Είδαμε την παράσταση ‘Ο τελευταίος χορός’ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Yπάρχουν πρέπει και δεν πρέπει στη σχέση ενός ζευγαριού;
Πόσα μπορείς να μοιραστείς με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει ως σύντροφο και ποιος κρίνει τι είναι σωστό να γνωρίζει και τι όχι; Εσύ ή εκείνη/εκείνος;
Κι αν κάτι είναι πολύ σκληρό-οδυνηρό, μπορείς να το μοιραστείς ή οφείλεις να προστατεύσεις τον άλλον; Και αν υποθέσουμε ότι επιλέγεις το δεύτερο σενάριο, ποιον πραγματικά προφυλάσσεις; Τον άνθρωπο που ζείτε και δημιουργείτε μαζί ή εσένα που δεν θες επουδενί να τον δεις να υποφέρει εξαιτίας αυτού που συνέβη;
Και τέλος, με δεδομένο ότι σε κάθε εκδοχή δεν κερδίζει κανείς, σε μια μια εκ προοιμίου “χαμένη υπόθεση”, ποιος είναι αυτός που θα σου κουνήσει το δάχτυλο και θα σε κρινεί, γιατί επέλεξες το α και όχι το β ή το ανάποδο και με ποια δικαιοδοσία; Εγώ σίγουρα όχι…
20 χρόνια γάμου, με πολλές και ευτυχισμένες στιγμές.
Εκείνος αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και εκείνη ταλαντούχα στον τομέα της επικοινωνίας.
Το άλμπουμ της κοινής τους ζωής έχει μόνο μια κενή σελίδα, αυτή ενός απογόνου, που δεν προέκυψε μέχρι τώρα.
Και ξαφνικά το ροζ συννεφάκι διαλύεται και ερωτήματα αμείλικτα τη βασανίζουν.
Γιατί έχει γίνει κακόκεφος και αμελής;
Γιατί δεν διασκεδάζει με τις παρέες των φίλων μας;
Γιατί κρατάει αποστάσεις και κοιμάται όπου βρει και όχι στο κρεβάτι τους;
Υπάρχει άλλη; Κι αν ναι, ποια είναι; Νεότερη και πιο όμορφη, ίσως;
Λένε πως, όταν ζητάς την αλήθεια, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο να ακούσεις κάτι χειρότερο από αυτό που περιμένεις. Στην πιθανότητα να τη μάθεις από κάποια σύμπτωση και να είσαι παντελώς απροετοίμαστος, καθώς δεν περιμένεις τη δεδομένη στιγμή να μάθεις κάτι τόσο δυνατό, τα συναισθήματα διαστέλλονται στη νιοστή…
Έτσι και στην ιστορία μας, η αλήθεια δεν σώζει, όπως λένε, αλλά ανοίγει βαθύτερες πληγές. Τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται/υποψιάζεται η ηρωίδα, αλλά κρύβουν μια αρκετά δυσάρεστη έκπληξη. Οι απαντήσεις του, αμήχανες και ταυτόχρονα πειστικές.
Πώς επικοινωνείς κάτι που εσύ ο ίδιος δεν αντέχεις στη σκέψη του και μόνο; Κάτι που ενώ γνωρίζεις πως δεν έχει επιστροφή, δεν μπορείς να το δεχτείς; Και όλο αυτό, όταν η εικόνα σου ήταν του δυνατού και επιτυχημένου και τρέμεις για το τι σου επιφυλάσσει το μέλλον. Θα σε κοιτάξει με λύπη και συγκατάβαση και θα σου σταθεί όπως θα έκανες κι εσύ ή θα ζήσεις για τον υπόλοιπο χρόνο σου στη γη με ένα περιφερόμενο δράμα; Μήπως είναι καλύτερα να νομίζει κάτι λάθος εντελώς και να μάθει στο πάρα πέντε τη μη αναστρέψιμη αλήθεια;
Ένα έργο δωματίου, που μιλάει για την σχέση δύο ανθρώπων, όταν απροειδοποίητα χτυπάει την πόρτα τους ένα άσχημο μαντάτο. Η διαχείριση, η νέα πραγματικότητα που καλούνται οι ήρωες να ζήσουν, αυτά που πρέπει να εξασφαλιστούν για αυτούς που μένουν πίσω…
Η Ρέινα Εσκενάζυ σκηνοθετεί το έργο της Τάνιας Χαροκόπου, χωρίς φανφάρες και “τεχνάσματα”, επενδύοντας στη δύμαμη του κειμένου και τα μηνύματά του. Η επιλογή του να ανέβει σε μια μικρή σκηνή, όπου ο θεατής έχει σε πολύ κοντινή απόσταση τους ηθοποιούς, οπότε και αμεσότερη πρόσβαση στο συναίσθημα και τις καταστάσεις, λειτουργεί ιδανικά, και η Μαρία Κορινθίου και ο Γιάννης Αϊβάζης, που υποδύονται το ζευγάρι της ιστορίας, με δεδομένη τη μεταξύ τους χημεία, αποδίδουν τα μέγιστα και μεταδίδουν όσα επιθυμούν στο κοινό, η συγγραφέας και η σκηνοθέτης, αβίαστα. Υπάρχουν στιγμές που η συγκίνηση χτυπάει κόκκινο, καθώς η μικρή απόσταση από τη σκηνή σε βάζει μέσα στο σπίτι των ηρώων και γίνεσαι μέρος αυτού που ζούνε και σκέφτεσαι διαρκώς: “Εγώ τι θα έκανα; Θα μπορούσα να το αντιμετωπίσω καλύτερα; Ας μην το πολυσκέφτομαι, γιατί ποτέ δεν ξέρεις και δεν θα ήθελα επουδενί να βρεθώ στη θέση τους”…
Με τη σύντροφό μου, στα χρόνια που είμαστε μαζί, έχουμε αντιμετωπίσει αρκετές δύσκολες καταστάσεις (γι’αυτό, κάνοντας χιούμορ, λέμε συχνά ότι πρέπει να γράψουμε ένα βιβλίο για όλα αυτά), ποτέ όμως κάτι τόσο σοβαρό. Μετά την παρακολούθηση της παράστασης, επιχειρήσαμε να συζητήσουμε πώς θα λειτουργούσε ο καθένας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο… εγκαταλείψαμε τον διάλογο στο δεκάλεπτο, μην αντέχοντας όσα σκεφτόμασταν….
Η παράσταση ‘Ο τελευταίος χορός’ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στην πρώτη αυθόρμητη αντίδρασή σου, μοιάζει μια ιστορία που έχεις ξαναδεί/ακούσει και ίσως κοινότυπη. Όσο “κάθεται” μέσα σου, όμως, διαπιστώνεις πως μόνο κάτι τέτοιο δεν είναι, αφού τα μηνύματά της είναι πολύ ισχυρά και δεν μπορείς να τα αμελήσεις.
Προσωπικά θα άλλαζα το τέλος – αντιλαμβάνομαι τη λογική της συγγραφέως να δείξει ότι η ζωή έχει συνέχεια και πάντα κάτι μένει πίσω από αυτούς που “φεύγουν”, αλλά θα το άφηνα πιο “ελεύθερο” αυτό στην κρίση του κοινού, με κάποιο υπονοούμενο – δεν θα ενοχλούσε πιστεύω κανέναν, μέσα στα όσα θα έπαιρνε μαζί του φεύγοντας, να του πρόσθετα και κάτι ακόμα, μια αμφιβολία με θετικό, ίσως, πρόσημο.
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Δεκέμβριος 2024
