Είδαμε την παράσταση ‘Το σωματίδιο του Θεού’ στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Δεύτερη επίσκεψη στον Πειραιά και πώς μπορούσα να αρvηθώ μια τέτοια πρόσκληση… Δημήτρης Αποστολάκης στο κείμενο, χορευτικά από τους ‘Κι όμως κινειται’ και μουσική ζωντανή από Μοde Plagal.

Η παράσταση παιζόταν και στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, εδώ δίπλα μας, κι όσοι φίλοι την είχαν δει νωρίτερα φέτος τον χειμώνα είχαν φύγει κατενθουσιασμένοι (εγώ, κλασικά, ανέβαλα για την “επόμενη βδομάδα” το ραντεβού, μέχρι που τελείωσαν οι παραστάσεις και το πήρα απόφαση πως δεν ήταν τυχερό να σχηματίσω ιδία απόψη περί αυτού).

Πλήθος κόσμου – τρίτο θεωρείο, στο δεύτερο όροφο καθίσαμε! – μεγάλη ανυπομονησία…

Σε ένα μαυροπίνακα ο Δ. Αποστολάκης, καταπιανόμενος με το ερώτημα των ανθρώπων, πώς δημιουργήθηκε η ζωή, μας έκανε, σαν ένας άλλος δάσκαλος, ένα ταξίδι από τις αρχικές θεωρίες της επιστημονικής κοινότητας για το ζήτημα μέχρι τα πειράματα του CERN. Ηξερα για άτομα-ηλεκτρόνια-πρωτόνια-νετρόνια, έμαθα και τα μποζόνια και το σωματίδιο του Χιγκς! 

Βοηθοί του σε αυτό οι μουσικοί και φυσικά η χορογραφία της ομάδας που είχε στοιχεία μοντέρνου χορού και ακροβασίας. Η αναπαράσταση επι σκηνής των λεγομένων του αφηγητή από την ομάδα χορού έκανε πιο μαγευτικό το θέαμα και οι εξαιρετικοί Mode Plagal έντυσαν με υπέροχες μελωδίες το δρώμενο, μπολιάζοντας ήχους από την Αναγέννηση, την παράδοσή μας και το μπλουζ.

Συνολικά η παράσταση, ακόμα και για κάποιον που δεν έχει σχέση με το αντικείμενο παρακολουθείται πολύ ευχάριστα και λίγο προς το τέλος που μπαίνουμε στην πολύ “βαρβάτη” κβαντική φυσική μηχανική, θες να πεις ‘οκ, φτάνει η εκπαίδευση για σήμερα, να τα πούμε μιαν άλλη φορά τα υπόλοιπα;’. Ευτυχώς κάπου εκεί, όμως, και το δρώμενο τείνει προς ολοκλήρωση, οπότε η πληροφόρηση σταματάει και πάμε σε μια όμορφη ανακεφαλαίωση που δένει το όλον.

Ο Δημήτρης Αποστολάκης με το πάθος του για το σγκεκριμένο θέμα παρασύρει όλους τους συντελεστές στο ρυθμό του. Οι “Κι όμως κινείται” ‘έφτιαξαν μια πολύ όμορφη – λιτή – λειτουργική χορογραφία που την έντυσαν με κομμάτια πρόζας (απαραίτητη για να αντιληφθούμε κάποια από τα όσα αφηγήθηκαν πριν). Οι μουσικοί της παράστασης, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, σίγουρα απόκτησαν κι άλλους φίλους μετά από αυτήν την παράσταση.

Να την δείτε αυτή την παράσταση, όπου την πετύχετε όσο θα παίζεται – είναι κάτι το ασυνήθιστο, που ίσως σου δώσει απαντήσεις, ίσως σε αποσυντονίσει πλήρως, αλλά αδιάφορο δεν θα σε αφήσει! Εμένα, πέρα από την ευχαρίστηση που μου άφησε, μου έβγαλε και μια λαχτάρα να δω επί σκηνής ως μουσικό τον Δημήτρη Αποστολάκη με τους Χαΐνηδες (κάπου θα παίξουν στην πόλη και θα πάω φέτος το καλοκαιράκι).

Περισσότερα εδώ.