Είδαμε το “Φύλλο σιγής” με τον Μιχαήλ Άνθη

Πραγματικά αυτή η παράσταση θα μου μείνει αξέχαστη! 

Είναι σίγουρα στην 2αδα των καλύτερων φετινών παραστάσεων που έχω δει- ενα εξαιρετικό κείμενο από ένα ηθοποιό που γνώριζα απο άλλες δουλείες του που δεν είχε τύχει να παρακολουθήσω.Ο Μιχαήλ Άνθης σε 13 ρόλους – μεταμορφώσεις μας έφτιαξε νέους κοιλιακούς αλλά ταυτόχρονα μας προβλημάτισε με όσα μας είπε μέσα απο την ευφυέστατη γραφή του.

Ακολούθησα την πεπατημένη μου και δε διάβασα καμια κριτική για το έργο και δικαιώθηκα.Αργότερα συνειδητοποίησα πως σχεδόν όλοι που έχουν παρακολουθήσει την παράσταση είχαν την ίδια άποψη με μένα.Αυτό που όμως με εντυπωσίασε είναι η στάση κάποιων αρνητικά διακείμενων που διαπίστωσα ότι ο αρνητισμός τους δε προκύπτει απο την ερμηνεία ή τη σκηνοθεσία ή οτιδήποτε αφορά το καλλιτεχνικό μέρος αυτού αλλά με τα όσα παρουσιάζονται.

Αν ενοχλούνται με τα λαμόγια που κάνουν φιλανθρωπίες για να εξαγοράσουν τις τύψεις τους, τις γυναίκες που έχουν ευνουχίσει τους άνδρες και απορούν που κρυφτήκαν όλα τα αρσενικά τώρα, την νεα γενιά που έχει κακομάθει βρίσκοντας τα πάντα έτοιμα χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσει ιδιαίτερα και που ήξερε μόνο το ρήμα θέλω και τα λοιπά που στα 90 λεπτά με κωμικό τρόπο μας πετάει στα μούτρα η παράσταση, ίσως η λύση είναι να μην επιλέγουν να ακούνε την αλήθεια….

Οι υπόλοιποι ας κρατήσουμε όλα αυτά που μας έδωσε και το πικρό τέλος της παράστασης – ο ήρωας που “ηττημένος” επιστρέφει πίσω αλλά γεμάτος γνώση και εμπειρίες, θεωρητικά πάντα, για να κάνει το επόμενο μεγάλο κόλπο…. κάπως έτσι δεν λειτουργούσαμε τόσα χρόνια;

Αντί παραδειγματισμού επινοούσαμε μια καλύτερη κομπίνα για να κερδίσουμε αδιαφορώντας για την επόμενη μέρα…όταν με το καλό ερχόταν θα βλέπαμε τι θα κάναμε μ’αυτην.Θέλουμε αυτές τις αλήθειες να τις αξιοποιήσουμε ή ήταν μια καλή άσκηση αυτογνωσίας 90 λεπτών;