Eίδαμε την παράσταση ‘Ο Γάμος’ με την Άννα Βαγενά

Δε θυμάμαι αν το έχω ξαναπεί, αλλά ούτε σπουδές έχω στο θέατρο, ούτε θεωρώ ότι έχω δει πολλές θεατρικές παραστάσεις στη ζωή μου, και φυσικά αντιπροσωπεύω έναν φυσιολογικό θεατή που επιλέγει θεατρικές παραστάσεις ανάλογα με την διάθεση της μέρας.

Ξεκινώντας να δω την παράσταση Ό Γάμος’, γνώριζα ότι στα μάτια μου θα ζωντάνευαν παραπλήσιες αφηγήσεις των μικράτων μου απο την προγιαγιά μου την κυρά Γεωργία, που την πρόλαβα εν ζωή αρκετά ηλικιωμένη, αλλά με πλήρη διαύγεια (έφυγε πλήρης ημερών στα 98 της πριν 15 χρόνια) και μας εξιστορούσε τη ζωή των γυναικών στα χωριά της Θεσσαλίας, όπως την έβλεπε ως κοριτσάκι τότε και όπως την άκουγε απο τη δική της γιαγιά κάποτε.

Χρόνια σκληρά, ειδικά αν είχες την ατυχία να γεννηθείς κορίτσι – αγράμματοι οι περισσότεροι άνθρωποι, καθώς εγκατέλειπαν το σχολείο νωρίς για να μπουν στο μεροκάματο, προς ενίσχυση του οικογενειακού εισοδήματος που διαφεντεύονταν απο άνδρες που σε μια μεγάλη πλειοψηφία ήταν μέθυσοι και βίαιοι. Ελάχιστοι ήταν οι νοικοκυραίοι, αλλά ευτυχώς με την πάροδο των ετών οι νεες γενιές δεν επαναλάμβαναν τα λάθη των παλιών και η κατάσταση διορθώθηκε.

Μια τέτοια ιστορία είναι κι αυτή που πρωταγωνίστρια έχει το Λενάκι – ορφανή στα 8 της, αφού μια αρρώστια λυτρώνει τη μητέρα απο τον τύρρανο σύζυγο και λίγο μετά και το γάμο της μεγάλης αδερφής η γυναίκα του σπιτιού στα 12 της….

Χωρίς κανένα μητρικό πρότυπο και με μοναδικό στήριγμα μια θεια που την συμβουλεύει να κάνει υπομονή και να μην αντιδρά στη βούληση των ανδρών, παρουσιάζει τα μαύρα χρόνια που πέρασε μέχρι τα 18 της που παντρεύεται και φεύγει.

Κι εκεί, νεο κορίτσι, χωρίς καμία γνώση βρίσκεται στο περιβάλλον του σπιτιού του άνδρα της, που για καλή της τύχης είναι νοικοκύρης, με κατανόηση και δείχνει πως την αγαπάει. Πληρώνοντας τα λάθη των προηγούμενων γενιών γεννά κωφάλαλα παιδιά και δέχεται τα πυρά του κόσμου και της οικογενειας της, για κάτι που η ίδια δεν ευθύνεται, όπως πιστοποιοεί κι ο γιατρός.

Στέκεται βράχος παρ’ όλα αυτά, παίρνει σκληρές αποφάσεις, αλλά απαραίτητες και αντιμετωπίζει με θάρρος και λόγια τους δικούς της ανθρώπους, αρχικά για να βγει νικήτρια και δικαιωμένη. Στο τέλος η ζωή την ανταμείβει με το να δει τα παιδιά της να τα έχουν καταφέρει περιφήμα και να έχουν γίνει σωστοί άνθρωποι.

Πολλοί θα πιστέψουν ότι η παράσταση είναι ένας δραματικός μονόλογος – αυτό δεν είναι αλήθεια. Μια ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ Αννα Βαγενά, που αποδίδει επι σκηνής, μέσα απο την εξιστόρηση της προχωρημένης πλεον σε ηλικία γυναίκας, όλα τα πρόσωπα της ιστορίας, σου μεταδίδει ένα πολύ τρυφερό μήνυμα αισιοδοξίας ότι οι άνθρωποι κρύβουν μέσα τους μεγάλη δύναμη που πρέπει να την ψάξουν και να την ανακαλύψουν.

Ισορροπώντας το δραματικό με το στοιχείο της χαράς, παρουσιάζει μια παράσταση που σε ψυχαγωγεί, σου μαθαίνει πράματα για εκείνα τα χρόνια (δε μπορεί να γνωρίζουν όλοι) και σου δίνει τροφή για το μυαλό.

Εξαιρετική η μουσική επένδυση με τραγούδια απο γυναίκες στα Αμπελάκια της Θεσσαλίας, τραγούδια που τις συντροφεύαν σε όλες τις φάσεις της ζωής, στην αυθεντική τους μόρφη (εκτελεσμένα απο απλές γυναίκες των χωριών).

Σε μένα ‘Ο Γάμος’ μίλησε για τους λόγους που ανέφερα στο ξεκίνημα και ζωντάνεψε τις διηγήσεις των παιδικών μου ετών. Αισθάνομαι πολύ τυχερός που επέλεξα να δω αυτήν την παράσταση! 

Πολύ όμορφος χώρος το Θέατρο Μεταξουργείο – σε μια γειτονιά που κάποτε ήταν εγκατελειμένη στην τύχη της, αυτός ο χώρος με το άνοιγμά του σηματοδότησε μια στροφή και έφερε κι άλλες επενδύσεις στην περιοχή. Πάτε λίγο νωρίτερα και καθίστε στο καφενεδάκι του θεάτρου στην στοα, ό,τι κι αν δοκιμάσετε είναι υπέροχο!