Eίδαμε την παράσταση ‘Eνας ήρωας με παντόφλες’ στο Θέατρο Βρεττάνια

Είναι απολύτως σίγουρο ότι όποιος πάει να αναμετρηθεί με τους μεγάλους ηθοποιούς της παλιάς σχολής δύσκολα θα κερδίσει το στοίχημα. Όχι γιατί μιλάμε για τους Τιτάνες της υποκριτικής (δεν ήταν άπαντες κορυφαίοι), αλλά επειδή προσεγγίζουμε το παρελθόν με μια διάθεση ωραιοποίησης και νοσταλγίας, οπότε δεν μπορούμε να είμαστε αντικειμενικοί.

Δευτέρα βράδυ, στην Πανεπιστημίου, επίσημη πρεμιέρα για την παράσταση ‘Ένας ήρωας με παντόφλες’. Κλασσικό Αθηναϊκό θέατρο με πολύ μεγάλη ιστορία το Βρεττάνια, φιλοξενεί πάντα προσεγμένες παραγωγές και παραστάσεις που απασχολούν τη θεατρική κοινότητα κι όχι μόνο.

Μια απο τις “αρχές” μου είναι να μην διαβάζω ποτέ γνώμες άλλων για παραστάσεις, πριν τις δω ο ίδιος. Αυτή την φορά, έχοντας ακούσει απο οικείους διάφορα σχόλια, έκανα το λάθος αυτό και παραλίγο να παω προκατειλημμένος στο θέατρο. Ειλικρινά απορώ (και δεν είναι η πρωτη φορά) αν παρακολουθούμε τις ίδιες παραστάσεις με κάποιους ανθρώπους ή υπάρχει μια γενικότερη απαξιωτική τάση σε κάποιους που δε σταυρώνουν καλή κουβέντα για τίποτα…

Οι συντελεστές της παράστασης γνώριζαν πολύ καλά ότι είχαν να κάνουν με ένα έργο που το γνωρίζουν αρκετοί απο την κινηματογραφική του μεταφορά και παρουσίασαν ένα πολύ ωραίο θέαμα, που η θεματολογία του βρίσκει απήχηση ακόμη και σήμερα.

Το ελληνικό “δαιμόνιο” που στο βωμό της κατάχρησης δεν υπολογίζει τίποτα και επενδύει στην αγνή καρδιά κάποιων ανθρώπων, είναι κάτι που γνωρίζουμε σχεδόν όλοι. 56 χρόνια μετά την πρώτη παρουσίαση του έργου δεν έχουμε αλλάξει και πολύ ως λαος…

Το έργο δεν είναι μια κωμωδία καθ’ αυτή – είναι μια ηθογραφία με κωμικά στοιχεία για να ελαφρύνει το κλίμα, αλλά η κεντρική του ιδέα παραμένει η πικρή διαπίστωση ότι οι καλοί άνθρωποι που πέφτουν θύματα της καλοσύνης τους αποκαθηλώνονται με πολύ οδυνηρό τρόπο.

Ο στρατηγός Δεκαβάλλας με την τάση του να βλέπει παντού καλό και να μην ακούει την υποψιασμένη γυναίκα του, μονολογεί για το κακό που ο ίδιος προκάλεσε στην οικογένειά του και γίνεται ακόμη πιο συμπαθής στα μάτια μας ως εκμεταλλευμένος ήρωας.

Η παράσταση κυλάει γρήγορα σχετικά (είναι και μικρή σε διάρκεια) και σε κρατάει με τα δρωμενά της. Απο τα καλύτερα σκηνικά που έχουμε δει σε παράσταση (βοηθάει κι η αρχοντική σκηνή φυσικά) και πολύ καλός ο ήχος (ακούγαμε καθαρά κι εμείς στις πίσω σειρές σε ένα υπερπλήρες θέατρο).

Υποκριτικά ξεχωρίζει το πρωταγωνιστικό ζεύγος και προσωπικά θα διαλέξω την κ.Λαμπρόγιαννη ως την καλύτερη ερμηνεία του έργου. Σε εξαιρετικό ταίριασμα με το ‘σύζυγο’ Γιάννη Μπέζο, που με την εμπειρία του, αποφεύγει να αντιγράψει τον Βασίλη Λογοθετίδη και βάζει την προσωπική του χροιά στον ρόλο. Θα τον ήθελα κάποιες φορές λίγο περισσότερο συναισθηματικό (στο τέλος του έργου στις σκηνές με την κόρη και του διαλόγου με το άγαλμα).

Οι λοιποί ηθοποιοί αποδίδουν πολύ καλά και απο τους δεύτερους ρόλους – ξεχώρισα την Αμαλία Νίνου (πολύ δροσερή παρουσία) ως κόρη του στρατηγού και τον Τάσο Γιαννόπουλο ως αετονύχη ξάδελφο Δεκαβάλλα.

Σκηνοθετικά το έργο δεν σου επιτρέπει νεωτερισμούς ή πειράματα και σε αυτό το πλαίσιο τη βρήκα αξιολογότατη. Η παράσταση συνολικά είναι πολύ καλή, οι ερμηνείες εύστοχες και σου μεταφέρει με τον πιο δοτικό τρόπο τα μηνύματά της. Αποτελεί μια πρόταση για όλη την οικογένεια και ειδικά για τους νεότερους που πιθανόν δε γνωρίζουν την παλιά ταινία.

Υ.Γ. 1 Στην πρεμιέρα υπήρξε ένα περιστατικό με την αδιαθεσία ενός θεατή. Με την έγκαιρη επέμβαση του Βλαδίμηρου Κυριακίδη σταμάτησε η παράσταση μέχρι να μεταφερθεί για τις πρώτες βοήθειες ο θεατής και συνεχίστηκε κανονικά, αφού διαπιστώθηκε ότι δεν είχαμε κάποιο δυσάρεστο συμβαν. Σε διάφορα μέσα το γεγονός αυτό δημοσιεύτηκε “κάπως” διαφορετικά και ειλικρινά δεν αντιλαμβάνομαι την λογική ‘όλα στο βωμό’ της προσελκυσης αναγνωστών… Θεωρώ δε, πως επηρέασε και την απόδοση του θιάσου μερικώς (γτ δεν είναι το καλύτερο πράγμα να σου πάθει κάποιος κάτι την ώρα που ήρθε να τον ψυχαγωγήσεις).

Υ.Γ. 2 Ωραίο θέατρο το Βρεττάνια, όμως τα έχει τα χρονάκια του… μήπως πρέπει να γίνει μια προσεγμένη ανακαίνιση στο χώρο, με σκοπό να διατηρήσει την ταυτότητά του, αλλά παράλληλα να προσφέρει και κάποιες επιπλεον ανέσεις και παροχές σε κοινό κι ηθοποιούς;