Είδαμε την παράσταση ‘Αχαρνής’ στο Θέατρο Αλέξης Μινωτής

Δε θέλω να επαναλαμβάνομαι και να λέω πως δεν είμαι θεατρολόγος, ούτε “σπουδαγμένος” δημοσιογράφος, ούτε πως -και καλά- έχω δει πολλές παραστάσεις και αντιλαμβάνομαι αρκετά καλά τα σχετικά με το θέατρο. Αντιθέτως, κάθε φορά μαθαίνω και κάτι νέο και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό.

Βράδυ Σαββάτου στο “Αλέξης Μινωτής”, στο Αιγάλεω (οι γνώστες της περιοχής γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό…). Ένας μικρός πανικός στην είσοδο, από κόσμο που περιμένει για τις διαθέσιμες θέσεις – τυχεροί εμείς, δίνουμε ονοματάκι στην είσοδο, παίρνουμε το σχετικό πάσο και βουρ.. πού κάθομαστε τώρα; Σκαλάκια σχεδόν απέναντι στην σκηνή! (την επόμενη φορά, κάτι μαξιλαράκια που μου φέραν στο γάμο και τα έχω καταχωνιασμένα στην αποθήκη θα αξιοποιηθούν).

Επιβλητικό σκηνικό (Παντελιδάκης είναι αυτός), μια γεφυροπλάστιγγα και κοντέινερς και μια γενικότερη αίσθηση ρημαγμένου τοπίου, αυτό που εισπράττω. 

Κλείνει το φως, αρχίζει το δρώμενο… με τη φωνή του ποιητή μεταφερόμαστε στην αρχαία Αθήνα εν μέσω πολέμου – την εποχή που ο λιμός θερίζει την πόλη και οι πολίτες αρχίζουν να αναρωτιούνται ποιον ωφελεί η συνέχιση αυτού του πολέμου. Εσωτερικοί πρόσφυγες, κρύμμενοι μες στις αποθήκες και τα κοντέινερς, και υγειονομικά συνεργεία να μαζεύουν τις σορούς απο τους νεκρούς της επιδημίας.

Μέσα σ’αυτο το ζοφερό τοπίο, ο Δικαιόπολης (Β.Χαραλαμπόπουλος) παρουσιάζεται στην εκκλησία του δήμου για να ζητήσει το λόγο που οι άρχοντες της πόλης δεν συνθηκολογούν ειρήνη με τους Σπαρτιάτες. Οι πολεμοχαρείς επικεφαλείς της πόλης, με την υποστήριξη όσων έχουν συμφέρον για το διαιωνισμό της κατάστασης, παρουσιάζουν τους τρόπους χρηματοδότησης της σύρραξης, που περιλαμβάνουν και το ξεπούλημα σε αυτούς που κάποια χρόνια λογίζονταν ως εχθροί και κατακτητές κι είχαν πολεμήσει οι Αθηναίοι με μανία εναντίον τους. 

Ο φιλειρηνικός πολίτης, δυσανασχετώντας από το χάλι αυτό, ζητά από τον μεσολαβητή των Θεών μια ειρήνη prive με τους εχθρούς – μια ατομική συμφωνία που θα τον αφήνει έξω απο την τρέλα του πολέμου να ζήσει ξανά όπως πριν την ζωή του στις Αχαρνές. Αυτό τον καθιστά αυτομάτως προδότη και βλάστημο για τους κρατούντες και βλέπουμε τα 2 διαμορφωμένα σκηνικά – οι πολεμοχαρείς που με τις ενέργειές τους βυθίζουν ακόμα πιο πολύ στο χάος την πόλη και τον Δικαιόπολη που απολαμβάνει τα καλά της ιδιωτικής του συμφωνίας ειρήνης, ο οποίος αναζητεί τους τρόπους να ξεφύγει από τους διώκτες του κι παράλληλα να δείξει το πόσο λάθος είναι η τακτική τους στους υπόλοιπους πολίτες.

Στο πλαίσιο αυτό, θα ζητήσει τη βοήθεια του Ευριπίδη (μεγάλη καψούρα του Αριστοφάνη, αγαπημένο θέμα διακωμώδησης σε έργα του), που ενσάρκωσε στη σκηνή ο Άρης Σερβετάλης, χρωματίζοντας με το πέρασμά του την παράσταση. 

Μετά απο καταδιώξεις, κρυφτό και διάφορες καταστάσεις, ο Δικαιόπολης θα στήσει μια μικρή αγορά, στον ελεύθερο τομέα που ελέγχει, από όπου θα παρελάσουν διάφοροι τύποι που θα ανταλλάξουν μεταξύ τους προϊόντα και υπηρεσίες, ενώ παράλληλα θα παρουσιάσουν όσα έχασαν με τον πόλεμο και το αναπαντητο, γιατί έπρεπε να συμβούν όλα αυτά… και αφού έγιναν, πλέον πώς θα καταφέρουν να οικοδομήσουν την εμπιστοσύνη μεταξύ τους πάλι;

Η παράσταση κλείνει με την απόλυτη γελοιοποίηση του αρχηγού των πολέμαρχων, Λάμαχου, και το θρίαμβο των φίλων της ειρήνης, γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι σε μια εξοχή.

