Είδαμε την παράσταση ‘Χούγια ή Θάνατος’ στο θέατρο Αργώ
Πριν αρκετά χρονάκια, πήγα για δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και, στην πρώτη μας συνάντηση, ο υπεύθυνος μού είπε πως ο άνθρωπος που σχεδίαζαν να δουλέψουμε μαζί, έχει διώξει μέχρι εκείνη την στιγμή, 6 ανθρώπους καθώς είναι πολύ ιδιόμορφος και στη δουλειά και σαν άνθρωπος (γιος του αφεντικού, γαρ).
‘Δεν παλεύονται τα χούγια του’, μου ανέφερε επί λέξει και μου ζήτησε να κάνω μια δοκιμαστική εβδομάδα και μετά να υπογράψουμε. Όντως ο Χ ήταν ένα άτομο με πολλές παραξενιές και συνήθειες, που δεν δεχόταν ότι ίσως ήταν ενοχλητικές (τα χούγια που λέγαμε), όμως μάλλον χρειαζόταν κάποιον δίπλα του που να του έδινε να καταλάβει πως υπάρχουν και πιο ‘βλαμμένοι’ από τον ίδιο στον κόσμο! (Περάσαμε 4 υπέροχα χρόνια, δουλεύοντας μαζί και αυτό συνέβη, γιατί από κάποια στιγμη και μετά δεν έδινα καμία απολύτως σημασία σε όλα τα κακώς καμωμένα του).
Τα χούγια, λοιπόν, είναι όλες αυτές οι συνήθειες, οι ιδιορρυθμίες που κουβάλαμε και τις θεωρούμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό και στοιχείο της προσωπικότητάς μας! Καλύτερα να μας σφάξουν, παρά να αλλάξουμε μία συνήθειά μας! Όταν θελήσουν να μας αλλάξουν κάποια συνήθειά μας, αμέσως αντιδράμε, γιατί την αγαπάμε και την αισθανόμαστε κομμάτι μας, όχι ότι αυτή δεν αλλάζει.
‘Πρώτα βγαίνει η ψυχή κι ύστερα το χούι’, λέει ο λαός και, όταν κάποια σχέση στραβώσει, θα ακούσεις ‘δεν ταίριαξαν τα χούγια τους’.
Αυτές τις δύο δημοφιλείς εκφράσεις περιέλαβε στην εισαγωγή για τη νέα της παράσταση η Σοφία Μουτίδου, που μας έκανε μια ιστορική αναδρομή για το πότε, ως δάνειο από την τουρκική γλώσσα, η λέξη ενσωματώθηκε στην ελληνική. Παραδέχτηκε πως τέτοιες συνήθειες έχουν όλοι και δεν είναι πάντα απαραίτητα κακές, αφού π.χ. ένας που λατρεύει την τάξη και δεν μπορεί να βλέπει αμάζευτα πράγματα, μάλλον καλό μας κάνει και μας βγάζει κι από τον κόπο. Το θέμα, όμως, της παράστασης δεν αφορούσε σε αυτό το κομμάτι, αλλά σε αυτά που μάλλον δημιουργούν δύσκολες καταστάσεις.
Και ξεκίνησε τον χειμαρώδη μονόλογό της, με χούγια της φυλής που συμβαίνουν στον ιδιωτικό μας χώρο. Όλα αυτά δεν αφορούν συγκεκριμένες ηλικίες, αλλά διατρέχουν το σύνολο του πληθυσμού αδιακρίτως και μας προκάλεσαν παλίρροια γέλιου, αφού οι περιγραφές της και ο σχολιασμός σε βίντεο και φωτογραφίες, ήταν απολαυστικός και κάποια στιγμή διαπιστώσαμε ότι κάτι που ανεφέρθηκε το κάνουμε κι εμείς και παρόλα αυτά το βρίσκαμε πάρα πολύ αστείο!
Η κορύφωση του πράγματος ήρθε, όταν έφυγε από το ατομικό και μπήκε στο συλλογικό (κι εκεί εν μέρει έχει εμπλοκή ο καθένας μας χωριστά, αλλά, επειδή το κάνουν οι πάντες σχεδόν, το κατηγοριοποίησε ως ομαδικό). Όλα τα είχε μέσα – από την οδική μας συμπεριφορά, το πώς ταξιδεύουμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, το πώς φερόμαστε σε κοινωνικές εκδηλώσεις· οτιδήποτε μπορεί κάποιος να φανταστεί, βρισκόταν εκεί, παρουσιασμένο στην πιο φαιδρή του μορφή, που μας υποχρέωσε να βγάλουμε χαρτομάντηλο για να σκουπίσουμε τα δάκρυα από τα γέλια. Στο τέλος, που επέστρεψε ξανά σε πιο προσωπικά θέματα, όπως η διασκέδαση ή ο γάμος ή ο θάνατος ακόμη, πήραμε και το τελειωτικό ‘χτύπημα’, καθώς όλα ήταν τόσο οικεία και τόσο γελοία απεικονισμένα και η εικόνα μας ήταν δύο ανθρώπων, ξέπνοων με κατακόκκινα μάτια, που είχαν ένα τεράστιο χαμόγελο στα πρόσωπά τους!
