Είδαμε την παράσταση “Πίσσα και Πούπουλα” στο θέατρο Arroyo
– Πίσσα και πούπουλα, υπήρξε μέθοδος τιμωρίας και εξευτέλισης στην Αγγλία και Β. Αμερική του 18ου/19ου αιώνα.
Χαρακτηριστική τιμωρία που συναντάται κατά κόρον στα κόμιξ του Λούκυ Λουκ.
Σήμερα χρησιμοποιείται ως έκφραση για να τονίσει τις καταστροφικές συνέπειες μιας πράξης.
– Επίσης οι πιο “αρχαίοι” σαν εμάς, θα θυμούνται τους Θεσσαλονικιούς Hardcore/Punk, με αυτό το όνομα, που δημιουργήθηκαν το 1987 και μας απασχόλησαν μουσικά για μια δεκαετία. Μουσική αναφορά υπάρχει και στο Τέρμα το διάλειμμα (Η μπαμπέσα) [μουσική-στίχοι:Χρήστος Χατζησταύρου] των Magic De Spell από το album ‘Νίψον Ανομήματα Μη Μόναν Όψιν’ του 1995, όπου η αυτή τιμωρία ζητάται για την άπιστη σύντροφο!
– Πίσσα και πούπουλα ονομάζεται ένα γλυκό που σερβίρει ένα υπέροχο παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο στη Σαμοθράκη και πριν λίγο καιρό η δημοφιλία του ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας και απασχόλησε πασίγνωστο ξένο περιοδικό γαστρονομίας.
– Πίσσα και πούπουλα είναι και ο τίτλος της παράστασης που πολύ πρόσφατα παρακολουθήσαμε στο θέατρο Arroyo.
Πρώτη μας επίσκεψη στο όμορφο μικρό θέατρο στη Μεγάλου Αλεξάνδρου στο Μεταξουργείο. Αφορμή, μια κωμωδία για τις σχέσεις κι όχι μόνο.
Αναμένοντας να μπούμε στην αίθουσα, δυνατή χορευτική μουσική άρχισε να ακούγεται και απορήσαμε για το ποιος ακούει σε τέτοια ένταση απόγευμα κάτι τέτοιο και επιπλέον αν γνωρίζει πως προσεχώς ξεκινάει μια θεατρική παράσταση.
Η έκπληξη έγινε μεγαλύτερη, όταν διαπιστώσαμε πως η μουσική ήταν μέρος της παράστασης και στον ρυθμό της χόρευαν οι συντελεστές, ανεβασμένοι σε κύβους-κομμάτια ενός αποδομημένου κύβου του Ρούμπικ.
Σε έναν χώρο διασκέδασης ξεκινά το έργο με 3 φίλες, να βρίσκονται εκεί για να βοηθήσουνε την “αδέσμευτη” της παρέας, μπας και γνωρίσει κάποιον, ώστε να ηρεμήσει λίγο! Η μία είναι παντρεμένη και η άλλη έχει γνωρίσει ένα απίστευτο τύπο, που την έχει μυήσει στο νόημα των κοσμικών ενεργειών και νιώθει υπέροχα μαζί του. Για την τρίτη της παρέας, τα πράγματα είναι λιγάκι πιο δύσκολα κι αυτό λόγω της ιδιοσυγκρασίας της – πολύ ενθουσιώδης, σχεδόν στα όρια του παραλογισμού, τρόμαζει όποιον γνωρίζει και διαρκώς μένει μόνη της.
Όχι όμως απόψε, που θα συναντήσει έναν νεαρό δικηγόρο, παρόλες τις αντιρρήσεις από την παρέα της.
Στη συνέχεια, το έργο ασχολείται με το τι κάνουν ατομικά οι φίλες – ο τρυφερός και με πολλά επιστημονικά ενδιαφέροντα σύζυγος, ο όχι και τόσο ειδυλλιακός σύντροφος, που κρύβει πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα του, και ο δικηγόρος μας, που επιθυμεί να χειραγωγήσει τη νέα του γνωριμία και “μπερδεύονται” με sex toys, μια απελπισμένη ψυχολόγο που έχει ψυχολογικά θέματα, γιατί έχει μικρή αξιολόγηση στα reviews της google, κρυφά-απαγορευμένα ραντεβού, δημιουργώντας μια εκρηκτικά κωμική συνθήκη, όπου ξαφνικά όλοι βρίσκονται να έχουν κάποια είδους σύνδεση μεταξύ τους και οι αποφάσεις του ενός να επηρεάζουν και τους υπόλοιπους, εν αγνοία τους φυσικά!
