Είδαμε την παράσταση “Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα”

Εχω πει οτι το κέρδος σε μια παράσταση για μένα είναι να μου μεταδώσει αρχικά πράγματα και να με κάνει να μην βλέπω τα πρόσωπα των ηθοποιων αλλά τους ήρωες του κειμένου. Επίσης κρίνω ως θεατής κι όχι ως ειδικός της θεατρικής τέχνης(δε το έχω σπουδάσει το αντικείμενο έτσι κι αλλιώς) & γι’αυτό το λόγο παίρνω αρκετό χρόνο κάποιες φορές μέχρι να πω μια άποψη.

Η παράσταση αυτή ήξερα ότι παίχτηκε στο Λονδίνο, ότι σάρωσε τα θεατρικά βραβεία εκεί, δεν γνώριζα ότι το κείμενο της βασίζεται σε ένα απο τα πιο αγαπημένα βιβλία εφηβικής λογοτεχνίας(έτσι το έχουν χαρακτηρίσει…), δεν είχα γνώσεις για ανθρώπους με σύνδρομο Asperger – παρά μόνο φιλολογικά από κάποιους μακρινούς γνωστούς.

Στο μεσοδιάστημα που μεσολάβησε απο την θέαση της μέχρι σήμερα ενημερώθηκα αρκετά για να αντιληφθώ πόσο καλή μελέτη έχει γίνει σε τέτοιους ανθρώπους. Πλεον αντιλαμβάνομαι τι ρόλο εξυπηρετούν τα κουτιά του σκηνικού, γιατί ο πρωταγωνιστής είναι τόσο υπερκινητικός, γιατί έχει ένα θέμα με τις παλάμες των οικείων του.

Δε θα γράψω κι εγώ για το πόσο καλός είναι ο Μάνος Καρατζογιάννης παράσταση με παράσταση (έχει κατά πως δείχνει μεγάλο σοι για να τον αποθεώνει στις κριτικές, όπως πικρόχολα κάποιοι γράφουν – και εγω μπορεί να ζηλεύω αλλά φροντίζω να μην εκτίθεμαι έτσι δημοσίως…), θα σταθώ στους υπόλοιπους πρωταγωνιστές.

Μας εντυπωσίασε θετικότατα η κ. Παπαχαραλάμπους – δεν την είχαμε ξαναδεί επι σκηνής, δεν την γνωρίζαμε ως ηθοποιό πέραν του “κουτιού” και ήταν πολύ όμορφη έκπληξη για μας ο ρόλος κι παρουσία της. Από τους λοιπούς σίγουρα ο κ.Ευθυμίου που παίζει τον πατέρα κέρδισε την προσοχή μας γτ ήταν πολύ δύσκολη η αποστολή του να παρουσιάσει έναν άνθρωπο που πρέπει να ισορροπήσει σε δυο σχοινία ταυτόχρονα – τα δικά του προσωπικά θέματα και την ανατροφή του παιδιού του.

Οι υπόλοιπες ερμηνείες αρκετά καλές κι αυτές, συγχρονισμένες στο ρυθμό της παράστασης, πολύτιμα γρανάζια στην εξέλιξη της ιστορίας.Σκηνοθετικά το εγχείρημα κρίνεται επιτυχημένο, με την ένσταση ότι ίσως θα έπρεπε να έχει η παράσταση λίγο μικρότερη διάρκεια, να λείπαν κάποιες σκηνές που κάναν κοιλία στην ροη, αλλά το απόλυτο είναι ουτοπικο…

Εμένα πέραν του γεγονότος ότι πέρασα υπέροχα εκείνο το βράδυ στο Αγγέλων Βήμα, το όλο εγχείρημα με έκανε να ψάξω και να μάθω για αυτούς τους ανθρώπους & επιπλέον μου έδειξε πως μικρά τυχαία ή μη γεγονότα μπορεί να αποτέλεσουν αφετηρία για να ξανανακαλύψει κάποιος τις δυνατοτητές του και χαρίσματα που ίσως αγνοούσε κι ακόμα περισσότερο να υπερκεράσει προσωπικούς φόβους και δαίμονες.Από τέτοιες παραστάσεις όποιος βλέπει πίσω απο τις λέξεις και την εικόνα κερδίζει πολύ περισσότερα – να ευχαριστήσουμε λοιπόν όλους αυτούς που σε πείσμα των καιρών τολμούν να μας παρουσίζουν τέτοια θεάματα που μας πάνε βήματα παρακάτω.