Είδαμε την παράσταση ‘Ο κύριος Παπαπαναγιωτοπουλάκης’ στο Θέατρο Γκλόρια

Το ξέρεις το παραμύθι αυτό, που κάποιος φτιάχνει μια ομάδα και τους ζητάει να τον βοηθήσουν στην αποστολή του και αισιοδοξεί πως οι σύντροφοί του θα μοιραστούν τη θέρμη του, αλλά καταλήγει να μένει με τους μισούς γτ οι υπόλοιποι την κάνανε με ελαφρά…;

Ποιος είναι εν λόγω κύριος Παπαπαναγιωτοπουλακης της παράστασης;

Ενας εργένης συγγραφέας, που έχει διάφορες παραξενιές και μια ενοχλητική γειτόνισσα, που εξασκεί την αρχαιότερη τέχνη, αυτή της ιερόδουλης. Και μια νύχτα, 2 η ώρα, όπως μας λένε, η γειτόνισσα παρουσιάζεται σπίτι του και του κατσικώνεται, αφού εξαιτίας των παραπόνων του στον σπιτονοικοκύρη της, της εχουν κάνει έξωση (μα μες τη μαύρη νύχτα; μη με ρωτάς, τον Άγγλο που το έγραψε ή αυτόν που το μετέφρασε να ρωτήσεις!)

Η εξέλιξη ψιλοαναμενόμενη (ερωτική κωμωδία είναι, ντε) με τους 2 που, αρχικά τους χώριζε μια άβυσσος, να τα βρίσκουν και να γίνονται ζευγάρι. Το φινάλε του έργου δεν έχει happy end, αλλά μια πανέξυπνη ανατροπή που σώζει τα προσχήματα και δεν σου κάνει απόλυτα αγγαρεία το χειροκρότημα.

Όπως αντιλαμβάνεσαι κι από την πρώτη παράγραφο, η παράσταση μένει στις καλές προθέσεις (βγαίνοντας από το θέατρο, θυμήθηκα το Μάο). Και για να γίνει αυτό, υπάρχουν πολλοί λόγοι – να τους πούμε λοιπόν:

– Όσο φιλότιμος και να είναι ο Νίκος Μουτσινάς κι όσο και να το παλεύει, χημεία με τη Μαρία Σολωμού δεν βγήκε. Δεν σε πείθουν ότι είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι καθόλου. Συν σε αυτό, ότι η πρωταγωνίστρια μοιάζει σαν έξω απο τα νερά της και όλη η περσόνα της στη σκηνή δημιουργεί ερωτηματικά – τώρα αυτή βαριέται ή έτσι είναι ο ρόλος; Δε παίρνεις καν την αίσθηση ότι στηρίζονται ως ηθοποιοί ο ένας στον άλλο, αλλά αντιλαμβάνεσαι πως έχεις να κάνει με κάτι σαν μια φιλική συνάντηση δυο ‘υπερδυνάμεων’ (αυτή, που ο καθένας θεωρεί ισχυρότερο τον εαυτό του και υπάρχει μια προσποιητή ευγένεια για τις φωτογραφίες).

– Σαν σκηνογραφία, το όλον στην πρώτη ματιά θα σου αρέσει, αλλά όσο περνάει η ώρα τα πολλά αντικείμενα σε κουράζουν. Σωστά θέλησαν να φτιάξουν ένα σπίτι όσο πιο κοντά σε αυτά που γνωρίζουμε, αλλά θέατρο είναι, βολευόμαστε και με πιο minimal πράγματα.

– Κουστούμια που θυμίζουν Πατρινό καρναβάλι στην πλέον κιτς του εκδοχή και πολύ κακοφωτισμένη, συνολικά, η παράσταση. Δεν βοηθήθηκε σε αυτά τα 2 καθόλου η παράσταση….

– Κείμενο με χιλιοειπωμένα κρύα αστεία, με ένα δεύτερο μέρος πιο αργό κι από αιωνόβια χελώνα, που παρακάλαγες να τελειώσει. Σκηνοθεσία που, ενώ ξεκινάει καλά, σταδιακά σε απογοητεύει, αφού σου θυμίζει κακό τηλεοπτικό επεισόδιο. 

Συμπερασματικά, η αίσθησή μου είναι πως ο Νίκος Μουτσινάς κάτι άλλο είχε στο μυαλό του να παρουσιάσει, όμως για κάποιους λόγους που δεν γνωρίζω, κάποια από τα επιμέρους γρανάζια δεν λειτούργησαν όπως θα ήθελε και το αποτέλεσμα ήταν κάτι αρκετά χλιαρό. Οι απόπειρές του να ενσωματώσει στο ρόλο του στοιχεία από την τηλεοπτική του παρουσία, δεν τον βοήθησαν αυτή την φορά, γιατί εμείς θέλαμε να δούμε το θεατρικό του πρόσωπο στη σκηνη, το οποίο έχει δώσει καλά δείγματα στο παρελθόν. Κρίνω πως όλο αυτό θα του κάνει καλό, αν θελήσει να ξανακερδίσει τα θετικά μας σχόλια.

Περισσότερα εδώ.