Το ένα γεγονός έρχεται και κουμπώνει με το επόμενο και όλα αυτά στην υπερβολή, δομικό χαρακτηριστικό μιας φάρσας και οι ήρωες νιώθουν παγιδευμένοι σε μια συνθήκη, που είναι εξαιρετικά απλή στην επίλυσή της, αλλά αδιανόητα μπερδεμένη στα δικά τους μάτια.
Η ιστορία θα κάνει τον κύκλο της και θα ολοκληρωθεί εκεί που ξεκίνησε – στο ίδιο μαγαζί, όπου θα βρεθούν όλοι οι εμπλεκόμενοι και θα επιλέξουν την τελική κάθαρση, αποκαλύπτοντας τα πάντα και διαμορφώνοντας ένα εντελώς νέο τοπίο. Σίγουρα κανείς δεν θα είναι μετά απο αυτό ξανά ο ίδιος και το αυτό ισχύει και για τις μεταξύ τους σχέσεις… κάποιοι θα βρεθούν εκεί που τους αξίζει, άλλοι θα ξανασκεφτούν τι έκαναν λάθος τόσον καιρό, ενώ οι “δεδομένοι” θα γίνουν φευγάτοι για να σκεφτούν τι μέλλει γενέσθαι.
Ο Δημήτρης Καράς παρατηρεί την εποχή και την καταγράφει, σε μια κωμωδία χαρακτήρων και καταστάσεων, που, με όχημα τη φιλία τριών γυναικών και τους ανθρώπους που βρίσκονται στο περιβάλλον τους, κάνει ένα “υπόγειο” σχόλιο για το πόσο ακόμη πιο δύσκολα έχουν γίνει, ακόμη και τα πιο απλά. Τα λαμόγια που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, με χαρακτηριστικά άνεση και χωρίς κανείς να αναρωτιέται για το ποιοι ακριβώς είναι και ποια η πηγή των χρημάτων τους, οι σχέσεις που έχουν δυσκολέψει, γιατί όλοι έχουν πολλά θέματα που τους χαλάνε τη μέρα και ψάχνουν εναλλακτικούς τρόπους να χαλαρώσουν και μπορεί να “ξεχνάνε” πως υπάρχει και κάποιος/α σύντροφος κάπου στο κάδρο, και φυσικά το επαγγελματικό άγχος και η επιτυχία σε ένα ακρως ανταγωνιστικό περιβάλλον. Επιπρόσθετα σε αυτά, βάλτε και την ηλεκτρονική “ζωή” μας, όπου αξιολογήσεις σε υπηρεσιές, dating apps, κινητά τηλεφωνα και ό,τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς, επηρεάζουν την κρίση και μας προσθέτουν επιπλέον βάρος, ενώ θεωρητικά η αποστολή τους ήταν να μας βοηθήσουν.
Ωραίο και ρέον το κείμενο, αληθινό (κι ουχί αληθοφανές), έχει πολλά γνώριμα στοιχεία στον θεατή που, όταν τα βλέπει δραματοποιημένα επί σκηνής, γελάει, αντιλαμβανόμενος τη γελοιότητα των πραγμάτων. Πετυχαίνει να βάλει σε σκέψεις, μέσα από την ελαφρότητα που παρουσιάζονται αυτές οι καθημερινές καταστάσεις, όποιον το επιθυμεί, για το τι έχουμε κάνει τόσο στραβά και φτάσαμε ως εδώ και μάλιστα δεν δείχνουμε και διάθεση να φτιάξουμε κάτι καλύτερο.