Η Σοφία Μουτίδου έχει μια απίστευτη φυσικότητα επί σκηνής και φοβερή διαδραστικότητα με το κοινό. Τη βοηθάει πολύ ότι έχει ένα μεγάλο παρελθόν ως ηθοποιός, καθώς έχει σκηνική άνεση και επιπλέον μπορεί να φεύγει από την κλασική stand up φόρμα της συνεχούς αιχμηρής αφήγησης και να παίζει με το σώμα και τις εκφράσεις της. Οι ατάκες είναι καλοδουλεμένες και γεμάτες καυστικό χιούμορ, όμως υποθάλπουν και μια κριτική. Η αμεσότητά της και ο τρόπος που προσεγγίζει το κείμενο, καταφέραν να κρατήσουν, για τα 90′ της διάρκειας, το κοινό σε εγρήγορση, κάτι όχι πάντα εφικτό σε τέτοιες παραστασεις, που κάτι δεν θα περάσει στον κόσμο (στην περίπτωσή μας, η Μουτίδου έχει την ευφυΐα να βλέπει αυτό που δεν ενθουσιάζει την πλατεία και, αυτοσχεδιάζοντας μέσα στα πλαίσια του κειμένου, να κρατάει το ενδιαφέρον ζωντανό).
Το κείμενο είναι μια σύλληψη των Κώστα Τουλάκη και Ισμήνης Βιλλιώτη (δημιουργών της λατρεμένης σελίδας στο fb “Αncient Memes”) και έχει τη σπιρτάδα και την εξυπνάδα που απαιτείται και αποτελεί έναν καθρέφτη (όχι παραμορφωτικό) για τις πιο περίεργες –κι όμως τόσο οικείες– πτυχές των Νεοελλήνων. Δεν είναι μια παράσταση που απευθύνεται φυσικά σε ανήλικους, αφού υπάρχει αρκετή βωμολοχία και πιο “χύμα” γλώσσα, που κάποια στιγμή κάπως κουράζει, αλλά τη δουλίτσα της, δηλαδή να σε κάνει να γελάσεις, την κάνει μια χαρά.
Η κωμωδία, όπως είπε κι η ίδια πριν ξεκινήσει, είναι το πιο δύσκολο είδος στο θέατρο, ειδικά σε περιόδους σαν τις τωρινές που ο κόσμος βρίσκεται σε μια περιέργη συνθήκη, με διαρκή πίεση, άγχη που πολλαπλασιάζονται γεωμετρικά καθημερινώς και η αποστολή των κωμικών ξεκινά εκ των πραγμάτων από μια όχι ιδανική αφετηρία. Στην παράσταση στο θέατρο Αργώ, όλα αυτά ξεχάστηκαν και γελάσαμε με την καρδιά μας, παρασυρθήκαμε από την ενέργεια της Σοφίας, που ήταν επικοινωνιακή, ευχάριστη και κατάφερε να αποκτήσει, από το πρωτο λεπτό, σύνδεση με το κοινό, χωρίς να χάσει στο ελάχιστο τον σκοπό της παράστασης.
Υ.Γ.
Το κομμάτι με τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα στη Γαλατσίου, έξω από τα νυχάδικα και τα άλλα μαγαζιά περιποίησης, που στην εμφάνιση των τροχονόμων, γεμίζει ο δρόμος με αλλόφρονες κυρίες που παρακαλάνε για να μην τους κόψουν κλήση, με πέθανε στην κυριολεξία, καθώς το είχα ως εικόνα ζωντανή από κάποια διέλευσή μου από την περιοχή – ειδικά το σημείο με το κερί στην ευαίσθητη περιοχή, που τις υποχρεώνει να περπατάνε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο, με γονάτισε από το γέλιο! (ναι, το έχω δει να συμβαίνει και από το γέλιο, παραλίγο να πέσω στο μπροστινό αυτοκίνητο).
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Μάιος 2025
