Είδαμε την παράσταση ‘Jack and Jill’ στο L.A. Theater
Θεωρώ πολλές φορές τον εαυτό μου τυχερό, γιατί συμβαίνουν διάφορα γεγονότα που το πιστοποιούν. Ένα απο αυτά είναι η θέαση θεατρικών παραστάσεων, όχι η παρακολούθηση καθ’αυτού, αλλά ο χρόνος που γίνεται.
Βράδυ Δευτέρας, στο Γκάζι, στο L.A. Theater για δεύτερη φορά φέτος. Μια παράσταση που είχα τσεκάρει και πέρυσι στο Vault, αλλά δεν είδα… Οπότε στη νέα της στέγη φέτος, ευτυχώς πρόλαβα (γτ αύριο κι μεθαύριο είναι οι 2 τελευταίες παραστάσεις!).
Μια ερωτική ιστορία, που η περίληψή της στα δελτία τύπου σε προϊδεάζει πως διαφέρει από αυτές που συνήθως βλέπεις. 2 άνθρωποι που συναντιούνται σε μια βιβλιοθήκη, κουβαλώντας από έναν αποτυχημένο γάμο και πολλές ιδιαιτερότητες ως χαρακτήρες. Με τερατώδεις ανασφάλειες κι οι 2, που καλούνται μέσα απο τη σχέση τους να διορθώσουν. Θα τα καταφέρουν; Μπορούν να τολμήσουν να προχωρήσουν;
Μέσα σε ένα αφαιρετικό και λιτό σκηνικό, με χρήση ιδιότυπου φωτισμού που προσαρμόζεται στις διαθέσεις των ηρώων και μια εξαιρετική μουσική επένδυση, παρακολουθήσαμε μια πορεία που, ενώ κάπου ήξερες την κατάληξή της, ήλπιζες πως θα γίνει κάτι και το τέλος δε θα σου αφήσει πικρή γεύση. Δε σου αφήνει όμως, παρόλο που η ιστορία των ηρώων δεν έχει ευτυχισμένο τέλος. Γεμίζεις από όμορφα συναισθήματα και ταυτόχρονα, όταν η πορεία ακολουθεί πτωτική τροχιά, προβληματίζεσαι, χωρίς να καταστρέφεις την ψυχή σου.
Ποιος φταίει και ποιος όχι δε θα σου πω εγώ… δεν έχει και μεγάλη σημασία… Αυτό που μου άφησε αυτή η παράσταση είναι μια απορία που μου κουβαλάω χρόνια μαζί μου, βρίσκοντας παραπομπές σε διαφόρων ειδών σχέσεις που έχω βιώσει (όχι μόνο ερωτικές) – έχει όρια η συγχώρεση και αξίζει να δίνεις ευκαιρίες σε κάτι που υποψιάζεσαι την κατάληξή του, ξανά; Πόσο αξίζει να δοκιμάσεις την πιθανότητα να έχει όντως αλλάξει ο άλλος και πόσο σκληρός φαίνεσαι, όταν λειτουργείς με τη λογική κι όχι με το συναίσθημα;
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην ομάδα που δούλεψε για αυτή την παράσταση, απο τον φροντιστή μέχρι τα 2 παιδιά στην σκηνή, γιατί μας παρουσίασαν κάτι τόσο όμορφο και απλό συνάμα, που προσωπικά με συνεπήρε η θεασή του.
Από τις πολύ καλές παραστάσεις της φετινής σεζόν, που αποδεικνύει κι αυτή, πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο ανθρώπινος παράγοντας στο σύγχρονο θέατρο, κι όχι τα φανταχτερά παρελκόμενα.