Σκηνοθετικά, η Σοφία Φυτιάνου ακολουθεί τον ρυθμό του κειμένου, δημιουργώντας μέσα από μια “κινηματογραφική” ροή, σκηνές που διαδέχονται με φυσικότητα η μία την άλλη, αποκαλύπτοντας ξεκάθαρα τους χαρακτήρες των ηρώων, που, στον πυρήνα τους οι περισσότεροι, έχουν υιοθετήσει συμπεριφορές που υπαγορεύονται είτε από τα ερεθίσματα της εποχής ή ανθρώπους του περίγυρού τους, αμελώντας τι πραγματικά θέλουν και όλο αυτό δημιουργεί μια αφέλεια και μια “αρρυθμία” που στα ματια του κοινού είναι φοβερά αστεία. Σε αυτό συμβάλλουν φυσικά και οι 7 ηθοποιοί της παράστασης, που δίνουν το 100% επί σκηνής, σε μια παράσταση, που, ενώ φαίνεται απλή, έχει πολλές απαιτήσεις τόσο ερμηνευτικά όσο και κινησιολογικά.
Προσωπικά, ξεχώρισα τη Δένια Μιμερίνη, στον ρόλο της Ελένης, μιας απίθανης τύπισσας που πιστεύει στους συμπαντικούς νόμους, μόνο που το σύμπαν της είναι μια μικρή ομάδα ανθρώπων (κι όχι αυτό που μπορεί να φαντάζεται), οι οποίοι δεν μπορεί να πει κάποιος ότι έννοιες, όπως τάξη και αρμονία, διέπουν τις ζωές τους, οπότε μοιραία βρίσκεται σε μια μόνιμη κατάσταση διαταραχής το ζεν της. Η Νατάσα Παπανδρέου, ως Μαρίνα, είναι πολύ καλή, αφού καλείται να γίνει η πέτρα του σκανδάλου και μια ανήσυχη νέα γυναίκα, που προσπαθεί να βρει θεραπεία για τα όσα της πάνε λάθος στους λάθους γιατρούς. Η Κωνσταντίνα Δαούτη, η Τάνια του έργου, αποδίδει υπέροχα τη ρομαντική ψυχή, που βλέπει με μια δική της οπτική τον κόσμο και επιθυμεί να μην υπάρχει ένταση ανάμεσα σε αυτήν και τις φίλες (peacemaker δηλαδή) και οι εξελίξεις τη φέρνουν κάπου αλλού από εκεί που ξεκίνησε.
Το κυρίαρχο λιοντάρι της αγέλης ή αλλιώς Θωμάς Παπαδάκης, ήταν φοβερός ως σπιτογατούλης που πιστεύει ότι, μην κάνοντας τίποτα απολύτως, η θαυμάσια ζωή που πιστεύει πως έχει θα συνεχίσει να υπάρχει – ωραία η μετάβασή του σε αυτόν που αντιλαμβάνεται πως κάτι εκανε λάθος και πρέπει να το διορθωσει.
Οι Νικόλας Χατζηβασιλειάδης στον ρόλο του Αντώνη (λαμόγιο, αγνώστου επαγγέλματος) κι ο Γιώργος Κουμούτσος ως Μιχάλης (δικηγόρος) επίσης πολύ καλοί, στη συνθήκη του είμαστε αυτό που φαινόμαστε, και τέλος υπέροχη η Αναστασία Νάστια Ντεντιάεβα ως ψυχολόγος με το μότο “δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει”!
Λατρεία το σκηνικό της Λουκίας Ανάγνου (ο αποδομημένος Ρούμπικ που είπαμε), που μεταμορφώθηκε σε τραπέζι κλαμπ, κρεβατοκάμαρα, καθιστικό και σε ό,τι άλλο ζητούσε το έργο.
Το “Πίσσα και πούπουλα” στο θέατρο Arroyo είναι μια πολύ ωραία φάρσα, μια καλογραμμένη και πολύ όμορφα σκηνοθετημένη κωμωδία, από αυτές που σου βγάζουν αβίαστα το γέλιο και είναι ιδανικές για να παρακολουθείς, γιατί περνάς πολύ καλά (βλέποντας εν μέρει κομμάτια από τη ζωή σου, στη φαιδρή τους οπτική) και λειτουργεί ως αποσυμπιεστικό στη συνεχή πίεση της εποχής, που το γέλιο είναι είδος προς εξαφάνιση και όλοι μας το έχουμε πολύ ανάγκη!
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Μάρτιος 2024
