Sin Radio Listen, don't just hear!
Ο Γιώργος και η Βιολέτα, συνταξιούχοι, άνθρωποι που δουλέψανε πάρα πολύ και ακόμη έχουν τη δαμόκλειο σπάθη της μηνιαίας δόσης του σπιτιού, πάνω από τα κεφάλια τους. Μαθημένοι αλλιώτικα, προσπαθούν να μυηθούν στις νέες τεχνολογίες και, κάπως έτσι, αγοράζουν έναν υπολογιστή και σιγά σιγά ανακαλύπτουν τι εστί διαδίκτυο.
“Τι ρουφήχτρα είναι αυτό; Πάνω από δύο ώρες κάθομαι”, θα ομολογήσει στην αρχή του έργου ο Γιώργος, για να του απαντήσει η Βιολέτα, πως θα πρέπει να ξεκινήσει να το χρησιμοποιεί για μαθαίνει και χρήσιμα πράγματα, καλή ώρα όπως εκείνη, που κάνει διαδικτυακά μαθήματα! Όταν θα κάτσει για να κάνει μια εργασία για τα αγγλικά, μια μικρή δυσλειτουργία του υπολογιστή θα την αγχώσει και, μη γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνει, θα αρχίσει να πληκτρολογεί διάφορα, με αποτέλεσμα να βρεθεί, χωρίς να το καταλάβει, μέσα στο dark web!
O Γιώργος, στο άκουσμα αυτού, θα την παρακινήσει να φύγει το γρηγορότερο, καθώς και δεν έχει γνώση για να περιηγηθεί, αλλά και για να μη βρεθούν από πουθενά μπλεγμένοι. Η ατρόμητη Βιολέτα, όμως, θα αντιληφθεί γρήγορα πώς να κινείται στο νέο περιβάλλον και αυτά που βλέπει την τρομάζουν και της κινούν ταυτόχρονα την περιέργεια για το πώς τόση παρανομία συμβαίνει εντελώς ανεξέλεγκτα και κανείς δεν κάνει τίποτα για να τη σταματήσει…
Στην τελευταία της περατζάδα, πριν αποχωρήσει δια παντός, χωρίς να το αντιληφθεί ξανά, θα βρεθεί στο περιβάλλον ενός μαύρου ταμείου – μιας παρατράπεζας, και μάλιστα στη σελίδα μεταφοράς χρημάτων, που βάζεις τον τραπεζικό λογαριασμό που θες και αμέσως πιστώνονται! Θα δοκιμάσει με ένα ευρώ και, όταν το δει στον λογαριασμό τους, θα πετάξει από τη χαρά της! Όταν θα ενημερώσει τον Γιώργο γι’αυτήν τη δυνατότητα, ο ίδιος θα διστάσει, όμως τα ποσά και τα διαθέσιμα χρήματα που θα δει, θα τον ζαλίσουν και θα τον βάλουν σε πειρασμό…
Γιατί να μην πάρουν ένα καλύτερο αυτοκίνητο, γιατί να μην φτιάξουν εκείνο το ετοιμόρροπο πατρικό του στο χωριό, ώστε να μπορούν να ξεφεύγουν που και που από την πόλη;
Και στην τελική, δεν κλέβουν από κανέναν – κλεμμένα είναι ήδη. Κι αυτοί που το έφτιαξαν, ας το ασφάλιζαν καλύτερα, να μη μπορεί ο κάθενας, να μπαίνει και να παίρνει λεφτά!
Οι αξίες που μεγάλωσαν και το εύκολο χρήμα έχουν στήσει διελκυστίνδα και οι δύο συμπαθείς ήρωες δοκιμάζονται πολύ.
Να πάρουν από τους παρανόμους χρήματα, δηλαδή να τα κλέψουν από τους κλέφτες, αλλά πώς θα κουβαλάνε αυτό το βάρος μέσα τους;
Τη λύση δίνει πάλι η Βιολέτα, που προτείνει να βοηθήσουν όσους γνωρίζουν από το περιβαλλόν τους πως έχουν ανάγκη – όλους αυτούς που με λίγες χιλιάδες ευρώ λύνουν τα προβλήματά τους. Έτσι η καλή τους πράξη θα λειτουργήσει αντισταθμιστικά και αν, παρ’ελπίδα, τους βρουν ποτέ, ποιος θα τους ενοχοποιήσει που έδωσαν χαρά και ανακούφιση σε φίλους και συγγενείς, που τους έτρωγε καθημερινά το άγχος μη χάσουν το σπίτι ή την επιχείρησή τους, από τα τερτίπια των τραπεζών;
Και ξεκινούν τα τηλέφωνα για να ζητήσουν iban από περισσότερους από αυτούς, που αρχικά υπολόγιζαν, καθώς υπάρχουν αρκετοί που έχουν ανάγκη μικροποσών για να φτιάξουν λίγο τη ζωή τους. Στο τέλος υπολογίζουν και τις δικές τους ανάγκες και ολοκληρώνουν το “έργο” τους.
Τι θα συμβεί, όμως, όταν θα βρεθούν “αδιευκρίνιστα” ποσά στον τραπεζικό τους λογαρισμό, από πηγές καταθέσεων που ξεπερνούν το επιτρεπόμενο όριο;
Τι θα τους μάθει αυτή η περιπέτεια και η “χωμένη” δικηγόρος που θα τους βοηθήσει;
Και τώρα που γνωρίζουν πώς γίνονται “σωστά” αυτές οι δουλειές, θα καταφέρει η Βιολέτα να τους ξαναβάλει στο “σύστημα”, καθώς ο Γιώργος, τραβώντας από την πρίζα τον υπολογιστή, έκλεισε το παράθυρο του παραδείσου; (μην αγχώνεστε, αγαπημένοι μου νέοι ήρωες – θα σας δείξω εγώ πώς δουλεύει στον περιηγητή το ιστορικό!).
