Rush

Κάποιες ταινίες είναι γοητευτικότατες όταν τις παρακολουθείς στο κινηματογραφικό πανί και λιγότερο στο σαλόνι σου (πόσω μάλλον στον υπολογιστή σου – θεωρώ εντελώς άκυρο να δω ταινία στο pc. Την εν λόγω ταινία, όταν κυκλοφόρησε δεν την πρόσεξα και έτσι δεν την είδα στην πρώτη προβολή της σε κάποια μεγάλη αίθουσα. Πριν λίγες μέρες, φίλος που πηγαίνει συχνά σε προβολές δημοτικής κινηματογραφικής επιχείρησης μάς πρότεινε να πάμε μαζί του, να την παρακολουθήσουμε. 

Η φιλοσοφία των διαχειριστών αυτής της προσπάθειας είναι να προβάλλουν ταινίες λίγο μετά την πρώτη προβολή τους στα μεγάλα multiplex, με οικονομικότατο εισιτήριο στους δημότες της περιοχής και σε όσους κινηματογραφόφιλους έχουν την διάθεση να ανηφορήσουν ή κατηφορήσουν εκεί στα δυτικά της πόλης. Ο χώρος δεν προσομοιάζει σε τίποτα με τις γνωστές αίθουσες προβολής, αλλά είναι πολύ παρεΐστικος και μου θύμισε αντίστοιχες προβολές στο πνευματικό κέντρο που βρισκόταν κοντά στο πατρικό μου (όταν ο Δ.Α. έφτιαχνε τέτοιους χώρους και τους υποστήριζε… Είναι κρίμα να υπάρχει αυτό το κτήριο με όλες αυτές τις υποδομές και να μην πραγματοποιεί καμία απολύτως δραση….)

Στο θέμα μας – είναι η ιστορία δυο πιλότων της formula 1που γράψαν την δική τους ιστορία εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η συγκεκριμένη δεκαετία ενέπνευσε πολλούς δημιουργούς τη φετινή χρονιά και ο Ρον Χάουαρντ, ως ένας απο αυτούς, διαλέγει τον χώρο του μηχανοκίνητου αθλητισμού και στήνει ίσως την καλύτερη ταινία που έχει δώσει η έβδομη τέχνη για το συγκεκριμένο άθλημα.

Πιάνει μια εποχή που αποτελεί μεταίχμιο, από τον ρομαντισμό και την αυτοθυσία των οδηγών, στην εποχή της συζήτησης της μείωσης των κινδύνων και των οδηγών – εξελικτών των μονοθεσίων. Και επιλέγει το ιδανικό δίδυμο για να δείξει αυτή την αντίθεση – από τη μια έχουμε τον Αυστριακό Νίκι Λάουντα, που είναι συγκροτημένος και λογικός πιλότος, που φέρνει την ανανέωση με τις υποδείξεις του και την σπουδή του στο αντικείμενο, απέναντι στον Βρετανό party animal & playboy Τζέημς Χαντ, που οδηγείται σε όλες τις αποφάσεις από το συναίσθημα και την τρελή καρδιά του.

Παρακολουθώντας τις προσωπικές στιγμές της ζωής των δυο σούπερ σταρ, η κάμερα καταγράφει τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής τους, σε έναν κόσμο χωρίς εύκολες λύσεις και περιθώρια αστοχίας, όπου ένα μικρό και φαινομενικά αμελητέο λάθος μπορεί πανεύκολα να στοιχίσει μια ή και περισσότερες ανθρώπινες ζωές.

Η μόνιμη απειλή της ύπαρξης ενός αξιόλογου αντιπάλου αποτελούσε κινητήρια δύναμη εξέλιξης του καθένα, μετατρέποντας την αντιπαλότητα σε συναγωνισμό. Στοιχείο που δεν προωθεί την ταύτιση του θεατή με κάποιον από τους δύο, αλλά και με τους δύο. Ο Κρις Χέμσγουορθ στο ρόλο του Τζέιμς Χάιντ και ο Ντάνιελ Μπρουλ* στον αντίστοιχο του Νίκι Λάουντα αναπαριστούν με φυσικό τρόπο τα δύο πρόσωπα και συμβάλλουν στο παραπάνω αποτέλεσμα.

Στο τέλος της ταινίας, στις καρτ ποσταλ που πέφτουν ανάμεσα στους τίτλους βλέπεις την δουλειά που έχει γίνει, καθώς τα πρόσωπα των ηθοποιών σχεδόν ταυτίζονται με τους αληθινούς πιλότους εκείνης της εποχής. Μια παραγωγή που στέκεται σε υψηλότατο επίπεδο και ένα αποτέλεσμα που κερδίζει ακόμα και τις γυναίκες θεατές (είχαν έρθει αρκετές για να δουν τον Κρις Χέμσγουορθ του Thor), μιας και αυτού του είδους οι ταινίες είναι περισσότερο ανδρική υπόθεση.

Προσωπικά θα ήθελα να ξαναδώ την ταινία σε λίγο καιρό, όταν θα βγεί επίσημα στα καταστήματα ενοικίασης, γιατί σε τέτοιες παραγωγές μια δεύτερη φορά σού δίνει πράγματα που την πρώτη φορά, λόγω ενθουσιασμού, τα χάνεις.

*Πόλλά credits στον Ισπανό ηθοποιό που έπεισε άπαντες στην αίθουσα ότι τα γερμανικά με αυστριακή προφορά είναι η μητρική του γλώσσα!