Sin Radio Listen, don't just hear!
Πες μου με ειλικρίνεια…
Πόσες φορές έχεις πάει σε παράσταση και θες να πλακώσεις στις φάπες τον ήρωα που βλέπεις μπροστά σου, στα 5 πρώτα λεπτά της;
Να νιώθεις ότι αυτό το άτομο δεν μπορεί να είναι άνθρωπος, τουλάχιστον όπως εχεις την εικόνα του ανθρώπου μέσα σου.
Και καθώς εξελίσσεται η υπόθεση και η πανοπλία “σπάει”, διαπιστώνεις πως τελικά ο βασιλιάς ήταν γυμνός και όλο αυτό ήταν μια οφθαλμαπάτη.
Όταν δε τελειώσει το έργο, να νιώθεις τόσο ρημαγμένος και μετανιωμένος για όσα ένιωσες και να θες να πάρεις μια αγκαλιά τον ήρωα και να του πεις, “φίλε, πώς μπορώ να βοηθήσω, το θέλω πολύ”.
Στις επόμενες μέρες που η παράσταση “έχει κάτσει μέσα σου” και την επεξεργάζεσαι, χωρίς τη συναισθηματική φόρτιση, διαπιστώνεις πως τελικά το όλον αφορούσε κάτι μεγαλύτερο από αυτό που εκείνες τις στιγμές αντιλήφθηκες…
Αυτό το έπαθα προσφάτως, παρακολουθώντας την παράσταση ‘Διάδρομος 2’ στο Θέατρο Arroyo. Mπαίνοντας στην αίθουσα, το μάτι πηγαίνει στον διάδρομο που βρίσκεται επί σκηνής (ναι, σαν τα αντίστοιχα όργανα των γυμναστηρίων, ένας ίδιος). Τον περιεργάζομαι και τον θαυμάζω για όλες αυτές τις ψηφιακές λειτουργίες που έχει. Τα φώτα κλείνουν και στον χώρο μπαίνει ένας ψηλός καλοντυμένος και ανεβαίνει στον διάδρομο.
Το ντύσιμό του, εκ πρώτης όψεως, αταίριαστο για άσκηση – μας συστήνεται με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Μιλάει για τα ρούχα και τα παπούτσια του, όλα τελευταία λέξη της μόδας και της εξέλιξης. Τα κέρδισε, λέει, σε ένα τηλεπαιχνίδι – μισό λεπτό, ποιο τηλεπαιχνίδι; Δεν μας δίνει άλλη πληροφορία επί αυτού και συνεχίζει, μιλώντας για το πρόγραμμα που εκτελεί. Ένα ειδικό πρόγραμμα 52 λεπτών, με υπόκρουση ηλεκτρονικής μουσικής που ορίζει τον ρυθμό, σε μεταβαλλόμενες εντάσεις άσκησης, ώστε να επιτευχθεί η σωστή εκγύμναση όλου του σώματος.
Γυμνάζεται και μιλάει – με τους υπόλοιπους στο γυμναστήριο, αλλά βασικά μονολογεί. Αναλύει το πόσο ευτυχισμένος είναι και πόσο απολαμβάνει την εξέλιξη της ζωής, Είναι δικαιωμένος για τις επιλογές που έκανε, καθώς η καταγωγή του δεν του έδινε πολλές επιλογές ανέλιξης κι αυτός τα κατάφερε μόνος του.
Εργάζεται σε μια εταιρεία τεχνητής νοημοσύνης και υπερηφανεύεται που έχει δώσει πολλές ιδέες, που στη συνέχεια αξιοποιήθηκαν από τους ανώτερούς του, καθώς αυτός δεν έχει το “δικαίωμα” να σχεδιάσει κάποιο από τα νέα συστήματα που εμπορεύεται η εταιρεία. Είναι ένα χρήσιμο γρανάζι της μηχανής, που δέχεται να εργάζεται για πολλές ώρες την ημέρα αδιαμαρτύρητα και θεωρεί πολύ φυσιολογικό το γεγονός ότι απολύθηκαν συνάδελφοί του, που διαμαρτυρήθηκαν, όταν ανέβηκε από τις 12 στις 15 ώρες η υποχρεωτική εργασία. Η πρόοδος απαιτεί θυσίες…
Μιλάει για τη σχέση του με τον συγκεκριμένο διάδρομο και όσα συμβολίζει για τον ίδιο – κάτι παραπάνω από ένα απλό όργανο, η προσωποποίηση της εξέλιξης που έχει κάνει το ανθρώπινο είδος, που δεν ασχολιέται πλέον με βαρετά θεωρητικά μαθήματα, αλλά μόνο με επιστήμες και ό,τι παράγει κέρδος.
Όσο περνάει η ώρα και μειώνονται οι αντοχές, αποκαλύπτει και την αληθινή του ταυτότητα.
