Eίδαμε την παράσταση ‘Η καθαρίστρια του lifestyle’ στον Πολυχώρο Vault

Η αλήθεια είναι ότι είδαμε αυτές τις γιορτές πολλές παραστάσεις με γυναίκες ηθοποιούς που τις περισσότερες δεν γνωρίζαμε καν!  

Αφού είδαμε την “Πόρνη απο πάνω”, αποφασίσαμε να δούμε και την καινούρια πρόταση των Αντώνη Τσιπιανίτη (κείμενο) – Σταμάτη Πατρώνη (σκηνοθεσία): “Η καθαρίστρια του lifestyle” – έτσι τιτλοφορείται το έργο. Για το εν λόγω θεατρικό είχα διαβάσει πριν κανα δυο χρόνια σε γνωστή θεατρική σελίδα ότι ο συγγραφέας είχε έτοιμο το κείμενο και πως θα ζωντάνευε η ηρωίδα στο σανίδι προσεχώς.

Το προσεχώς ήταν σχεδόν 18 μήνες μετά στο Vault, χώρο που αγαπάμε ιδιαιτέρως για πολλούς λόγους.

Η Πελαγία είναι μια αντιηρωίδα… ένα πολύ γλυκό πλάσμα που η μοίρα την οδηγεί στα χνάρια του μητρικού επαγγέλματος – καθαρίστρια! Και το γουστάρει που είναι καθαρίστρια, στο μεταδίδει αυτό από την πρώτη στιγμή!

Η κοπέλα αυτή ξεκινάει την αφηγησή της βάζοντας μας σιγα σιγά στον κόσμο της – από την πρώτη δουλειά στο μεγάλο εργοστάσιο μέχρι το περιοδικό που συμβόλιζε το ελληνικό lifestyle της μέρες της αφθονίας (οι συνειρμοί και οι σύνδεσμοι με γνωστό εκδοτικό όμιλο εύκολοι, καθότι ο συγγραφέας διατέλεσε εκεί 5 χρόνια αρχισυντάκτης). Με πολυ τρυφερότητα κι αγάπη, για όλο αυτό που έζησε, παρουσιάζει με τον δικό της τρόπο την καθημερινότητά της εκεί και τον μικρόκοσμο που αποτελούσε η κυψέλη του περιοδικού. Τα όποια αρνητικά, τα στρογγυλεύει και προσπαθεί να βρει πίσω τα προσωπεία τι ακριβώς αισθάνονταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που περιστρέφονταν γύρω της.

Παράλληλα, ομολογεί πως όλο αυτό που ζούσε με την συνδρομή της καλύτερης φίλης της, που δούλευαν μαζί, την επηρέασε και θέλησε να γίνει μέρος του, για να αποκτήσει λίγη απο την λάμψη του. Θεώρησαν τα 2 κορίτσια ότι η Μύκονος είναι η νέα Ιθάκη και πως τα ακριβά μεταξωτά “βρακιά”, αποτελούσαν το διαβατήριο για να αλλάξεις επίπεδο και να γίνεις κάτι διαφορετικό.

Μια τυχαία συνάντηση συμβάλει να αλλάξει η Πελαγία οπτική, να δει ότι ο κόσμος δεν ειναι αυτό που παρουσιάζεται από κάποιους, αλλά εκείνο που αντικρίζουν τα μάτια του καθενός. Πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι ταγμένοι στο όχι της ζωής και πως όλοι γεννιόμαστε σαν μεγάλα ΝΑΙ, παρόλο που ορισμένοι θέλουν, για τους δικούς τους σκοπούς, να μας το διαψεύδουν…

Ακόμη και στο τέλος που η καλή της διάθεση επιβραβεύεται, η Πελαγία παραμένει το ίδιο τρυφερό πλάσμα και λέει την ωραίοτερη φράση του κειμένου κατ΄ εμέ “Ψάχνει τον Παράδεισο, κόβοντας δρόμο απο την Κόλαση”, παραδίδοντας ένα μάθημα αυτογνωσίας και πίστης πως το καλό ξεπληρώνεται σε όποιον το υπηρετεί και δεν κυνηγάει μανιωδώς να γίνει αυτό που σίγουρα είναι, αλλά δε μπορεί να αντιληφθεί.

