά το τέλος της παράστασης, διαβάστηκε το κείμενο του ΣΕΗ για την καταδίκη του Δημήτρη Λιγνάδη και τα όσα επακολούθησαν – με εξαίρεση μια καλοντυμένη κυρία, που αποχώρησε επιδεικτικά μέσα στην ξινίλα και τις συσπάσεις του μπότοξ από τον θυμό της, όλο το κοινό καταχειροκρότησε μετά το τέλος της ανάγνωσης, δείχνοντας εμπράκτως ότι το περί κοινού δικαίου αίσθημα είναι αρκετά ισχυρό στον κόσμο και πως, πέραν αυτών που το διατρανώνουν καθημερινώς στα social media (τι εξυπηρετεί άραγε όλο αυτή η βαβούρα και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο), υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι ανθρώπων που δεν συμφωνούν με τα μη ορθώς πρατούμενα, αλλά δεν το εκφράζουν… ο προβληματισμός είναι πώς αυτή η αποδοκιμασία θα εκδηλωθεί και αν θα ανοίξει μεγαλύτερες πληγες στο αρκετά βασανισμένο κορμί της κοινωνίας μας…
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2022
