Είδαμε την παράσταση ‘Σεσουάρ για δολοφόνους’ στην καλοκαιρινή της περιοδεία

Τακτοποιώντας (επιτέλους) τα θεατρικά προγράμματα του αρχείου μας, διαπιστώσαμε πως έχουμε δει αρκετές από τις λεγόμενοες “θρυλικές” παραστάσεις, παλαιότερων ετών, που φυσικά, όταν τις είδαμε, δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα χαρακτηριστούν έτσι. Ξεφυλλίζοντας κάποια από αυτα, θυμηθήκαμε και χαρακτηριστικά στιγμιότυπα που συνέβησαν πριν ή μετά τις παραστάσεις και δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε ποτέ!

Όπως εκείνη την ανεκδιήγητη ταξιθέτρια το 1999, στο θέατρο Αποθήκη, την πρώτη χρονιά που η Αθήνα υποδέχτηκε το ‘Σεσουάρ για δολοφόνους’, η οποία, με την απαίτησή της για φιλοδώρημα, είχε νευριάσει το μισό θέατρο… ευτυχώς, η εξαιρετική παράσταση μας αποζημίωσε και ήταν η πρώτη φορά που θα παρακολουθούσαμε διαδραστικό θέατρο. Δεν ήμασταν υποψιασμένοι για το τι θα συμβεί και σίγουρα η συνθήκη ήταν πρωτόγνωρη και για τους ηθοποιούς, που καλούνταν να υπηρετήσουν κάτι νέο. Ο υπέροχος Τόνυ Άντονυ, στο,ν ρόλο του αστυνόμου, και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ως Τόνι, είναι οι δύο ρόλοι που μου έχουν μείνει ανεξίτηλοι. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, δεν είχαμε ξαναδεί κάποια από τις επόμενες εκδοχές της μακροβιότερης κωμωδίας, που παίζεται στην πόλη, μέχρι προσφάτως!

Καλοκαίρι, και όσο και να αγαπάμε το φοβερό κλιματιστικό στο σαλόνι μας, θέλουμε να βγούμε και να πάμε κάπου να περάσουμε καλά. Επιλογές και φέτος αρκετές στα ανοιχτά θέατρα της πόλης, οπότε επιλέξαμε να παρακολουθήσουμε την καλοκαιρινή εκδοχή του ‘Σεσουάρ για δολοφόνους’.

Να πούμε λίγο το story για κάποιους που δεν το γνωρίζουν (υπάρχουν άραγε;): Ο Τόνι, κομμωτής με πολύ καλό όνομα, στεγάζει την επιχείρησή του στο ισόγειο κατάστημα, που του νοικιάζει η Αμαλία Τσαλίκογλου, μια παλία πιανίστρια με μεγάλη καριέρα, που, λόγω ηλικίας, δεν μπορεί να παίζει πλέον και όποτε το επιχειρεί, το αποτέλεσμα είναι ηχορύπανση! Όπως είναι φυσικό, αυτό εκνευρίζει απίστευτα τον Τόνι, που δεν μπορεί να δουλέψει και του διώχνει πελατεία.

Τα νεύρα του δεν συμμερίζεται η βοηθός του, Σόφη, που έχει αναπτύξει φιλικές σχέσεις με την Αμαλία, η οποία της έχει τάξει ότι θα την αφήσει μοναδική κληρονόμο της περιουσίας της.

Η Τσαλίκογλου ενημερώνει την αστυνομία πως κάποιος σχεδιάζει να τη σκοτώσει μια συγκεκριμένη μέρα και έτσι η υπηρεσία στέλνει, incognito στο κομμωτήριο, τον αστυνόμο Σταύρο Σταυράκο με τον βοηθό του, Πανάγο. Τη συγκεκριμένη μέρα, το μαγαζί επισκέπτονται επίσης, η κυρία Χατζηπατέρα – γνωστή κοσμική και παλιά φίλη της Αμαλίας, που έχουν κάτι διαφορές, και η σχέση της Σόφης, ο αντικέρ-λαμόγιο Λεωνίδας Πέτροβας. Όταν η γεροντοκόρη εντοπίζεται δολοφονημένη με ένα ψαλίδι κομμωτηρίου στο λαιμό της, οι τέσσερις που βρίσκονταν στο κομμωτήριο, αυτομάτως γίνονται ύποπτοι για τη δολοφονία.

