Είδαμε την παράσταση ‘Κουρδιστό Πορτοκάλι’ στο Θέατρο Κιβωτός

Πριν δυο χρόνια, αν δε με γελάει η μνήμη μου, ο Γιάννης Κακλέας ανέβασε ξανά αυτήν την παράσταση. Δεν πήγα τότε να τη δω, εξαιτίας του χώρου που είχε επιλεγεί (παλιά κακή εμπειρία που με έκανε να πω πως δύσκολα θα ξαναπήγαινα εκεί). Αποθεωτικά σχόλια από το κοινό, βραβεύσεις και διάφορα τέτοια, με έκαναν να σκεφτώ μήπως ήμουν υπερβολικός, αλλά δε με μετέπεισαν τελικώς.

Φέτος η παράσταση ξανανεβαίνει στο πολύ όμορφο θέατρο Κιβωτός (εδώ, κοντά μας) και, με χαρά περισσή, δέχτηκαμε την πρόσκληση της παραγωγής να παρακολουθήσουμε την πρεμιέρα της. 

Δεν μπήκα ούτε μια στιγμή στον… πειρασμό της σύγκρισης της θεατρικής απόδοσης με το βιβλίο ή την κινηματογραφική ταινία. Είναι τρία ανόμοια πράγματα και απορώ με όσους μπαίνουν σε αυτού του είδους τη διαδικασία.

Σαν θεματολογία, έχουμε να κάνουμε με αρκετά σκληρό περιεχόμενο και αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον κύριο Κακλέα και τους συνεργάτες του για τον τρόπο που προσέγγισαν το θέμα και μας το παρουσίασαν.

Η ελεύθερη βούληση του ατόμου και τα παιχνίδια που παίζει η εξουσία πάνω του είναι οι δύο βασικοί άξονες του έργου, δοσμένοι μέσα από την ιστορία του Άλεξ, ενός αλητάμπουρα που απολαμβάνει να δημιουργεί χάος. Απολαυστικός στο ρόλο του ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, που κάνει εργαλεία το σώμα και το πρόσωπό του, καταδυόμενος στην ψυχοσύνθεση του ήρωα και γινόμενος ένα μ’αυτόν.

Οι λοιποί συμπρωταγωνιστές δένουν αρμονικά με τον κεντρικό πρωταγωνιστή και λειτουργούν ως ένα καλολαδωμένο μηχανικό σύνολο υψηλότατων αποδόσεων, δίνοντάς μας μια παράσταση με ρυθμό, που σε κρατάει σε εγρήγορση καθ’ όλη τη διάρκειά της.

Ξεχωρίσαμε την εξαιρετική δουλειά στην κινησιολογία-χορογραφία και φυσικά το εμπνευσμένο σκηνικό του κ. Παντελιδάκη. Ενδιαφέρουσα η goth ατμόσφαιρα με τα ανάλογα κουστούμια, ενώ η μουσική μου φάνηκε, κάποιες φορές, λίγο πιο δυνατή (ως ένταση) απ’όσο χρειαζόταν.

Τέλος, για τον Γιάννη Κακλέα, που έχει τη σκηνοθετική μπαγκέτα και το γενικότερο πρόσταγμα, αυτή η παράσταση ράβει ένα ακόμη παράσημο στο σακάκι του.

Ανεπιφύλακτα θα την προτείνουμε σε όλους τους θεατρόφιλους που αγαπούν τις καλές θεατρικές δουλειές και θέλουν να δουν στο σανιδί αυτόν τον τεράστιο ηθοποιό που ακούει στο όνομα Κωνσταντίνος Ασπιώτης.

Υ.Γ. (Ρητορική μάλλον) ερώτηση στην κοπελιά που καθόταν μπροστά μου:

– Στη σκηνή του βιασμού, από την παρέα του Άλεξ, μπορείς να εξηγήσεις τι ήταν το τόσο αστείο που δεν μπορούσες να σταματήσεις να γελάς; Αν ήσουν εσύ στην θέση της ηρωίδας (μακριά απο σένα και από κάθε γυναίκα στον κόσμο τέτοια αποτρόπαια εγκλήματα), στη δική σου (διεστραμμένη πιθανόν) λογική, αυτό θα φάνταζε σαν κάτι απόλυτα διασκεδαστικό, ε; 

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.