Eίδαμε την παράσταση ‘Τα Πάθη της Αγάπης’ στη Gallerie Δημιουργών

Αν κάτι έχω που “καμαρώνω” είναι το ένστικτο (ή διαίσθηση, κατά την μαμά μου), το οποίο, παραδόξως, παρότι δεν με έχει ξεγελάσει πολλές φορές, η τάση να λειτουργώ εγκεφαλικά με κάνει να το παραβλέπω κάποιες στιγμές.  

Εκείνη την Κυριακή είχαμε 2 καλέσματα, το Σάββατο έπεσε με πυρετό η έτερη Καππαδόκισσα, οπότε θα αποφάσισα εγώ πού θα πήγαινα. Στη Νεα Κηφισιά, αδέρφια μου, στη Νεα Κηφισιά… το είχα πάρει απόφαση (ήξερα και την περιοχή, ασχέτως που ψιλοχάθηκα, γιατί βράδυ δεν είχα ξαναπάει!).

Gallerie Δημιουργών – αρχικά σε κερδίζει ο χώρος, σε ανοιχτό χρωματισμό με πολύ κομψές παρεμβάσεις (φαίνεται ότι τον έχει αγγίξει γυναικείο χέρι), μια πρόταση διαφορετική απο τα black box(es) που βλέπεις σχεδόν παντού. Με σχεδόν 2 χρόνια καλλιτεχνικής διαδρομής, χαζεύεις τα poster των εκδηλώσεων και μονολογείς “πώς αυτό το μέρος, δεν το είχα ξανακούσει ποτέ;”.

Βρισκόμουν εκεί για να δω Τα Πάθη της Αγάπης’ – είχα ψαχτεί λίγο πριν πάω για τους συντελεστές, βρήκα ενδιαφέροντα στοιχεία, δούλεψε και το ένστικτο – μια μουσικοθεατρική παράσταση, μια άλλη ματιά στην Αγάπη.

Αυτό που έζησα ήταν κάτι το υπέροχο! Ακούσματα εντελώς έξω από τα δικά μου, που με γέμισαν τόσο πολύ και ένα κείμενο ποιητικό (ήταν έμμετρο στην αρχική του μορφή και μετά έγινε πεζό, όπως έμαθα αργότερα) που σε κρατούσε καθηλωμένο.

Η Αγάπη ως πρόσωπο, δοκιμάζεται από τη Μοίρα, το Φόβο, τις συνθήκες, και κάνει μια παράλληλη διαδρομή Παθών (σαν εκείνα που διδασκόμαστε στο σχολείο για τον Ιησού), για να λυτρωθεί στο τέλος, ξανανακαλύπτοντας τι είναι η αγάπη!

Αν γράψω για κάποιον που ξεχωρίζει θα αδικήσω τους υπόλοιπους, όμως θα αναφερθώ στους 2 δημιουργούς της παράστασης – τον Θανάση Σάλτα που έγραψε το κείμενο, τους στίχους και σκηνοθέτησε την παράσταση και την Πηγή Λυκούδη που έντυσε μουσικά το όλον.

Είχα την χαρά να συνομιλήσω μαζί τους μετά το τέλος της παράστασης και ανακάλυψα 2 ανθρώπους που προσφέρουν διαρκώς στον πολιτισμό με το έργο τους και οι γνωστοί-άγνωστοι λόγοι τους κρατάνε μακριά από την προβολή σε μεγαλύτερο κοινό. 

Ήταν μια βραδιά που διαπίστωσα, ακόμη μια φορά, ότι το “γηράσκω αεί διδασκόμενος” είναι ίσως η μεγάλυτερη αλήθεια. Μια εμπειρία τόσο δυνατή που στις μέρες που μεσολάβησαν μέχρι σήμερα, έψαξα πιο επισταμένα να βρω δουλειές των συντελεστών – εμπλούτισα το μουσικό μου ορίζοντα.

Να πάτε οπωσδήποτε σε κάποια απο τις παραστάσεις μέχρι το τέλος του μήνα – θα βγείτε απο το χώρο διαφορετικοί! Να πάτε και να ψάξετε τη Gallerie Δημιουργών, γιατί εκεί συμβαίνουν πολλά όμορφα και μπορούμε μια χαρά να τα επικοινωνήσουμε μεταξύ μας, έτσι ώστε να τα ανακαλύψουν περισσότεροι (μην ακούσω κανένα μεμψίμερο να πει ‘είναι μακριά’ και τέτοια, γιατί γι’ άλλα μου τρέχετε στα όρη και τα λαγκάδια…).

Περισσότερα εδώ.