Η Φανή Παλιούρα δίνει μια μεγαλοπρεπή ερμηνεία, πείθοντας σε ό,τι είναι η Πελαγία, μια καθαρίστρια που αύριο μπορεί να δεις στην τράπεζα ή στην εφορία ή σε κάποια άλλη υπηρεσία. Σου δίνει μια εικόνα ένος ανθρώπου που σίγουρα έχεις συναντήσει κάπου, αλλά επειδή κρατάει μια σκούπα ή μια σφουγγαρίστρα δεν πρόσεξες ποτέ… Μόνη στην σκηνή, και κάποιες φορές, με την πληθωρικότητα και την υποκριτική της, νομίζεις ότι βρίσκονται εκεί μαζί της όλοι αυτοί που σου αναφέρει. Δεν την γνώριζα μέχρι σήμερα και μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις (φυσικά θα την παρακολουθώ στα μελλοντικά της βήματα).

Σκηνοθετικά δεν θα βρεις τίποτα νεωτερισμούς, όπως και στην Πόρνη – ακολουθούνται οι βασικοί κανόνες του μονολόγου με τη διαφορά ότι ο ευτυχής σκηνοθέτης* έχει την ευλογία να συνεργάζεται με εξαιρετικές ηθοποιούς, οπότε η δουλειά του είναι σαφώς ευκολότερη και μπορεί να περάσει αυτά που επιθυμεί στο κοινό. Το κείμενο εξαιρετικό, απο ένα πολύ καλό νέο Έλληνα θεατρικό συγγραφέα, που για τον απαιτητικό θεατή έχει πολλαπλές αναγνώσεις πίσω απο την απλή γραφή του, πράγμα που δείχνει την αξία και το ταλέντο του δημιουργού.

Η καθαρίστρια της ιστορίας είναι ένα κομμάτι από μας, για άλλους μικρότερο, για άλλους μεγαλύτερο. Η χρυσόσκονη και η glitter λάμψη παραμόρφωσε αρκετά την οπτική μας στα πράγματα (κάποιοι παραμένουν ακόμη ανίατοι, συνειδητά ή από βλακεία ή από άρνηση της πραγματικότητας ή υπέρμαχοι ένος κόσμου που σβήνει και που μάταια προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό και νομοτελειακά θα εγκαταλείψουν για να προσκολληθούν στο επόμενο “it” που θα πάρει τη θέση του παλιού) και άλλαξε τον τρόπο που αντιμετωπίζαμε τον κόσμο, τοποθετώντας τον άνθρωπο σε τεχνητές διαβαθμίσεις, που αν μη τι άλλο προήγαγαν στην χώρα που γέννησε την δημοκρατία, ένα ιδιότυπο νέου τύπου φασισμό, που σαν πρόβατα αρκετοί σπεύσαν να υπηρετήσουν, από φόβο μη χάσουν το τρένο… Το παράδειγμα της Πελαγίας, δείχνει ότι, πέρα απο την σκηνή, και στην πραγματική ζωή υπάρχει ελπίδα.

Να πάτε να δείτε την παράσταση αυτή… αν φύγετε προβληματισμένοι, έχει πετύχει τον στόχο της, αν πάλι βγείτε εκνευρισμένοι και την περάσετε πριονοκορδέλα στα social media, τότε η Πελαγία κι όσα παρουσιάζει, έχoυν πετύχει 1000% στόχο, γιατί έχει σηκώσει το χαλί που επιμελώς κρύβατε τα σκουπίδια σας κι αυτό μάλλον δε σας καλοφάνηκε…

*Το βράδυ της παράστασης γνωρίσαμε τον σκηνοθέτη. Ένας υπέρτατα σεμνός άνθρωπος (άλλοι με μια παράσταση να σκίζει 4 χρόνια σερί, θα είχαν απέξω παρκάρει το Βουκεφάλα ), που μας κέρδισε με τον λόγο του και την στάση του. Να του ευχηθούμε κι από εδώ πάντα επιτυχίες!