Είδαμε την πρεμιέρα της παράστασης ‘Δοξαπατρή’ στο Μικρό Παλλάς

Βλέποντας τον τίτλο της παράστασης, κοντοστέκεσαι στο λογοπαίγνιο του τίτλου… αναφέρεται στην οδό Δοξαπατρή στο Κολωνάκι ή στη φράση που λέει ο ιερέας στην εκκλησία ή εννοει το “δόξα πατρι”, δλδ την φράση που χρησιμοποιούμε για το κούτελο – είναι σωστά ορθρογραφημένη, κι αν ναι, τότε ξέρουμε που αναφέρεται κι αν όχι, προς τι η ανορθρογραφία;

Στο Κολωνάκι διαδραματίζεται η ιστορία, σε μια πολυκατοικία που έχουν μείνει δύο οικογένειες, 7 πρόσωπα όλη η ιστορία. Κι όπως συμβαίνει σε ό,τι έχω δει μέχρι σήμερα από την πένα του Θοδωρή Αθερίδη, μπαίνεις να δεις κωμωδία και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τον καθρέφτη… όλοι οι φόβοι σου και αρκετά από αυτά που κάνεις, λες, πιστεύεις, βρίσκονται εκεί… επί σκηνής. Και γελάς, γιατί σου φαίνονται πολύ αστεία (όπως, ίσως, και να είναι κάποια) και φεύγεις ικανοποιημένος και χαμογελαστός. Όμως, αν μερικές μέρες αργότερα ανακαλέσεις όσα είδες, θα διαπιστώσεις ότι στην ουσία γελούσες με ένα κομμάτι του εαυτού σου (σκέψου πόσο συχνά βρίσκεις γελοία πράγματα που σε αφορούν και διασκεδάζεις με αυτά; Ισως ποτέ…;).

Είδαμε στη σκηνή του μικρού Παλλάς την αγωνία για το θάνατο, τη δυσκολία έκφρασης αυτού που θέλουμε πραγματικά να πούμε, το βόλεμα που δε μας χαλάει, όταν μας συμβαίνει, και μας ενοχλεί, όταν το χάνουμε, την αγωνία να κρατηθούμε από κάποιον για να μην νιώθουμε μόνοι, αλλά και τη διαφορά με την οποία δύο γενιές αντιμετωπίζουν τα πράγματα, οι μεγάλοι και τα παιδιά τους.

Όλα αυτά, με έναν έξυπνα κωμικά δοσμένο τρόπο, από τον θίασο που αποτελούν οι Θοδωρής Αθερίδης, Πέμη Ζούνη, Ρένια Λουιζίδου, Λευτέρης Ελευθερίου, Ευαγγελία Συριοπούλου, Φωτεινή Αθερίδου και ο Γιόσι (Γιάννης Πάτσης).

Αν πρέπει να πω και κάτι πιο εξιδεικευμένο για τους πρωταγωνιστές, θα έλεγα τα εξής:

– Ο συνονόματος συγγραφέας, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής κ. Αθερίδης μου έδωσε κάτι λιγότερο ερμηνευτικά από αυτό που περίμενα, αλλά τον δικαιολογώ, καθώς ηταν πρεμιέρα και πέρασε όλη την προηγούμενη εβδομάδα άρρωστος.

-Ο Λευτέρης Ελευθερίου έχει ξανά τον πιο αβανταδόρικο ρόλο σε παράσταση, που κάνει την “βρωμοδουλειά” να σε κάνει να γελάς και να ελαφραίνει το κλίμα, όταν αυτό ψιλοβάφεται με σκούρα χρώματα. Εκδήλωσε υποδειγματικά τον κρυμμένο ρομαντισμό του ήρωά του και τη δυσκολία του να εκφράσει αυτά που πραγματικά θέλει με το λόγο… από τους καλύτερους της παράστασης.

– Ο Γιόσι (Γιάννης Πάτσης) είχε τον άχαρο ρόλο, ενός Ασιάτη που βρίσκεται στη σύγχρονη Αθήνα και προσπαθεί να ερμηνεύσει όσα βλέπουν τα μάτια του. Δεν τα πήγε άσχημα, αλλά θα ήθελα κάτι περισσότερο να δω.

– Η Πεμη Ζούνη έδωσε όλη αυτήν την ευαισθησία και την αγωνία της ηρωίδας της και έβγαλε με χαρακτηριστική άνεση αυτή τη λάμψη που την ακολουθεί ως ηθοποιό αξιώσεων.

– Η αγαπημένη Ρένια Λουιζίδου, ήταν πάρα πολύ καλή (αν και το άγχος της πρεμιέρας της έβγαινε κάπου-κάπου) και μας δικαιόλογησε όλα αυτά που πιστεύουμε γι’αυτήν.

– Τέλος οι δύο νεαρές, Φωτεινή Αθερίδου και  Ευαγγελία Συριοπούλου, ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς! Η πρώτη, απίστευτα άνετη και αέρινη επι σκηνής (παρότι έπαιξε δίπλα στο μπαμπά της), έπλασε με χαρακτηριστική άνεση την ηρωίδα της, κερδίζοντας το ζεστό μας χειροκρότημα κι αποδεικνύοντας ότι οι περσινές καλές κριτικές που είχε λάβει ήταν απόλυτα δίκαιες. Η έτερη, στη δεύτερη συνεργασία της με το Θοδωρή Αθερίδη, μετά το περσινό “Πράματα και θάματα”, μου έδειξε ότι, σίγουρα κακώς, δεν την είχα προσέξει την προηγούμενη φορά. Πολύ δυναμική κι εύθραυστη στο ρόλο της, γράφτηκε στο μπλοκάκι μας για να την ξαναδούμε στο μέλλον.

Διπλώνοντας το “σεντόνι” της αποψής μου, εν είδει συμπεράσματος, θα προτρέψω αυτούς που έχουν ξαναδεί έργο του Θοδωρή Αθερίδη να σπεύσουν, τους δε λοιπούς να πάνε διαβασμένοι για να μην απογοητευτούν (δόξα τω Θεώ, ζούμε σε μεγάλη πόλη, υπάρχουν πολλές επιλογές, πιο καθαρόαιμων κωμωδιών για να γελάσει κάποιος). Εγώ προσωπικά, αν έβρισκα χρόνο στο προγραμμά μου, λίγους μήνες αργότερα θα την ξανάβλεπα αυτήν την παράσταση. 

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.