Eίδαμε την παράσταση “Ο Γερμανός ξανάρχεται”

Παρασκευή βράδυ προγραμματίζουμε θεατρική απόδραση και λίγο μετά τις 21:00 βρισκόμαστε  στο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου, στο Αιγάλεω.Η αίσθηση που παίρνω αυτή την δεύτερη φορά που το ξαναβλέπω είναι πως η πρότερη χρήση του πρέπει να ήταν κινηματογραφική(αργότερα εμαθα ότι στεγαζόταν εκει ο δημοτικός κινηματογράφος).

Με σαφώς λιγότερο κόσμο απο την προηγούμενη μου απόπειρα να δω την παράσταση, πράμα που σε καλό μας βγήκε, εξυπηρετούμαστε ταχύτατα στο ταμείο και κατεβαίνουμε την σκάλα για την αίθουσα.Εκεί διαπιστώνω ότι ο αρχιτέκτονας της μάλλον ήταν κοντός και ζήλευε τους ψηλούς γτ τα καθίσματα (που ήταν πολύ αναπαυτικά για την ηλικία τους)ήταν τοποθετημένα σε κοντινές γραμμές οπότε ένας άνθρωπος του 1,83 (όπως εγω) δεν θα είχε πολύ χώρο για τα πόδια του(δεν παω για να ξαπλώσω στο θέατρο αλλά οι συγκεκριμένες θέσεις ήθελαν λίγα εκατοστά αέρα μεταξύ τους)

Εχω όμως τόσο καλή διάθεση που δεν σκοπεύω να την χαλάσω για κανένα λόγο!Η εικόνα απεναντί μου μου θυμίζει “κλασσικές” θεατρικές σκηνές – κουίντες, υπερψωμένη σκηνή…Όταν ξεκινάει η παράσταση απο τις πρώτες ατάκες των πρωταγωνιστών έχουμε ξεκινήσει να γελάμε.

Αβίαστο γελιο, απο τα όσα διαδραματίζονται στο σανίδι.Καταστάσεις και πρόσωπα που έχουμε συναντήσει όλοι, και έχουμε τα σχολιάσει με τον ίδιο τρόπο που τα παρουσιάζει ο συγγραφέας. Με τα αστεία λέγονται τα πιο σοβαρά πράματα, έλεγε η συγχωρεμένη η γιαγιά μου, κι εδω μέσα απο την κατάμαυρη αυτή κωμωδία οι αλήθειες της καθημερινότητας και του ιδίου της φυλής μας σερβίρονται με αυτό ακριβώς τον τρόπο.

Πιστεύω ότι η συγκεκριμένη παράσταση παίρνει πολύ καλές κριτικές απο τους θεατές της γιατί είναι τίμια.Δεν επιχειρεί ποτέ να παρουσιαστεί σαν κάτι μεγαλύτερο απο αυτό που είναι.Σε ένα πολύ φιλόξενο, όπως αποδεικνύεται χώρο, ένας νεότατος δημιουργός τολμά να γράφει, να πρωταγωνιστεί και να σκηνοθετεί ένα έργο που έχει αλλαγές σκηνικών, πολλά πρόσωπα, ανήκει στο πολύ δύσκολο είδος της κωμωδίας(ειδικά τις μέρες που ζούμε θέλει τρόπο να κάνει τον άλλο να γελάσει χωρίς να τον “πιέσεις”) και παρουσιάζει μια σφιχτή παρασταση ως προς την δομή, που ψυχαγωγεί τον θεατή της (ίσως κάποιους και να τους προβληματίζει, δε γνωρίζω αν αυτός ήταν ένας ενδόμυχος στόχος του δημιουργού), σεβόμενη τον χρόνο που διέθεσε για να την παρακολουθήσει και το αντίτιμο που κατέβαλε στο ταμείο.

Δεν θα πω ότι η παράσταση αυτή είναι των πέντε αστεριών, κι αυτό γιατί θα αδικήσω τους νεότατους συντελεστές της – είναι των τεσσάρων(αισιοδοξώ το 5 να το διεκδικήσει ο δημιουργός με την επόμενη δουλειά του, άλλωστε έχει όλο τον χρόνο και τις ευκαιρίες μπροστά του να μας κάνει να μιλάμε πολύ γι’αυτον).Προσωπικά πέρασα πάρα πολύ καλά παρακολουθώντας την και την συστήνω ανεπιφύλακτα – είναι σε μια όμορφη περιοχή της πρωτεύουσας το θέατρο Ρενα Βλαχοπούλου και μετά το τέλος της υπάρχουν πέριξ πολλές προτάσεις για όσους θέλουν να συνεχίσουν και κάπου αλλού την βραδυά τους.