Δε θα την πεις παράσταση που θα σου βγάλει πολύ γέλιο, δεν είναι κωμωδία με τον όρο που οι περισσότεροι αντιλαμβάνομαστε. Επιλέγει ο Αριστοφάνης το χιουμοριστικό λογο για να καταδείξει τα προβλήματα και τις συμπεριφορές που τον ενοχλούν στην πόλη που ζει και περνάει δύσκολα. Υπάρχει παντού μια πικρία και ένα υποσυνειδητο ‘γιατί’, προς αυτους που νέμονταν τις τύχες των πολιτών. 

Το πιο τραγικό είναι πως στο σήμερα, που ζούμε σε μια “ειρηνική” περίοδο, πολλά από αυτά που θίγει το έργο μπορούν με μια άλλη οπτική γωνία να θεωρηθούν σύγχρονα, πράγμα που δεν δείχνει, όπως κάποιος εύκολα θα πει, τη διαχρονικότητα των νοημάτων αυτών των κλασικών έργων, αλλά την μονιμότητα του ίδιου της φυλής, που 2500 χρόνια μετά δεν έχει διδαχτεί τίποτα απο την ιστορία και διαγράφει συνεχώς τους ίδιους κύκλους, απορώντας παράλληλα για το τι συμβαίνει και αναζητώντας αλλού τους φταίχτες.

Στα της παράστασης καθαυτής… είναι ένα θέαμα, μια αρκετά ακριβή παραγωγή, που εντυπωσιάζει συνολικά το μάτι του θεατή. Ο θίασος ήταν λειτουργικός, με προεξέχοντα τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο και ακολούθως τον Άρη Σερβετάλη, ενώ οι υπόλοιποι αναγνωρίσιμοι συμπρωταγωνιστές λειτουργούν σαν γρανάζια της μηχανής που προβάλλει τον κεντρικό ήρωα και παράλληλα αποτελούν ‘κράχτη’ για την εμπορική επιτυχία του εγχειρήματος (που την πέτυχε η παράσταση, άρα, ως προς αυτό, ο σκοπός επιτεύχθη).

Η γλώσσα, κοντά στην πρωτότυπη του κειμένου, που κατάφερε να εντάξει γλυκά μες την παράσταση την αθυροστομία του Αριστοφάνη και όχι να την χρησιμοποιήσει για να εκμαιεύσει το γέλιο.

Η σκηνοθεσία του Κακλέα στρωτή, παρέδωσε ένα έργο εύκολα παρακολουθήσιμο από τις μάζες, με τους πιο ψαγμένους να ιχνηλατούν τις έμμεσες αναφορές στο σήμερα, στο γνωστό του ύφος σε ό,τι αφορά στις αριστοφανικές του σκηνοθεσίες. 

Συνολικά, δεν ξετρελάθηκα από την παράσταση, τη βρήκα αρκετά καλοστημένη και καλοπαιγμένη κι ως εκεί (οι διθύραμβοι που κάποιοι έγραψαν μαλλον είναι στο πλαίσιο “είμαστε μια μεγάλη αγαπημένη παρεούλα”… εμείς δεν ανήκουμε σε αυτή, οπότε μπορούμε να λέμε ό,τι νιώθουμε).

Με ενόχλησαν κάποιες μανιέρες που είδα στην παράσταση (π.χ. γιατί η μαλθακότητα πρέπει να είναι ταυτόσημη με το θηλυπρέπεια;), η κακή άρθρωση κάποιων ηθοποιών που στο περίπου καταλαβαίναμε τι έλεγαν και το μόνιμό μου πλέον παράπονο για το κοινό για 2 θέματα:

α) Κινητά (να βγεί ένα drone λειζερ που θα πυροβολεί το κινητό όποιου το χρησιμοποιεί την ώρα της παράστασης… ήμαρτον, ρε αδέλφια, με αυτή την αγένεια σε όλα τα ανοιχτά θέατρα φετος!).

β) Έλλειψη συνολικής παιδείας… δε γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την αρχαία γραμματεία μας και δεν μπαίνουμε στο κόπο, προτού πάμε να δούμε κάτι, να αφιερώσουμε 5 λεπτά να διαβάσουμε τι είναι αυτό. Έτσι, επαναλαμβανόμενα μετά το τέλος αρκετών παραστάσεων που πάνε πολλοί γιατί τους ελκύουν τα ονόματα των πρωταγωνιστών, λένε αυτό που ακουσα από πολλούς εκείνο το βράδυ στην έξοδο “δεν πηγαίναμε να φάμε το 20ευρω σουβλάκια, καλύτερα;” (την επόμενη φορά σας παρακαλώ να πάτε στην αγαπημένη σουβλακερί, μπας και τη θέση σας πάρουν κάποιοι που εκτιμούν και γνωρίζουν τι θα παρακολουθήσουν).

Περισσότερα για την παράσταση εδώ.