Τότε, ο αστυνόμος Σταυράκος και ο Πανάγος καλούνται να βρουν τον ένοχο και ζητούν γι’ αυτό την συνδρομή του κοινού!

Ο υποψιασμένος θεατής παρακολουθεί με προσοχή το πρώτο μέρος του έργου, καθώς στο δεύτερο ο αστυνόμος θα ρωτάει διάφορα που έχουν ξεφύγει της προσοχής του (τα περισσότερα δηλαδή!), οπότε το κοινό θα βοηθήσει να βρεθεί ο ένοχος. Βασικά, οι θεατές αποφασίζουν τον δολοφόνο, αφού έχουν ακούσει τις ανακρίσεις των 4 υπόπτων, τις θεωρίες των 2 αστυνομικών και ψηφίζοντας αυτόν που πιστεύει ότι δεν τα είπε και πολύ καλά, τον υποχρεώνει να ομολογήσει και να περιγράψει πώς έγινε ο φόνος (αυτό κάθε φορά μπορεί να αλλάζει, ανάλογα με το τι ψηφίζει ο κόσμος).

Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε, ομολογώ ότι περάσαμε υπέροχα!

Η εξαίρετη σκηνοθεσία, που έδωσε έναν γρήγορο ρυθμό στην παράσταση και κράτησε το κοινό σε “κατάσταση συναγερμού” και το τροφοδότησε με πολλές στιγμές γέλιου, αλλά και η αρμονική ενσωμάτωση των νέων συντελεστών, πιστώνονται στον Νικορέστη Χανιωτάκη.

Ξεχώρισαν ερμηνευτικά ο Ιωάννης Απέργης – απόλαυση στον ρόλο του Τόνι, ο Δημήτρης Μακαλιάς, ως αστυνόμος Σταυράκος (ειδικά στο κομμάτι της διάδρασης με τον κόσμο, φάνηκε η εμπειρία του ως stand up κωμικός, αφού οι ατάκες που εκτοξεύονταν κατά ριπάς μας έλιωσαν στο γέλιο), ο Χάρης Χιώτης, στον ρόλο του Πανάγου (φοβερός “βλαχόμπατσος” που καιρό – ευτυχώς- έχουμε να δούμε στην πραγματική ζωή) και η Αρετή Πασχάλη, ως Σόφη (ειδικα στα μέρη εκείνα που ζητούσε τον λόγο από το κοινό για αυτά που απαντούσε για εκείνη – αυτό το “πας καλά;;;;” ακόμα το έχω στα αυτιά μου κι όποτε το θυμάμαι γελάω μόνος μου), από τους παλιούς.

Η Βάσω Γουιλελμάκη ήρθε και κούμπωσε ως κυρία Χατζηπατέρα και πολύ καλός κι ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου στον ρόλο του λαμόγιου Πέτροβα.

Το κείμενο της παράστασης το βρήκα αρκετά προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις μιας καλοκαιρινής περιοδείας (λογικό, καθώς το κοινό συνήθως αποτελείται, πέραν των ενηλίκων, και από μικρότερης ηλικίας θεατές) και μου ακούστηκαν υπερβολικές κάποιες κυρίες πίσω μας, που στο άκουσμα κάποιων λέξεων, που ακούμε όλοι ή χρησιμοποιούμε (ορισμένοι χωρίς τρόπους, καλή ώρα εγώ), συμπεριφέρονταν λες και τις χτύπησε κεραυνός ή εισέβαλε κάποιος γυμνός, διαμαρτυρόμενος την ώρα της παράστασης!

Είναι ευχάριστο πάντα τα καλοκαίρια, να υπάρχουν και κωμωδίες που περιοδεύουν, πέραν των “σοβαρών” θεαμάτων, καθώς ο κόσμος έχει τεράστια ανάγκη να ξεφύγει από τα πρόβληματα για λίγη ώρα και να γελάσει (και ίσως να μην… χαπακωθεί για μια μέρα) και το ‘Σεσουάρ για δολοφόνους’ είναι μια εξαιρετική τέτοια πρόταση, γιατί στις δύο ώρες που διαρκεί, γελάς πολύ και φτιάχνει απίστευτα η διάθεσή σου.

Το προτείνουμε φυσικά, όπου το βρείτε να παίζει, να πάτε και να το παρακολουθήσετε!

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Ιούλιος 2024