Είδαμε την παράσταση “Ήρωες” στο Μικρό Παλλάς

Ξαναβρέθηκα στο όμορφο Μικρό Παλλάς πριν λίγες μέρες για την έτερη παράσταση που παίζεται εκεί, τους Ήρωες (αν είχα και παιδί, θα πήγαινα και στο παιδικό, τόσο πολύ το έχω συμπαθήσει αυτό το θέατρο!).

Οι Ήρωες είναι μια παράσταση-φαινόμενο, φίλη τους έχει δει προ ετων με άλλη διανομή και νούμερα & μας είχε ζαλίσει μια βδομάδα μετα. Εγώ  κάθε σεζόν έλεγα πως θα πάω, αλλά δε μου έβγαινε ο προγραμματισμός απο την μια κι απο την άλλη, όταν ευκαιρούσα, δεν έβρισκα εισιτήριο!

‘Καλως ήρθατε στον κόσμο των Ηρώων’, μας καλοσώρισε ο Θανάσης Αλευράς. Απο τα πρώτα λεπτά αντιλήφθηκα ότι τούτο το θέαμα θα δυσκολευόμουνα πολύ να το κατατάξω κάπου, καθώς είναι κάτι ξεχωριστό. Θυμίζει μιούζικαλ, αλλά με άρωμα της παλιάς επιθεώρησης (δεν την έχω προλάβει φυσικά, απο περιγραφές των γονιών και φιλμάκια αρχείου οι πληροφορίες).

Δε την λες κωμωδία, γτ παρόλο που σε κάνει να γελάς, σου πετάει ξεδιάντροπα στα μούτρα όλα αυτά που καθημερινά κάνεις και ίσως δεν αντιλαμβάνεσαι….

Πόσοι 30+ ζουν μέσα στον κόσμο του Facebook στο πατρικό σπίτι ακόμα, πόσοι βγάζουμε τα χειρότερα ομοφοβικά μας αισθήματα σε στιγμές που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη διαφορετικότητα του άλλου, όλοι δε ταϊζόμαστε “με τα ναρκωτικά” που μας πουλάνε δωρεάν στις ειδήσεις και στις εκπομπές της τηλεόρασης;

Υπάρχει αυτή η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα, όπως λέει κι η μάνα μου ‘τα πιο σοβαρά πράματα λέγοντας με αστείο τρόπο συχνά, μπορείς να τα δέχεσαι καλύτερα και να κάνεις την υπέρβαση’, σε αυτά που διαδραματίζονται στην σκηνή.

Προσωπικά πέρασα υπέροχα με μόνη ένσταση-απορία στην όλη παράσταση τι ακριβώς μήνυμα ήθελε να περάσει το νούμερο με το παιδί που έχει μια μορφή ασθένειας (εκεί ένιωσα μια αμηχανία).

Aναμφίβολα αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Θανάσης Αλευράς. Εχοντας διανύσει όλη την διαδρομή των ηρώων απο την πρώτη χρονιά που παρουσιάστηκαν, παίζει σε γνώριμο γήπεδο, έχει φοβερή επικοινωνία με το κοινό και έχει τις καλύτερες στιγμές στην παράσταση. Προσωπικά γέλασα μέχρι δακρύων με το νούμερό του στην αρχή του δεύτερου μέρους, στο ρόλο πολύ γνωστής νεαρής τραγουδίστριας που μας έχουν πρήξει με την πάρτη της, σε μια διακωμώδηση παρουσίας της σε βραβεία μουσικού καναλιού (εκεί πραγματικά είπα ότι δεν είδα μόνο εγώ ότι τραγουδάει στο συγκεκριμένο κομμάτι όχι με το στόμα, αλλα με άλλο μέρος του σώματος…)

Έκπληξη οι δυο τραγουδιστές – η Βίκυ Καρατζόγλου (κι αυτή παλιά στην διανομή) με την υπέροχη φωνή, που δεν την είχα ξανακούσει live και με εντυπωσίασε & ο Θοδωρής Μαυρογιώργης που τραγουδάει τα πάντα όλα σχεδόν με φοβερή άνεση, διαθέτει εξαιρετική φωνή και τον έβαλα κι αυτόν στο κάδρο της προσοχής μου.

Τα υπόλοιπα παιδιά της διανομής, Κωνσταντίνος Καϊκής, Ματίνα Νικολάου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αρετή Πασχάλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και προσφέρουν μοναδικές ερμηνείες, χωρίς να επισκιάζονται απο την “βεντέτα” τον Θανάση Αλευρά. Γενικότερα η ομάδα σού βγάζει ένα πολυ γλυκό-παρείστικο συναίσθημα, σαν να βρεθήκαμε όλοι μαζί κάπου και οι 7 πιο τολμηροί μας ψυχαγωγούν με την πρόζα και τα τραγούδια τους.

Σημαντικότατο ρόλο στην παράσταση έχει η εξαιρετική μπάντα που παίζει ζωντανά σε όλη την παράσταση κι αποτελείται από τους Χρίστο Θεοδώρου, Κωστή Βήχο, Λάμπη Κουντουρογιάννη και Σπύρο Καραμήτσο. Φοβερή απόδοση, ωραίες ενορχηστρώσεις και προχωρημένες διασκευές.

Τέλος, ιδέα, σκηνοθεσία και σενάριο ανήκουν στην Ελένη Γκασούκα που καταφέρνει να παρουσιάζει όλα αυτα τα χρόνια ένα επικαιροποιημένο θέαμα χωρίς να χάνει την φρεσκάδα του, που ξεχωρίζει για τη ζωντάνια του, αλλά και τον τρόπο που μας κλείνει το μάτι σε αυτά που μας επικοινωνεί.