Είδαμε την παράσταση “Γάμοι, Κηδείες Και Δεν Έχω Τίποτα Να Φορέσω”
Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ξανά στο δρόμο για το θέατρο Προσκήνιο στην απαρχή ενός τριημέρου θεάτρου με κωμωδίες γιατί μας πέσαν βαριά τα δυο προηγούμενα (ψιλοδραματικά) θεατρικά.
Πλησιάζοντας διαπιστώνω ότι όλος αυτός ο κόσμος δεν έχει τηλεφωνήσει για κράτηση και παίρνω κανονικά τα εισιτήριά μας, υποψιαζόμενος ότι σήμερα θα είναι sold out το θέατρο, δευτερευόντως ότι θα αργήσει η παράσταση μέχρι να βολέψουν όλο αυτό το κόσμο στις όποιες κενές θέσεις.
Όταν επιτέλους οι δύστυχοι υπεύθυνοι καταφέραν να ανταπεξέλθουν των “Ελληναράδων”(που δεν είχαν κάνει κράτηση, αλλά θέλαν να δουν την παράσταση και δε μπορούσε κανείς να τους διώξει γτ είχαν κάνει τόσο δρόμο μέχρι εκεί) στον πεζόδρομο, ξεκίνησε το έργο.
Πρόβα σε έργο ή εργο με πρόβα;
Έξυπνη αρχή, ανατρεπτική διανθισμένη με γεγονότα της επικαιρότητας.
5 κυρίες επι σκηνής που στα αγόρια θυμίζαν μαμάδες, αδερφές, συζύγους, φίλες και στα κορίτσια φέρναν την πρόταση στα χείλη “Αντε καλέ υπερβολές, δεν είμαστε έτσι…”
Μια παράσταση γυναικεία, πολύ τρυφερή και έξυπνη συνάμα. Με μια γραφή πολύ απλή, καθημερινή που τολμάει να αγγίζει θέματα που κακώς θεωρούμε ταμπού (ή μας μάθαν να τα βλέπουμε έτσι), γραμμένη και σκηνοθετημένη απο μια γυναίκα. Πορείες γυναικών απο παιδία ως την τρίτη ηλικία, την χαρά ως το κακό μαντάτο, την ψυχραιμία ως την απόλυτη υστερία δια ασήμαντον ως συνήθως αφορμήν.
Ερμηνευτικά ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη όλες οι κυρίες. Ξεχώρισα 2 όμως για προσωπικούς λόγους, την Μάρα Μπαρόλα που δεν είχα δει ποτέ ξανα στο σανίδι (μόνο στο Μίλα μου βρώμικα στην TV) και την Καίτη Παπανίκα που μας εξέπληξε με την εμφανισή της με μίνι φούστα και φυσικά με την υποκριτική της. Είναι απίστευτο το εκτοπισμα αυτής της γυναίκας ως ηθοποιού (γέμιζε την σκηνή με την παρουσία της) και τη βρήκαμε πολύ όμορφη και κομψή (παρότι βρίσκεται στην έβδομη δεκαετία της ζωής) – να την βλέπουν κάποιες νεότερες που έχουν καταθέσει όπλα απο τα 40….
Σκηνοθετικά και σεναριακά η Αννα Χατζησοφιά έβγαλε πολλά όμορφα πράματα και μας ψυχαγώγησε, καταφέρνοντας να μας κάνει να κρατήσουμε την παράσταση στο πάνω ράφι των θεατρικών μας αναμνήσεων.
2 τελευταία στοιχεία πριν κλείσω…
Δεν είχα διαβάσει τίποτα πριν δω την παράσταση, δίαβασα τις επόμενες μέρες και διαπίστωσα ότι η αρρώστεια του πολύ αρσενικού ή του πολύ θηλυκού που δεν μπορούν να δούν πέρα απο την γυάλινη σφαίρα που κατοικούν βρίσκεται σε πολλές κριτικές για την παράσταση. Δεν έχουμε την παιδεία να ακούμε την αλήθεια, ούτε να αντιμετωπίζουμε το διαφορετικό (κρίμα γτ οι κριτικές αυτές ανήκαν σε 30αρηδες κι όχι στην μετακατοχική γενιά των γονιών μου…)
Καλό θα είναι να μάθουμε επιτέλους να σεβόμαστε τους συνανθρώπους μας, τους χώρους πολιτισμού, τους εργάτες αυτών των χώρων και το κυριότερο να βγάλουμε απο πάνω μας την νοοτροπία του τζαμπατζή.
Αν το Φεστιβάλ Εταιρικών Θιάσων είχε το συμβολικό εισιτήριο των 2 ευρώ πολλοί από αυτούς που συνοστιζόταν στο πεζοδρόμιο χωρίς κράτηση να λείπαν, ίσως να λείπαν και κάποιοι από οσους είχαν κρατήσει θέσεις.
Το γεγονός ότι μας προσφέρονται ευκαιρίες χωρίς αντίτιμο να παρακολουθήσουμε καποια δρώμενα δεν σημαίνει ότι παύουν να λειτουργούν οι στοιχειώδεις κανόνες συμπεριφοράς και οφείλουμε να βγάλουμε το χουλιγκάνο απο την ντουλάπα μας.
Το μόνο που καταφέρνουμε με τέτοια φαινόμενα είναι είτε να σταματήσουν οι διοργανωτές να τα πραγματοποιούν είτε να μπαίνει εισιτήριο ως ασφαλιστική δικλείδα και για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται….