Κρίμα δεν είναι τώρα που βρήκαν την πηγή και τους έδειξαν και πώς να πίνουν νερό, χωρίς να βραχούν, να μείνουν διψασμένοι;
Η Μαρία Μαυρικάκη γράφει ένα σύγχρονο πολυεπιπέδο έργο, στο οποίο, πέραν των καθημερινών προβλημάτων που απασχολούν το 90% του κόσμου και αρκετών “συμπτωμάτων” της καθημερινότητας, βρίσκει κανείς χαρακτηριστικά που αφορούν τη φυλή μας, όπως το φιλότιμο, την αγάπη και το νοιάξιμο για τον διπλανό, που κάτι τον στεναχωρεί, και την προσπάθεια να τον βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Μιλάει ακόμη για τον ψηφιακό αναλφαβητισμό των μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπων, που ξαφνικά από εκεί που γνώριζαν ότι οι συναλλαγές γίνονται σε γκισέ ή ταμεία, έχουν βρεθεί σε ένα νέο περιβάλλον, που φυσικά δεν γνωρίζουν και προσπαθούν να εγκλιματιστούν· και σε αυτήν τους τη νέα πραγματικότητα, κανείς δεν έχει σκεφτεί σε τι κινδύνους, μικρούς ή μεγάλους, μπορεί να εκτεθούν. Αν δε αφαιρέσουμε το ζήτημα της ηλικίας για οτιδήποτε αφορά στο διαδίκτυο και το πιάσουμε συνολικά στον πληθυσμό, τότε είναι να μην απορεί κανείς, όταν ακούει για απάτες, τέρατα που “ψαρεύουν” ανήλικα και άλλα φοβερά και τρομερά που συμβαίνουν καθημερινά. Το έμμεσο σχόλιο για την παρουσία της πολιτείας (μέσω της αστυνομίας), που επεμβαίνει μόνο για να τιμωρήσει, όταν και αν αντιληφθεί κάτι, και ποτέ για να εκπαιδεύσει ή για να προλάβει το κακό, είναι ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο του καλογραμμένου κειμένου.
O Aντώνης Αντωνίου, μαζί με τη σύντροφό του, Νατάσα Ασίκη, είναι το πρωταγωνιστικό ζευγάρι του έργου και ο ίδιος έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία, παραδίδοντας στο κοινό μια κωμωδία που είναι ανάλαφρη, χωρίς όμως να είναι “ελαφριά”, με σοβαρότητα που αναδεικνύει την υπόθεση και κάνει τον θεατή να γελάει με τις ατάκες και τις καταστάσεις, την ώρα της παράστασης, ενώ παράλληλα περνάνε όλα τα μηνύματα του κειμένου στο υποσυνείδητό του. Ερμηνευτικά, και οι δύο κινούνται στο υψηλότατο επίπεδο που μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια που τους παρακολουθούμε και οι συνεργάτες που υποστηρίζουν την παράσταση, δηλαδή ο Νίκος Κασαπάκης στα ρούχα και τα σκηνικά (υπέροχο το σπιτάκι των ηρώων) μαζί με τη Μαριέτα Παυλάκη στους φωτισμούς, έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό, συμβάλλοντας στο άριστο τελικό αποτέλεσμα.
Φυσικά, όπως κάθε φορά μετά το τέλος της παράστασης, συζήτησαν με τον κόσμο και “δυστυχώς” για εκείνους δεν είχαμε, ως κοινό, να τους κάνουμε ούτε μια “κακή” παρατήρηση!
Και τη φετινή θεατρική σεζόν η Θεατρική Σκηνή Αντώνη Αντωνίου έχει επιλέξει ένα πολύ καλό έργο να παρουσιάσει, που έχει πολλά να πει και να προβληματίσει τον “ανήσυχο” θεατή, που βλέπει και πίσω απο τις λέξεις, αποδεικνύοντας πως το θέατρο, πέραν του ψυχαγωγικού του ρόλου, όταν θέλει, μπορεί να γίνει και εκπαιδευτικό και να αρθρώσει και εύστοχο κοινωνικό σχόλιο.
Υ.Γ. Κατεβαίνοντας, πολύ αργότερα από το τέλος της παράστασης, την Πατησίων για τη γειτονιά μας, σε κάποιο κόκκινο φανάρι, ακολούθησε ο κάτωθι διάλογος:
Θ: Όχι, ρε γμτ, τι έπαθα ο βλάκας…
Κ: Πες μου τώρα ότι ξέχασες το κινητό σου στο θέατρο και πρέπει να τους καλέσουμε να μας περιμένουν, να επιστρέψουμε, για να το πάρουμε…
Θ: Όχι, ρε αγάπη μου, εδώ το έχω, δεν το βλέπεις;
Να, ξέχασα, εκεί που μιλάγαμε με τους ανθρώπους, να δώσω το IBAN μας στην Βιολέτα!!!
(Θ=εγώ, Κ=σύντροφος)
Περισσότερα εδώ.
Θοδωρής Κ., Ιανουάριος 2025
Written by: Sin Radio
©2025 Sin Radio | made with ♥ and ♫ by dinatzv