Είδαμε την παράσταση ‘Δυο γυναίκες χορεύουν’ στο Θέατρο Διάνα

Δευτέρα βράδυ και βρισκόμαστε στο κέντρο της πόλης για θεατρική έξοδο.

Το πολύ ευχάριστο που αντικρίζουμε, ότι κι άλλοι είχαν την ίδια ιδέα με εμάς, ενισχύει την πεποίθησή μας ότι κάτι καλό συμβαίνει στο θέατρο Διάνα.

Ο συγγραφέας του έργου, Ζουζέπ Μαρία Μπενέτ (σημαντική προσωπικότητα της Ισπανίας, με πολλές τηλεοπτικές και θεατρικές επιτυχίες στο παλμαρέ του, γνωστός και από το ‘Δωμάτιο του παιδιού’ που παίχτηκε σχετικά πρόσφατα στην πόλη), θεωρούσε ότι το συγκεγκριμένο έργο, ίσως, είναι και το καλύτερο που έχει γράψει.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα που έχει πάθος με τα κόμικς. Μια γυναίκα νεότερη, που τα παιδιά της πρώτης έχουν προσλάβει για να τη φροντίζει.

Η αρχική τους γνωριμία εκρηκτική· η ανήσυχη κυρία του σπιτιού, αντιμετωπίζει ως εισβολέα τη νεότερη γυναίκα, με συγκεκριμένη αποστολή από την κόρη της – να της σπάσει τα νεύρα και να την υποχρεώσει επιτέλους να φύγει από το σπίτι που ζει. Δεν μπορεί η κόρη να συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλη συναισθηματική αξία, έχει αυτο το παλιό ημιδιαλυμενό σπιτακι για την ίδια. Και τώρα, με το πρόσχημα ότι δεν μπορεί να έρχεται η ίδια να την περιποιείται, έβαλε σε εφαρμογή το πανούργο σχέδιό της, με συνένοχο μια ξένη!

Η νεαρή δασκάλα, με το θλιμμένο βλέμμα, ουδόλως έχει σχέση με όσα της καταλογίζονται. Χρειαζόταν μια δεύτερη δουλειά, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, για να συμπληρώνει το εισόδημά της. Τι πιο εύκολο από τη φροντίδα μιας ηλικιωμένης κυρίας; Το σπίτι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ανάγκη και η κυρία που ζει εκεί, δεν προβάλλει κάποια ιδιοτροπία, παρά μόνο ότι δεν της επιτρέπει να αγγίζει τα κόμικς της. Υπερηφανεύεται πολύ για τη συλλογή της, που χρειάζεται ένα ακόμη τεύχος για να ολοκληρωθεί. Όσο παράλογο και αν της φαίνεται αυτό, δεν το συζητάει, όπως και δεν “παίρνει” μέσα της την προσπάθεια που καταβάλει η μεγαλύτερη γυναίκα να την “εξοντώσει” ψυχολογικά. Για ποιον λόγο τώρα αυτή νομίζει ότι συνωμοτεί εναντίον της μαζί με τα παιδιά της;

Ο χρόνος που περνάνε μαζί οι δύο γυναίκες και κάποια μικρά καθημερινά που συμβαίνουν, λειαίνουν τις γωνίες στη σχέση τους και η ηλικιωμένη κάνει την αρχή, λέγοντας την ιστορία πίσω από τη συλλογή. Η κοπέλα εξομολογείται τον λόγο που υπάρχει αυτή η θλίψη στα μάτια και το πρόσωπό της. Το ένα φέρνει το άλλο και περνάνε σε ακόμη πιο προσωπικές ιστορίες και επιθυμίες, και διαπιστώνουν πως δεν έχουν τόσα πολλά να τις χωρίζουν και πως η καθεμία έχει γνωρίσει πολύ πόνο και απώλεια κι όμως βρίσκονται ακόμη εκεί και προσπαθούν να συνεχίσουν, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος ή αν εν τέλει υπάρχει τέτοιος.

Η νεαρή γυναίκα θα βρει τη δύναμη να δοκιμάσει κάτι που πριν λίγο καιρο θα το θεωρούσε απίθανο και παρόλο που πήγε τόσο χάλια όσο περίμενε, το αντιμετωπίζει σαν κάτι θετικό και της δίνει κίνητρο να πάρει επιτέλους αποφάσεις. Η δε μεγαλύτερη θα δεχτεί με περισσότερη ηρεμία, το γεγονός πως το σπίτι δεν μπορεί να τη φιλοξενήσει άλλο, καθώς έχει θέματα στατικότητας και κινδυνεύει η ασφάλειά της. Παρέα, θα αποδεχτούν το γεγονός ότι δεν μπορούν να έχουν τη ζωή που ονειρεύτηκαν. Έτσι, δεν υπάρχει προφανής λόγος να ευτελίζουν αυτή που ζούνε, αλλά να κοιτάνε με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να κάνουν κάτι που βάλει λίγη χαρα, λίγο χρώμα, λίγο φως στις μέρες τους από εδώ και στο εξής. Και η αφετηρία για το νέο τους ξεκίνημα, είναι ένας χορός τους, με το αγαπημένο τραγούδι της ηλικιωμένης κυρίας!

Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης έχει μελετήσει πολύ το έργο και επέλεξε να κρατήσει μια ισορροπία στα κωμικά και τα δραματικά στοιχεία, πετυχαίνοντας έτσι να μην ψυχοπλακώσει με τα όσα “άσχημα”, ως εμπειρίες των ηρωίδων, το κοινό και παράλληλα να αποτυπώσουμε την ψυχοσύνθεση της καθεμίας από τις δύο γυναίκες και να μας δείξει όλη τους τη διαδρομή από την άρνηση στην αποδοχή και την αγκαλιά. Με τον τρόπο που επιλέγει να διαδραματίζονται οι σκηνές, με γρήγορες δηλαδή εναλλαγές, πετυχαίνει να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή και να δημιουργεί την αίσθηση του χρόνου που κυλάει στις ζωές των ηρωίδων.

Φυσικά όλο αυτό θα ήταν μια άσκηση επί χάρτου, αν δεν είχε δυο υπέροχες ηθοποιούς ως πρωταγωνίστριες.

Η Κατιάνα Μπαλανίκα επιστρέφει θεατρικά και μας υπενθυμίζει πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι. Η ερμηνεία της είναι απίστευτη και φέρει ψήγματα όλων που ρόλων που την έχουμε θαυμάσει παλιότερα και επιπλέον μας έδωσε ευκρινώς μια ηλικιωμένη, εγκαταλειμμένη από την οικογένειά της, κυρία, που προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις με δυναμισμό, ενώ μέσα της κάτι της φωνάζει ότι δεν μπορεί να ξεχάσει το πόσο δοτική και ευαίσθητη είναι, και στο τέλος αυτή η φωνή κερδίζει. Επίσης, ήταν πολύ συγκινητικό που την ξαναείδαμε επί σκηνής, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει ταλαιπωρηθεί από διάφορα προβλήματα, που η δημοσίευσή τους κάποια στιγμή μας στεναχώρησε ιδιαιτέρως, και σίγουρα όλο αυτό μόνο θεραπευτικά λειτουργεί για την ίδια.

Η έκπληξη της βραδιάς ήταν η Ιωάννα Ασημακοπούλου, που τη γνωρίζαμε μόνο από τηλεοπτικές εμφανίσεις και στάθηκε υπεράξια δίπλα στην συμπρωταγωνίστριά της, με μια εξίσου καθηλωτική ερμηνεία, με ευαισθησία και χωρίς να παρασυρθεί πουθενά από το “μελό” της υπόθεσης, πλάθωντας μια γυναίκα που κουβάλαει ένα απίστευτο φορτίο που, μέχρι την εξομολόγησή της, αν κάποιος δεν γνωρίζει το έργο, δεν θα το υποψιαστεί. Με τον ενθουσιασμό που έδωσε στην ηρωίδα της, βοήθησε στον ρυθμό της παράστασης, αφού η αντίθεση μεταξύ των δύο, κράτησε το ενδιαφέρον μας αμείωτο. Σκηνικά, ταιριάζει απόλυτα με την Κατιάνα Μπαλανίκα και αυτό συμβάλλει στην επιτυχία του εγχειρήματος.

Πολλά συγχαρητήρια αξίζουν και στην υπόλοιπη ομάδα που εργάστηκε για το ανέβασμα του έργου – στη Νατάσσα Παπαστεργίου, που επιμελήθηκε το λιτό και λειτουργικό σκηνικό, τη Χρύσα Βαρβαγιάννη που “έντυσε” τις δύο κυρίες επί σκηνής, τη Χριστίνα Θανάσουλα για τον φωτιστικό σχεδιασμό, που έχτισε επιπλέον τη συγκινητική ατμόσφαιρα, και τέλος σε αυτόν που επιμελήθηκε τις πολύ όμορφες μουσικές που χρησιμοποιήθηκαν στην παράσταση.

Με το κλείσιμο της αυλαίας και κατευθυνόμενοι προς την έξοδο, ακούγαμε τους υπόλοιπους θεατές να ομολογούν ότι είχαν ταυτόσημα με εμάς συναισθήματα. Συγκίνηση, για την όμορφη ιστορία που μόλις παρακολούθησαν, και μια αίσθηση για αυτούς που είναι κοντά μας και δεν τους πρόσεχουμε όσο πρέπει ή που η σκληρότητα του καθημερινού “αγώνα” επιβίωσης μάς έχει κάνει να μη διαβάζουμε τα μάτια των άλλων και να μην ενδιαφερόμαστε να ακούσουμε και ίσως να τον αλαφρώσουμε λίγο από το βάρος του.

Προσωπικά, σκεφτόμουν πως δεν είναι σωστό κάποιος στα άσχημα να επιλέγει την άρνηση, γιατί απλά δεν τον οδηγεί πουθενά και πως η ζωή μπορεί να σου φέρει στο άσχετο κάποιον που να σε νιώσει και να μοιάζετε, και μαζί να βρείτε τον δρόμο στο φως, οπότε καλό θα είναι να μην είμαστε με το δάχτυλο στην σκανδάλη μονίμως, αλλά να θυμηθούμε ότι καλό είναι να δίνουμε ευκαιρίες στις νέες γνωριμίες.

Αν ψάχνετε παραστάσεις που έχουν καλές ερμηνείες, ωραία και διδακτική ιστορία, που δεν κουνάνε το δάχτυλο όμως, προσεγμένες στην λεπτομέρειά τους, τότε τα Δευτερότριτα στο Θέατρο Διάνα σάς προσφέρουν μια θαυμάσια πρόταση για να βρείτε όλα τα προαναφερόμενα!

Περισσότερα εδώ.

Θοδωρής Κ., Δεκέμβριος 2024