Σε αυτόν τον ατέρμονο αγώνα, που ο ρυθμός αλλάζει και εσύ οφείλεις να τον ακολουθείς, ο ήρωας μάς μιλάει για την παιδική του ηλικία που τον έχει στιγματίσει, τις διαπροσωπικες σχέσεις που έχουν γίνει πολύ δύσκολες και σαν ένας χάρτης, που δεν αντιλαμβάνεσαι πώς πρέπει να κινηθείς. Για τις απολαύσεις που έχουν γίνει εικόνα σε μια τηλεόραση για πολλούς και εφικτές για την ελίτ, την προσπάθειά του να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα, που ο ίδιος βοήθησε να γίνει το τέρας που τον κατασπάραξε τελικά…
Μοναξιά, ανάγκη να μιλήσεις σε κάποιον, αδιέξοδα κάθε είδους και ένα δυστοπικό μέλλον, που δεν το είχε φανταστεί, αλλά το ζει.
Τελειώνοντας το πρόγραμμά του, μας επιφυλάσσει και την τελική του αποκαθήλωση, αφήνοντάς μας με το ερώτημα “τότε όλα αυτά πιο πριν, γιατί;”
Η παράσταση με έκανε να σκεφτώ και πραγματικά μου πήρε μέρες να αντιληφθώ την αλληγορία της – όλο αυτό που συμβαίνει επί σκηνής δεν αφορά ένα μέλλον που θα πρέπει να μας τρομάξει, αλλά το τώρα.
Η Ευσταθία γράφει για τον σύγχρονο άνθρωπο, που διαρκώς τρέχει και όμως βρίσκεται στο ίδιο σημείο, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί ποια ήταν η αφετηρία του. Για όλους αυτούς που έχουν χαθεί μέσα στην εικόνα και στη φαντασίωση, και δεν αντιλαμβάνονται πως ταυτόχρονα κάποιοι τους χρησιμοποιούν και τους αποδομούν, κι όταν ολοκληρωθεί η “αποστολή” τους, θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων για να τους διαδεχθεί ο επόμενος αναλώσιμος. Για τις σχέσεις που έχουν μπερδευτεί απίστευτα και δεν φτάνει ένα βλέμμα ή ένα συναίσθημα, αλλά δεκάδες παρελκόμενα, που ορίζουν άλλοι, που ποσώς ενδιαφέρονται για εσένα και φυσικά δεν τα εφαρμόζουν, αφού εκείνοι, ως “ανώτερα όντα”, έχουν τη δυνατότητα να ακολουθούν τη διαδρομή της φύσης, κάτι που εσύ που γεννήθηκες ανίκανος να κάνεις, πρέπει να υποταχθείς στα νέα δεδομένα.
Ο Δημήτρης Χαβρές είναι το μέσο για να σου περάσουν όλα τα μηνύματα. Είναι συγκλονιστικός, και στα μάτια μας, μετά το τέλος της παράστασης, έμοιαζε τουλάχιστον υπεράνθρωπος – δεν είναι το ευκολότερο πράγμα του κόσμου για 60′, να τρέχεις σε έναν διάδρομο και παράλληλα να ερμηνεύεις και έναν ρόλο.
Η σκηνοθετική προσέγγιση της Μάνιας Παπαδημητρίου είναι εξαιρετική και μεταδίδει απλόχερα στους θεατές συγκίνηση και τα νοήματα του κειμένου.
Προσήλθαμε στο Θέατρο Arroyo, με την ελπίδα πως θα παρακολουθήσουμε κάτι πολύ καλό. Αποχωρήσαμε ενθουσιασμένοι, καθώς το αποτέλεσμα τρύπησε το ταβάνι των πιο αισιόδοξων σεναρίων μας, καθότι η παράσταση είναι εξαιρετική, με φοβερό κείμενο και έναν φανταστικό ερμηνευτή, που πρώτη φορά είδαμε επί σκηνής, και δεν μας έδωσε απλά δουλειά για το σπίτι, αλλά μας “ταλαιπώρησε”, μέχρι να την ξεκλειδώσουμε και να μπούμε σε έναν δεύτερο κύκλο σκέψεων.
Από τα “διαμαντάκια” που παίζονται στις μικρές σκηνές της πόλης και συστήνεται σε όλους!
Υ.Γ. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της παράστασης, από τα λεγόμενα του ήρωα, μου ήρθε στο μυαλό ένα φιλμ που, όταν το είχαμε δει τη χρονιά που κυκλοφόρησε, είχαμε τρομάξει με την προοπτική, αυτό το σενάριο να γίνει κάποια στιγμή πραγματικότητα – μιλάω για το υπέροχο Gatacca (1997) και, αν δεν το έχεις παρακολουθήσει ποτέ, αναζήτησέ το και βάλτο στο πρόγραμμά σου.
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Δεκέμβριος 2024
Written by: Sin Radio
©2025 Sin Radio | made with ♥ and ♫ by dinatzv